Ο ιδρυτής της "CΟCO-MAT", Παύλος Ευμορφίδης μιλάει στην ειδική έκδοση του The Best για την επόμενη μέρα στη Δυτική Ελλάδα
Η πανδημία έχει επιφέρει αλλαγές τόσο στην αγορά, όσο και εν γένει στο επιχειρηματικό γίγνεσθαι και έχει υποχρεώσει σε αλλαγές τις επιχειρήσεις. Πώς την βιώνετε και πώς επηρέασε την επιχείρησή σας;
Αλίμονο αν η απραξία όριζε και τις στροφές τού μυαλού μας. Όπως συμβαίνει στα συγκοινωνούντα δοχεία, η πράξη που δεν …πράττεται, δεν χάνεται κιόλας, απλώς περνάει στην άλλη πλευρά και μεταστοιχειώνεται σε σκέψη. Και η σκέψη, με τη σειρά της, πάντοτε θα βρίσκει εκείνη την πράξη που θα τη χωρέσει, για να εκφραστεί, όσο στενή και να είναι αυτή. Με λίγα λόγια και σε δοχείο να μας έκλεινε η πανδημία κάτι θα βρίσκαμε να κάνουμε, έστω και με το καπάκι – οικολογικά καπάκια ας πούμε, για να καταργήσουμε επιτέλους τα πλαστικά. Όντως, επειδή δεν θέλει πολύ ο διάολος, σε τέτοιες δεινές εποχές, να μας βάλει να σκεφτούμε εκείνο το κυνικό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», θεωρούμε τιμή μας και καμάρι μας την προσπάθεια που ξεκινήσαμε, σχεδόν αμέσως με την εμφάνιση τής πανδημίας στη χώρα μας, να φιλοξενήσουμε συνανθρώπους μας που στερούνται στέγη και τροφή. Συγκεκριμένα, διαθέσαμε κάμποσα δωμάτια, από τα ξενοδοχεία μας στην Αθήνα, καθώς και μια βασική υγιεινή διατροφή.
Σπατάλη δεν είναι μόνο να σκορπάς τον όποιο πλούτο σου, αλλά και να τον παρακρατάς ανενεργό. Η ευδαιμονία - και όχι μόνο ο έπαινος - τού Δήμου πρέπει να είναι το μέλημα όλων μας. Αν όχι για άλλο, αλτρουιστικό, λόγο, τουλάχιστον για να μη μας μείνει ο εαυτός μας στο χέρι, έτσι που κάθε φορά θα τον σώζουμε αδιαφορώντας για τους άλλους. Ασφαλώς ακολουθήσαμε όλα τα μέτρα και τις οδηγίες που όρισαν οι Αρχές, τηρήσαμε ως οφείλαμε τα πρωτόκολλα. Όταν κλείνουν οι δρόμοι πρέπει να δημιουργούμε ατραπούς. Είπαμε να συνδυάσουμε την αφθονία με την έλλειψη. Επειδή υπάρχει αφθονία δωματίων κι επειδή ο τουρισμός είναι στα κάτω του, είπαμε να «παντρέψουμε αυτό που έχουμε, με αυτό που δεν έχουν οι άλλοι. Πέρσι δε μπορούσαμε να πούμε σε κάποιον που δεν είχε πού να κοιμηθεί να έρθει γιατί ήταν γεμάτα τα δωμάτια.
Διαλέξατε λοιπόν, ειδικά αυτή την περίοδο να ακολουθήσετε το δρόμο της προσφοράς και της αισιοδοξίας…
Δεν τον διαλέξαμε. Είμαστε σε αυτή τη λεωφόρο, απ’ όταν γεννηθήκαμε. Δεν διάλεξα το δρόμο της προσφοράς. Είμαστε γεννημένοι για τον απέναντι, για τον δίπλα, τον από πίσω τον από κάτω… γιατί με αυτό τον τρόπο δυναμώνεις ο ίδιος. Προσφέρεις γιατί γνωρίζεις, ενσυνείδητα ότι είναι ο μοναδικός τρόπος να κάνεις τον εαυτό σου πιο δυνατό. Μπορεί να να είναι και εγωιστικό το κίνητρο. Δε νομίζω ότι ανέλυσα ποτέ την προσφορά. Το μόνο που σκέφτομαι πάντα είναι ότι αυτό δεν είναι καθήκον ή υποχρέωση, είναι κάτι που σε κάνει τον ίδιο να γίνεσαι πιο δυνατός. Η προσφορά είναι μία λέξη που δεν την έχω στο μυαλό μου. Είναι κάτι πάνω από το καθήκον ή την ηθική υποχρέωση, όταν εσύ διαθέτεις κάτι και ο άλλος όχι, να το κάνεις.
