Ελίνα Σταμοπούλου : Αν δε διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν, δε θα τα κατακτήσουμε ποτέ

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που παραμένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη του• μια τέτοια ήταν η 14η Φεβρουαρίου 2020 όταν αποφάσισα να δω την κινηματογραφική ταινία «Άφτερλωβ» στον εκπαιδευτικό Χώρο Μπάρι. Λίγο πριν ξεκινήσει η προβολή, μόνος ανάμεσα σε νεαρόκοσμο, μια φωνή ακούστηκε να λέει «θέλετε λίγο κρασί;» Ήταν η Ελίνα. Μετά το τέλος της ταινίας και περπατώντας προς το σπίτι μου, είχα συγκρατήσει το πρόσωπο, την ευγένεια, την καλοσύνη και ότι σπουδάζει στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.

Ήρθε η Πανδημία, απομονωθήκαμε ο ένας από τον άλλο, ξεχαστήκαμε φίλοι, γνωστοί, συγγενείς και κλειστήκαμε ο καθένας στον μικρόκοσμό του. Οι έξοδοι περιορίστηκαν μονομιάς, αγαπημένες συνήθειες του παρελθόντος έλειψαν σε όλους, όπως και σε μένα.

Μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πήγα να δω στο Επίκεντρο «Το Ξύλινο Σπαθί» του Γιάννη Καλατζόπουλου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Κόκκαλη με τους Ελίνα Σταμοπούλου, Ζαχαρή Αχιλλεοπούλου & Ανδρέα Κάτσενο. Δεν πρόκειται να ξεχάσω τους μικρούς θεατές που χαμογέλασαν, τραγούδησαν και ένιωσαν την ομορφιά που έχει το παιδικό θέατρο.

Στη «συνάντηση» με την Ελίνα ταξιδεύουμε από το Αίγιο στην Πάτρα, στη Δραματική Σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ, στη γενιά της που βιώνει την πανδημία και ονειρευόμαστε μια κοινωνία στην οποία προτεραιότητα θα έχει ο άνθρωπος.

Από το Αίγιο ήρθατε στην Πάτρα για να σπουδάσετε στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ. Φέτος εμφανίζεστε για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι ως επαγγελματίας ηθοποιός στη Θεατρική Παράσταση «Το Ξύλινο Σπαθί» του Γιάννη Καλατζόπουλου. Ποιες είναι εκείνες οι στιγμές που θυμόσαστε από όλο αυτό το ταξίδι ;

Όταν  τελείωσα το λύκειο, πέρασα στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών του Πανεπιστημίου Πατρών. Ήρθα στην Πάτρα για τις σπουδές μου. Η Δραματική Σχολή ήταν κάτι που προέκυψε στην πορεία. Ένιωθα πάντα μια σύνδεση με την τέχνη, ωστόσο δεν είχε τύχει να αποκτήσω στενή επαφή με το θέατρο. Τα ερεθίσματα των ερασιτεχνικών ομάδων αλλά και της Δραματικής Σχολής που ιδρύθηκε στην Πάτρα την ίδια περίοδο που βρέθηκα και εγώ εδώ, με ώθησαν στην απόφαση να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις στη σχολή.

Φέτος, η επιθυμία μου πήρε σάρκα και οστά, και βρίσκομαι τη σκηνή του θεάτρου Επίκεντρο+, στην παράσταση «Το Ξύλινο Σπαθί», ως επαγγελματίας ηθοποιός.

Από όλα αυτά τα χρόνια, έχω να θυμάμαι πολύ όμορφες στιγμές. Όσα χρόνια διήρκησε η φοίτησή μου στη Δραματική Σχολή, ένιωθα να βρίσκω εκεί τον εαυτό μου πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού. Ένιωσα πως αυτό μου ταιριάζει. Συνάντησα εξαιρετικούς ανθρώπους, καθηγητές και συμφοιτητές, πήρα  τρομερές γνώσεις. Άλλαζα και η ίδια σαν άνθρωπος μέσα σε αυτή τη διαδικασία, μαλάκωσα, παιδεύτηκα. Είμαι ευγνώμων που μυήθηκα στον κόσμο της υποκριτικής.

