Τότε που ο Γιώργος Σπαθαράκης έκλαψε - Αποχαιρετισμός σ' έναν αληθινό άντρα

Πάνε τέσσερα – πέντε χρόνια. Στην οδό Μαιζώνος, στην Πάτρα. Στα γραφεία της Ένωσης Συντακτών. Το κλίμα λιγάκι ηλεκτρισμένο. Στο μεγάλο οβάλ τραπέζι που βρίσκεται στο πίσω μέρος της αίθουσας εκδηλώσεων κάθονταν από νωρίς δυο –τρία μέλη της διοίκησης της Ένωσης Συντακτών και γύρω τους εκπρόσωποι τριών ημερήσιων εφημερίδων της πόλης. Στην άκρη του τραπεζιού, με μέτωπο στην αίθουσα, ο Γιώργος Σπαθαράκης. Εκδότης και Διευθυντής της εφημερίδας «Τα Γεγονότα».

Τον λόγο πήρε πρώτος ο τότε Πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Απόστολος Βουλδής. Μιλήσαμε και οι υπόλοιποι. Είπαμε ότι δεν είναι δυνατόν το συνδικαλιστικό σωματείο των δημοσιογράφων να δεχθεί καθυστερήσεις στην καταβολή δεδουλευμένων, ούτε μπορεί να συναινέσει στην παραμικρή καταστρατήγηση των όρων εργασίας των συναδέλφων μας και στην κατάλυση της Συλλογικής Σύμβασης.

Κοίταζα με την άκρη του ματιού μου τον Σπαθαράκη. Ένιωθα πάνω μου την ένταση των συναισθημάτων του. Μπορούσα ν’ ακούσω την βαριά του ανάσα όσο εμείς σηκώναμε ψηλά και ασυμβίβαστα την σημαία των συνδικαλιστικών μας διεκδικήσεων, ενθαρρυμένοι από το χρέος της αποστολής μας και την ανάγκη υπεράσπισης των συναδέλφων μας. Έβλεπα το βλέμμα του παγωμένο, σχεδόν απόκοσμο, να μην αφήνει με τίποτα τον κιτρινωπό φάκελο που είχε μπροστά του.

Δεν μιλούσε. Μόνο κουνούσε διαρκώς τα σταυρωμένα πόδια του. Όχι αμήχανα, αλλά με τον αθώο εκνευρισμό του ανθρώπου που θέλει να πει –με την γλώσσα του σώματος- ότι κακώς και αδίκως του επιτίθενται, κακώς τον εγκαλούν, ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται ή παρουσιάζονται, ότι κάτω από την επιφάνεια υπάρχει ένας βαρύς πόνος ψυχής και μια συνείδηση που υποφέρει.

Και κυρίως, βρίσκεται μια ανομολόγητη αλήθεια που κονιορτοποιείται κάτω από ρόλους και «στρατόπεδα». Μια αλήθεια που δεν χωράει μέσα σε πάσης φύσεως «στολές», ούτε μπορεί κανείς να την ανακαλύψει σε «αστυνομικίστικες» λογικές. Εκεί όπου ακούς μόνο τις καθ’ έδρας στιβαρές και ασύντακτες ανακοινώσεις και ποτέ – μα πότε- την άποψη του εγκαλούντος.

Οι τόνοι ανέβαιναν. Η κουβέντα είχε ανάψει για τα καλά. Ο Σπαθαράκης πιεζόταν. Και τότε συνέβη το αναπάντεχο. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του. Όχι γιατί είχε μειωθεί ο εγωισμός του ή γιατί είχε πληγεί η περηφάνια του. Το αντίθετο. Ήταν το δάκρυ του ανθρώπου που ξέρει καλά το χρέος του. Που δεν χρειάζεται κανείς να του το υπενθυμίσει. Ένα τίμιο δάκρυ, μια υγρή αντίδραση στα σκόρπια λόγια που τον χτυπούσαν κατ’ ευθείαν στην καρδιά.

Αυτός ήταν ο Σπαθαράκης. Ένας γενναίος άνδρας. Ένας Κρητίκαρος. Ένας γίγαντας της ζωής. Ένα ανοικτό παράθυρο που μπορούσες να δεις μέσα του. Δύο κρυστάλλινα μάτια που κάθε φορά που τ’ αντίκριζες φώτιζαν την φτωχή σου ύπαρξη.

Η ιστορία θα γράψει ότι στον χώρο της δημοσιογραφίας το άστρο του Σπαθαράκη ήταν από τα πιο φωτεινά. Χωρίς δοσοληψίες, ταλαντεύσεις και μαύρες σκιές. Ένας δίκαιος άνθρωπος, ένας μαχητής δημοσιογράφος που δυστυχώς η Πάτρα δεν αναγνώρισε όπως θα έπρεπε και όπως του άξιζε την αλήθεια του.

Πάλεψε μέχρι τέλους. Με μέσα πενιχρά και ασύμμετρα. Αλλά με την συνείδηση του πεντακάθαρη. Κάτω από το πυκνό μουστάκι του κρυβόταν το χαμόγελο ενός αιώνιου παιδιού. Αυτό το παιδί θα μας λείψει. Και θα μας λείψει πολύ…