Αντικειμενικές δυσκολίες δεν υπάρχουν; Κι επίσης, αρά τις δυσκολίες θα μπορούσε η πανδημία να αξιοποιηθεί ως ευκαιρία;
Από την ημέρα που εμφανίστηκε ο κορωνοϊός κι εν μέσω πανδημίας, φτιάξαμε τις πιο καλές βαλίτσες του κόσμου, τις πιο ελαφριές, ξύλινες. Φτιάξαμε παπούτσια με έναν άνθρωπο που ήταν χρόνια άνεργος, έντεκα χρόνια, και ζούσε με ένα επίδομα των 200 ευρώ. Φτιάξαμε τα καλύτερα παπούτσια του κόσμου. Συναντηθήκαμε τυχαία, μέσω του ανιψιού του. Όταν θέλεις να κάνεις κάτι καλό, συνωμοτούν όλα.
Ο Λάζαρος Μαΐλης, αυτός ο άνθρωπος που ήταν άνεργος για χρόνια, καλλιτέχνης πάνω στο παπούτσι, έχει ένα πόδι. Φτιάξαμε λοιπόν παπούτσια που δεν είναι ίδια μεταξύ τους και μπορείς να αγοράσεις μόνο το ένα. Μπορούμε λοιπόν να σκεφτούμε αυτούς που πάσχουν, που υποφέρουν, που είναι πρόσφυγες, που δεν έχουν να φάνε. Μπορείς να πεις, κοιτώντας τα παπούτσια σου, «μια χαρά είμαι, έχω δύο πόδια, είμαι υγιής, ας κάνω κάτι και για αυτούς που δεν είναι, τους μη έχοντες. Μόνο αυτή την περίοδο γίνονται ωραία πράγματα. Μόνο στις κρίσεις. Λένε «ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται». Πότε ; Όταν αφήνουμε το μισό φαγητό στο πιάτο ή όταν δεν έχουμε να φάμε ψάχνουμε την ευκαιρία; Γεννήθηκα το 1958 και τότε πραγματικά δεν είχαμε να φάμε. Ξέρω τι θα πει πενία. Έτσι δημιουργήθηκε και η coco-mat. Δεν είχα πραγματικά τίποτα κι έπρεπε να κάνω κάτι.
Σήμερα, σου υπόσχομαι προσωπικά ότι αυτή η εταιρεία θα έχει δώσει δουλειά σε 50 άτομα το 2022. Θα έχουν βρει τη χαρά. Αν έβλεπες το πρόσωπο αυτού το ανθρώπου που βρήκε δουλειά μετά από 11 χρόνια θα έλεγες ότι δεν ήθελες κάτι άλλο. Αυτό θέλει ο άνθρωπος, τη δημιουργία. Αυτή λείπει και πρέπει οι πολιτικοί, αυτοί που έχουν το χρόνο και τα μέσα, να έχουν και τη διάθεση της δημιουργίας. Να πουν οι κυβερνώντες «ναι, θα δημιουργήσουμε και θέσεις εργασίας». Αυτές στις οποίες η Ελλάδα έχει πλεονέκτημα. Πριν λίγες μέρες συναντηθήκαμε με τον Περιφερειάρχη, τον κ. Πατούλη και άφησε λίγο τυρί και λίγο τσάι. Του είπε «εδώ δεν αφήνουμε τίποτα». Έφαγα το δαγκωμένο τυράκι, ήπια και το τσάι, γιατί πραγματικά δεν αφήνω τίποτα, και την επόμενη μέρα διαπιστώθηκε ότι είχε κορωνοϊό. Εγώ, μέχρι τώρα τουλάχιστον, όχι.
Από τότε που ξεκίνησε ο κορωνοϊός τρώω ότι πετάνε από το πρωινό οι άνθρωποι που φιλοξενούμε. Μισώ να βάζουμε κάτι στο πιάτο μας και να το πετάμε. Πηγαίνω στα σκουπίδια και τρώω τα δαγκωμένα, και δεν με έχει πιάσει τίποτα. Να σημειώσω ότι μετον κ. Πατούλη κάνουμε προσπάθεια να φέρουμε ποδήλατα που είναι για πεταμένα, από την Ολλανδία, να μας τα χαρίσουν, να τα μεταφέρει η coco mat, να τα φτιάξουμε και να τα δίνουμε δώρο με τα παπούτσια.
Τι θεωρείτε ότι πρέπει να κάνουν οι πληττόμενες επιχειρήσεις για να μείνουν όρθιες; Υπάρχουν κάποιες καλές πρακτικές;
Το κάτω μας αρέσει. Εκεί πραγματικά δυναμώνεις. Οι κάμψεις σε κάνουν γίγαντα. Στις βροχές και στις καταιγίδες απλά δοκιμάζεσαι, και όταν σηκωθείς είσαι ένα θεριό.
«Το κάτω μας αρέσει» λέτε….
Ο άνθρωπος με τον οποίο φτιάχνουμε τα παπούτσια ήταν στα κάτω του 11 χρόνια, έπαιρνε 200 ευρώ. ‘Όταν βλέπεις κάποιον να είναι «κάτω» πρέπει να τον σηκώσεις, να του δώσεις ένα «χέρι», γιατί δεν ξέρεις ποτέ, πότε θα είσαι εσύ κάτω. Και δεν το κάνεις ενσυνείδητα, να πεις «Θα τον βοηθήσω για να μην είμαι εγώ στη θέση του», το κάνεις γιατί δε μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, δε διαλέγεις, το κάνεις αυθόρμητα. Πίνεις νερό γιατί διψάς. Μου αρέσει λοιπόν να είμαι «κάτω». Μένω εκεί δύο ώρες, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μένω κάτω, και κάνω κάμψεις. Την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε μέσα σε δύο ώρες και τρία λεπτά σε 1.025 κάμψεις χωρίς να σταματήσουμε.
Όταν έχεις μάθει να είσαι «στα κάτω», να κοιτάς το πάτωμα, δε φοβάσαι τίποτα. Εν μέσω κορωνοϊού και κρίσης, εδώ και δύο εβδομάδες, είμαστε με δύο διαφορετικά και κυρίως ελληνικά παπούτσια, από ελληνικό βαμβάκι και σε ελληνικό υφαντήριο. Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι. Δεν χρειάζεται συμμετρία. Χρειάζεται πάντα αγώνας για να ομορφύνεις τον εσωτερικό σου κόσμο, την ψυχή σου. Μέσω των τηλεοράσεων έχουμε μπει σε έναν κόσμο «Big Brother» γεμάτο φόβο. Τέτοια εποχή είναι κακή για τον ενθουσιασμό. Η αύρα του ανθρώπου, η καλή διάθεση δημιουργεί την οικονομία. Δεν είναι λογικό να έχει χαθεί, την έχουν στερήσει από τον κόσμο. Ας δούμε το τελευταίο διάστημα και πόσοι άνθρωποι έχουν πεθάνει από aids, από το τσιγάρο. Ασχολούμαστε με τον κορωνοιό. Καλό είναι, δε λέω, αλλά δεν πρέπει να είναι το κύριο μέλημα της ανθρωπότητας η ασθένεια αλλά η υγεία και κυρίως η ψυχική. Η σωματική έπεται.
