Ο καρκίνος είναι στο σώμα μας, ας τον βγάλουμε από το μυαλό μας...

Έγραφα προχθές ότι η περίοδος που διανύω δεν είναι και η καλύτερη καθώς περισσότερο από ένα μήνα, νιώθω εξάντληση, κόπωση. Αυτό το αίσθημα που σε παραλύει, σε κάνει να μην μπορείς ούτε να σηκωθείς από την καρέκλα, καλά-καλά. Και κοντά στην εξάντληση, διάφορα μικροπροβλήματα, τα οποία δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις. Τη μια ένας πόνος κάπου, την άλλη μια ενόχληση κάπου αλλού και πάει λέγοντας.

Και η σκέψη πάει αμέσως στο κακό: «μήπως η ενόχληση ή ο πόνος οφείλεται στον καρκίνο;» 

Αυτή είναι μια μεγάλη αλλαγή, από την προ καρκίνου περίοδο. Οποιαδήποτε ενόχληση ένιωθα προ καρκίνου, την προσπερνούσα αδιάφορα, άντε πίνοντας το πολύ, κάποιο παυσίπονο.

Τώρα, ακόμα και στην πιο μικρή ενόχληση, αμέσως το μυαλό μου πάει στον καρκίνο και πλέκει διάφορα σενάρια για πιθανή επιδείνωση, ή τουλάχιστον για συσχέτιση.

Είναι ένα θέμα που πρέπει να διαχειριστούμε όσοι έχουμε καρκίνο. Αν επιτρέψουμε να μας καταλαμβάνει πανικός, ή έστω ανησυχία, κάθε φορά που νιώθουμε μια ενόχληση, τότε δεν θα ηρεμήσουμε ποτέ.

Γι’ αυτό, απαιτείται ψυχραιμία. Ψυχραιμία και κατά κάποιο τρόπο, αδιαφορία.

Αυτό προσπαθώ να κάνω, αν και, για να είναι ειλικρινής, δεν τα καταφέρνω πάντα.

Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να βγάλω μια αρνητική σκέψη από το μυαλό μου είναι να αρχίσω να ασχολούμαι ή να σκέφτομαι κάτι άλλο. Να πάρω ένα βιβλίο και να αρχίσω να διαβάζω, να μπω στο ίντερνετ και να αρχίσω να διαβάζω άσχετα θέματα, ή να πάρω τηλέφωνο κάποιο φίλο.

Μια που ανέφερα το ίντερνετ, δεν θυμάμαι αν το ‘χω ξαναπεί, αλλά και να ‘χω, θα το επαναλάβω: ένα πράγμα που δεν έκανα όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο, ήταν να αρχίσω να ψάχνω στο διαδίκτυο πληροφορίες και συμβουλές, προκειμένου να βγάλω συμπεράσματα για την προσωπική μου περιπέτεια.

Όχι μόνον επειδή δεν θα μπορούσα να διακρίνω ποιες είναι σωστές και ποιες λάθος, αλλά καθώς είναι εκατομμύρια (περίπου 15 εκ. για την ακρίβεια) οι σελίδες που αναφέρονται στον καρκίνο, ένιωσα ότι διέτρεχα τον κίνδυνο  να «κολλήσω», να μού γίνει έμμονη ιδέα και να ασχολούμαι όλη την ώρα με σχετικές αναζητήσεις.

Σε αυτή την περίπτωση θα είχα χάσει το παιχνίδι. Ο καρκίνος θα είχε καταγράψει την πρώτη νίκη του, αφού θα ασχολούμουν μόνο με αυτόν.

Και το ζήτημα είναι να μην ασχολούμαι μόνον με τον καρκίνο και όταν ασχολούμαι μαζί του, να το κάνω, όσο το δυνατόν, με θετικό τρόπο, με θετικές σκέψεις.

Επαναλαμβάνω, δεν είναι εύκολο να τα καταφέρεις πάντα. Αλλά και τις μισές φορές να τα καταφέρεις, το όφελος θα είναι μεγάλο.

Παρότι ο καρκίνος είναι παρών και φροντίζει να μάς υπενθυμίζει με διάφορους τρόπους την παρουσία του, ας προσπαθήσουμε να του δείξουμε ότι αδιαφορούμε. Ότι τον αντιμετωπίζουμε σα να μην υπάρχει…

(Είναι κάποια θέματα όπως το παραπάνω στα οποία έχω αναφερθεί πάλι στο παρελθόν. Θεωρώ χρήσιμο όμως να αναφερθώ ξανά, καθώς τα εκτιμώ ως σημαντικά και επειδή είναι λογικό, πολλοί αναγνώστες που ανακάλυψαν τη στήλη μας πρόσφατα, να μην έχουν διαβάσει αυτά τα θέματα).

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Φροντιστές των καρκινοπαθών: τι θα κάναμε χωρίς αυτούς;

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς