Μια παράσταση σαν την ζωή μας

Το θέατρο δεν είναι ποτέ βαρετό. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για μια κωμωδία, ένα έργο μάλιστα που επιχειρεί να αναπαραστήσει την ίδια την ατμόσφαιρα του θεάτρου και κυρίως την φιλόδοξη πρόθεσή του να συνδέσει επί σκηνής διαφορετικούς και εντελώς ετερόκλητους χαρακτήρες, οι οποίοι παλεύουν υπό την καθοδήγηση μιας πλήρως αποσυντονισμένης σκηνοθέτιδας να ανεβάσουν "Ρωμαίο και Ιουλιέτα" ενώπιον κοινού.

Μιλώ για την εξαιρετική παράσταση «Ποιος σκότωσε τον Ουίλιαμ», της Λίλιαν Δημητρακοπούλου σε σκηνοθεσία Μίλτου Παπλά και Ελένης Καραμούζη, την οποία απολαύσαμε στο θέατρο «όροφως» και όπου η σαιξπηρική διαμάχη Καπουλέτων και Μοντέγων μεταφέρεται στην καθημερινή αρένα του βίου ως διαξιφισμός, διαπάλη, υποκρισία, ψυχική ένταση, προσωπική προβολή, ανυπομονησία και μένος απέναντι στον διπλανό, που είναι μεν φίλος, αλλά γίνεται αντίπαλος αν απειλεί το εγώ μου. 

Η ασυντόνιστη ομάδα των ερασιτεχνών ηθοποιών διαπληκτιζόμενη μοχθεί να βρει σημείο επαφής, ενώ η σκηνοθέτιδα παλεύει να ενορχηστρώσει το γνωστό σαιξπηρικό δράμα. Ο χρόνος απειλεί, η παράσταση, δηλαδή η ζωή μας όλη, πρέπει να ανέβει, να πραγματοποιηθεί. Είναι η μία και μόνη μας ευκαιρία, η μία και μόνη μας παράσταση, η μία και μοναδική ζωή μας. Ή θα παίξουμε τους ρόλους, θα πούμε τις αλήθειες μας και θα εκθέσουμε τους εαυτούς μας ή θα καταστραφούμε. Ή θα κάνουμε στην άκρη τις διαφορές μας και θα γίνουμε μια αγκαλιά, ή θα καταντήσουμε γελοίοι κλόουν σε ένα παράλογο σανίδι θεάτρου, που θα τρίζει κάτω απ’ τα πόδια μας, πριν ολοκληρωτικά μας καταπιεί και βουλιάξουμε μέσα του. 

Τόσο στην σκηνή όσο και στα παρασκήνια, όπου μέσα από εξαιρετικούς φωτισμούς ξεδιπλώνεται αντιστικτικά η παράσταση, η όλη προσπάθεια αυτής της απίθανης ομάδας να γίνει πράξη το έργο εξελίσσεται και κορυφώνεται δίχως σημάδια επιτυχίας. Το κωμικό στοιχείο, η ευρηματικότητα των διαλόγων, το ύφος και η κίνηση των ηθοποιών, έρχονται με επιτυχία να συνδράμουν, να παρασύρουν τελικά τον θεατή σε ένα παραλήρημα γέλιου, αλλά και σε ένα βαθύτερο προβληματισμό. Προβληματισμό για το παρασκήνιο της ζωής, για τα φανερά και τα αφανέρωτα ψέματα, για το ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε φτιασιδωμένοι να φαινόμαστε. Ένας ευριπίδειος στοχασμός πάνω στο είναι και το φαίνεσθαι, στο μπρος και το πίσω, στη σκηνή και στο παρασκήνια όχι του θεάτρου μόνο, αλλά της ζωής μας ολόκληρης λανθάνει εδώ και επικαιροποιείται εύστοχα στο ναρκισσιστικό μας σήμερα, συνομιλώντας με ανάλογους προβληματισμούς του Πιραντέλο, έτσι όπως ξεδιπλώνονται σε εκείνο το μοναδικό του "Ενας κανένας κι εκατό χιλιάδες" 

Αλλά το θέατρο είναι πάντα εκεί και δεν μας χαρίζεται. Ταυτισμένο με τη ζωή είναι εκεί, να συμμαζέψει τα πεσμένα συναισθήματα, να συγκατανεύσει στις αστοχίες μας, να συμπαρασταθεί στα εξεγερμένα πάθη μας. Ο κοινός σκοπός θα μας ενώσει, όσο κι αν πονέσουμε, όσο κι αν γδαρθούμε, όσες φορές κι αν χρειαστεί να πέσουμε, τόσες θα σηκωθούμε.Οι ηθοποιοί λίγο πριν την υπόκλιση ξεμακιγιάρονται μπροστά σε ένα νοητό καθρέφτη κι έπειτα αγκαλιάζονται, φιλούν ο ένας τον άλλον γιατί ξέρουν πως ο άλλος είναι ο καθρέφτης μας, όταν αντανακλά φιλία, αδελφοσύνη, βαθιά κατανόηση κι αγάπη. Τα φώτα θα σβήσουν, η αυλαία θα πέσει, αλλά η παράσταση θα έχει ανέβει. Όλη η ουσία είναι εκεί. Η ζωή να νικήσει, να κερδίσει, να μας κερδίσει, να μας χωρέσει όλους μια αγκαλιά πάνω στο σανίδι της.