ΗΜΕΡΕΣ 274η-280η: η δύναμη και η θέληση μιας καρκινοπαθούς

Δευτέρα. Η εβδομάδα δεν ξεκινάει και τόσο καλά. Από χθες το βράδυ, αλλά δεν έδωσα σημασία, μού επανεμφανίστηκε ο συριγμός κατά την εισπνοή. Σήμερα το πρωί γίνεται  πιο έντονος και πιο επίμονος.

Είναι ο συριγμός που μού είχε εμφανιστεί μετά την πρώτη χημειοθεραπεία του δεύτερου κύκλου και θεωρήθηκε αλλεργική αντίδραση. Αυτός ο συριγμός που με είχε κάνει να ξενυχτήσω τέσσερα βράδια στα Επείγοντα του Νοσοκομείου.

Επανέρχεται λοιπόν σήμερα, μετά από πολύ καιρό. Νομίζω ότι νιώθω κι ένα βάρος στο στήθος.

Ξυπνάνε μνήμες. Μνήμες και φόβοι: κι αν κλείσει το στήθος; Κι αν κλείσει η αναπνοή;

Μαζί με τους φόβους έρχεται και μια στενάχωρη διάθεση. Πιθανόν, η στενοχώρια είναι αποτέλεσμα της ανησυχίας. Γενικά όμως δεν αισθάνομαι καλά, να είμαι στα καλύτερά μου.

Αγχώνομαι και με τη δουλειά, με την οποία ελάχιστα ασχολούμαι σε σχέση  με την προ καρκίνου περίοδο.  Κι εμείς που απασχολούμαστε στην ιδιωτική οικονομία ξέρουμε ότι αν αφήσεις τη δουλειά, σε αφήνει κι αυτή.

Αποφασίζω λοιπόν να αρχίσω να δουλεύω πιο εντατικά.

Τις επόμενες ημέρες πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά. Προς το τέλος της εβδομάδας αρχίζω να νιώθω καλύτερα, αν κι έχει εμφανιστεί ένας επίμονος βήχας. Ωστόσο έχει αρχίσει να υποχωρεί ο συριγμός, αν και δεν έχει εξαφανιστεί.

Υποχωρούν οι φόβοι και οι ανησυχίες, υποχωρεί και το άγχος. Πιθανόν λειτούργησε ως εργασιοθεραπεία η πολλή δουλειά.

Αποφασίζω να ξαναρχίσω το περπάτημα. Από την πρώτη στιγμή που άρχισα τις θεραπείες ο Ογκολόγος μου κ. Καλόφωνος, μού είχε υποδείξει να περπατάω μια ώρα την ημέρα. Έχω καταλάβει ότι είναι μέρος της θεραπείας.

Και μια φίλη, η Βίκυ, καρκινοπαθής κι αυτή που ακολουθεί πιστά τις οδηγίες των γιατρών, μού είχε πει ότι ακόμα κι όταν ένιωθε να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια της από την εξάντληση, πήγαινε για περπάτημα: «Φοβούμενη μην καταρρεύσω μέσα στο δρόμο, επέλεγα να περπατήσω γύρω γύρω από το σπίτι μου. Έκανα πενήντα μέτρα και σταματούσα γιατί δεν άντεχα. Ακούμπαγα όπου έβρισκα για να μην πέσω. Αλλά, έπαιρνα μια ανάσα και συνέχιζα…».

Τόση δύναμη, τόση θέληση. Πραγματικά υποκλίνεσαι.

Εξαιρετικό παράδειγμα προς μίμηση. Θα ζητήσω από τη Βίκυ (χωρίς  την άδειά της, δεν θα δημοσιοποιήσω το επώνυμό της) να μάς μιλήσει για την εμπειρία της. Προσωπικά, τη θαυμάζω για τον τρόπο που έχει αντιμετωπίσει την ασθένειά της.

Είχαμε αρκετά κοινά με τη Βίκυ: δουλεύαμε κι οι δυο ασταμάτητα, καπνίζαμε κι οι δυο αρειμανίως. Μάς τα έκοψε με το μαχαίρι ο καρκίνος και στους δύο.

Παίρνοντας παράδειγμα λοιπόν από την Βίκυ, την Πέμπτη 12 Μαρτίου, ξαναρχίζω το περπάτημα. Κάνω δέκα μέτρα και «φουσκώνω». Αυτό μού συμβαίνει από την εγχείρηση και μετά. Μόλις ζορίζομαι λίγο σε ανηφόρα «φουσκώνω», νιώθω να κόβονται τα πόδια μου.Τελειώνω την ανηφόρα, κάνοντας δυο στάσεις, μέσα σε 80 μέτρα και συνεχίζω το περπάτημα. Το απολαμβάνω. Βοηθάει και η ωραία ημέρα.

Το επαναλαμβάνω όλες τις επόμενες ημέρες.

Το απόγευμα της Παρασκευής 13 Μαρτίου, ο Βασίλης Κικίλιας ανακοινώνει το κλείσιμο όλων των καφέ, μπαρ και εστιατορίων. Λογικό είναι και καλά έκανε. 

Έκλεισαν τα σχολεία για να μην εξαπλωθεί ο κορωνοϊός και γέμισαν οι πλατείες, τα πάρκα και οι καφετέριες, λες και έχουμε διακοπές.

Πόσο αψήφιστα παίρνουμε κάποια πράγματα …

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δείτε όλο το Ημερολόγιο