Θυμάμαι έντονα τη στιγμή που μπήκα στη σχολή για το πρώτο μου μάθημα υποκριτικής. Θυμάμαι, το ίδιο έντονα, την πρώτη στιγμή των διπλωματικών μας παραστάσεων πέρυσι το καλοκαίρι, που ήταν η πρώτη επαφή μας με το κοινό ως τελειόφοιτοι. Και θυμάμαι την πρώτη μου πρεμιέρα ως επαγγελματίας ηθοποιός, πριν περίπου τρεις μήνες. Σε όλες τις αναμνήσεις μου υπάρχει η ίδια συγκίνηση.

Το έργο «Το Ξύλινο Σπαθί» μιλάει για τις έννοιες της αυτάρκειας, της ελπίδας και της θετικής σκέψης. Αρκούν στη σημερινή εποχή για να ζήσουμε και να ευτυχήσουμε ή χρειαζόμαστε κάτι ακόμα ; Και τι είναι αυτό;

Η αυτάρκεια, η ελπίδα και η θετική σκέψη για τις οποίες μιλά η παράστασή μας, είναι τρόποι ο καθένας μας να αντικρίζει τον κόσμο. Έχουμε ανάγκη να κάνουμε τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων λιγότερο τοξική.

Ωστόσο, δεν αρκούν. Είμαστε μια γενιά που βιώνει τη μία κρίση μετά την άλλη. Αν δε διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν, δε θα τα κατακτήσουμε ποτέ.

Να μιλάμε. Αυτό αφορά σε κάθε τομέα της ζωής μας. Σε επίπεδο εργασιακό, κοινωνικό, ηθικό, προσωπικό. Να μη σταματάμε να ζητάμε αυτά που θα έπρεπε να μας ανήκουν.

 Πόση απόσταση χρειάζεται να διανύσει ένας άνθρωπος στη σημερινή εποχή και στη χώρα μας για να φτάσει από το σκοτάδι στην ελπίδα  και στο φως ; Τι πιστεύετε ότι θα έπρεπε η ελληνική πολιτεία να προσφέρει στους νέους ανθρώπους ; 

Οι καιροί μας, είναι γεγονός πως γίνονται ζοφεροί, ακόμα και για ένα νέο παιδί που μόλις ξεκινάει την επαγγελματική του ζωή.  Νομίζω πως αυτό που λείπει περισσότερο είναι η προοπτική. Όταν ένας νέος παλεύει να κάνει τα πρώτα του βήματα σε ένα επάγγελμα που αγαπά και ελλοχεύει ο κίνδυνος να πεινάσει μέχρι το τέλος του μήνα, τα φτερά του κόβονται. Αναγκαζόμαστε να στραφούμε σε επαγγέλματα που δεν μας κάνουν ευτυχισμένους, αυτά που η κοινωνία κρίνει ως ‘χρήσιμα’, μόνο για να εξασφαλιστούμε οικονομικά. Και πάλι, οι απολαβές δεν αξίζουν τον κόπο.

Η πολιτεία θα έπρεπε να προσφέρει ευκαιρίες. Να σταματήσουμε να δουλεύουμε για πενιχρό βασικό μισθό, να ξεθεωνόμαστε για μόλις τα απολύτως απαραίτητα.  Ο άνθρωπος ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να είναι μονάχα αυτό.

Μέσα σε όλα αυτά, ξέσπασε η πανδημία. Η ζωή όλων άλλαξε, ζούμε με το φόβο της αρρώστιας, ακόμα και του θανάτου. Πέραν αυτών, όμως, θαρρώ πως υπάρχουν συνέπειες  που δεν έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει. Αυξάνεται η τηλεργασία, η μοναξιά, η απόσταση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Συνηθίζουμε στη σκληρότητα.

Ο πολιτισμός είναι το αντίβαρό μας. Δεν πρέπει να μπει σε δεύτερη μοίρα. Η πολιτεία είναι ανάγκη και οφείλει να στηρίξει την τέχνη και τον πολιτισμό.

Κάνω την ευχή να βγούμε όλοι πιο δυνατοί από την πανδημία, σε μια κοινωνία στην οποία προτεραιότητα θα είναι ο άνθρωπος.