Την επομένη της πανδημίας, σε ποιους κλάδους τής οικονομίας πρέπει να δοθεί το βάρος της ανάπτυξης;
Είναι λέξεις που δεν μου αρέσουν, όπως η λέξη «οικονομία». Δεν υπάρχει οικονομία, υπάρχει ενθουσιασμός. Η οικονομία είναι μία λέξη για να φοβίζει το κόσμο γιατί είναι πολυσύνθετη, τη χειρίζονται μόνο πι επιστήμονες . Στη ζωή, για μένα, υπάρχει ενθουσιασμός, μία λέξη «μεγαλύτερη» από τη λέξη οικονομία. Πρώτα ο ενθουσιασμός, η οικονομία έπεται και είναι μια εφεύρεση που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν οι άνθρωποι.
Πρέπει να δοθεί βάρος εκείνους που έπρεπε να δοθεί και πριν από την πανδημία, στους πραγματικούς παραγωγούς, παντός προϊόντος. Οι χειρώνακτες είναι sexy ας τους ακολουθήσουμε. Οι χειρώνακτες είναι ένα sexy επάγγελμα. Αν έβλεπες απέναντι σου έναν δύο άτομα, και σου άρεσαν και οι δύο, ο ένας είναι δικηγόρος και ο άλλος είναι μαραγκός, μία κοπέλα θα διάλεγε σίγουρα στο δικηγόρο γιατί το status quo που έχει ο δικηγόρος είναι πιο πάνω από αυτό του μαραγκού. Σχεδόν σίγουρα όμως έρωτα θα έκανες καλύτερα με τον μαραγκό. Για να ξανά πάρει λοιπόν ξανά η οικονομία μπροστά χρειαζόμαστε τους χειρώνακτες, τους ανθρώπους που ιδρώνουν. Δεν έχω κάτι με τους δικηγόρους αλλά οι χειρώνακτές είναι πιο πάνω. Θα δώσω ένα παράδειγμα. Στο μαγαζί μας στο Άμστερνταμ μπήκε ένας άνδρας και αγόρασε ένα κρεβάτι 25.000 ευρώ. Όλα τα κορίτσια εντυπωσιάστηκαν. Αναρωτήθηκαν τι δουλειά έκανε. Ο άνθρωπος έχει κατσίκια, φτιάχνει τυρί, γάλα, έχει μία φάρμα.
Στην Ελλάδα, ξέρω κάποιον στη Σπάρτη που είναι κτηνοτρόφος, από εκεί είμαι, και δε μπορεί να αγοράσει ένα δεύτερο παντελόνι. Γιατί ο Έλληνας να μην μπορεί; Η δημιουργία πλούτου εξαρτάται από τον ενθουσιασμό και το μυαλό που μπορεί να έχει κάποιος. Είναι σημαντικό να συμβαδίζουν οι χειρώνακτές και αυτός που… «σκέφτονται». Έχουμε ηθική υποχρέωση να τους πιάσουμε και να τους πούμε «πάμε να φτιάξουμε κάτι».
Η εταιρεία με μια ματιά
Η COCO-MAT ιδρύθηκε το 1989 στην Αθήνα και ξεκίνησε την δραστηριότητά της με την χειροποίητη κατασκευή στρωμάτων από φυσικά υλικά, ως μια μικρή οικογενειακή εταιρεία που λάνσαρε ένα νέο τύπο στρώματος, αμέταλλο, από φυσικά υλικά και ανακυκλώσιμα. Το 1992 η έδρα της εταιρείας μεταφέρθηκε στη Βιομηχανική Περιοχή της Ξάνθης, οπότε και επεκτάθηκε στο χώρο των επίπλων και των λευκών ειδών. Το 1997 επεκτάθηκε εκτός των ελληνικών συνόρων, ανοίγοντας το πρώτο της κατάστημα στην Μαδρίτη. Το 2017 η εταιρεία διέθετε πάνω από 100 καταστήματα σε 17 χώρες, ανάμεσά τους και το κατάστημα της Πάτρας, ενώ παράλληλα βασικό κομμάτι της δραστηριότητάς της αποτελεί και ο εξοπλισμός ξενοδοχείων στην παγκόσμια αγορά.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr