Η επιστροφή με το αίσθημα του άταφου νεκρού μέσα σε ένα βάζο τοποθετημένο σε ένα χαρτόκουτο
Δύο πράγματα σηματοδοτούν την ελευθερία ενός ατόμου. Το να μπορεί να ζει και να πεθαίνει όπως αυτό επιθυμεί. Για το πρώτο στις μέρες μας είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί κανείς να πάρει όρκο.
Για το δεύτερο, ωστόσο, ακόμη και εν έτει 2016, είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει ούτε καν η ψευδαίσθηση της επιλογής, εντός των ορίων του τόπου όπου έζησες και ο οποίος αδυνατεί, αγκυλωμένος σε συμβάσεις, φοβίες, θρησκευτικές αγκυλώσεις και εκβιασμούς με ...πολιτικό άρωμα, να τιμήσει την επιλογή σου. Και αν αυτό στη ζωή είναι ανυπόφορο, στο θάνατο είναι προσβολή.
Η απόφαση του Δήμου της Πάτρας να προχωρήσει στη διαδικασία της αποτέφρωσης, πυροδότησε μια έντονη συζήτηση για το δικαίωμα στην απόφαση, για το δικαίωμα στο μόνο πράγμα που βιώνει κανείς μονάχος του: στο θάνατο.
Το thebest.gr συνομίλησε με Πατρινούς που βίωσαν την επώδυνη διαδικασία του να ξενιτεύεσαι για να υλοποιήσεις τη επιθυμία ενός δικού σου ανθρώπου, να διανυκτερεύεις σε μια άλλη πόλη συνοδεύοντάς τον στο τέλος, το απρόσωπο της διαδικασίας σε μια ξένη χώρα, ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους και την επιστροφή με το αίσθημα του άταφου νεκρού μέσα σε ένα βάζο τοποθετημένο σε ένα χαρτόκουτο.
Το ταξίδι για τον αποχαιρετισμό είναι μια διαδικασία από μόνη της βαριά και σκληρή. Σε ένα ταξίδι διάρκειας άνω των 12 ωρών να πας και άλλων τόσων να επιστρέψεις, το οποίο γίνεται συνήθως διακεκομμένα με διανυκτέρευση σε κάποιο σημείο κοντά στα σύνορα, η συνοδεία του νεκρού στο τελευταίο ταξίδι κάνει τη διαδρομή να φαίνεται ακόμη πιο επώδυνη και την αίσθηση του τέλους ακόμη πιο...αχανή.
Συγγενείς που συνόδευσαν τον δικό τους άνθρωπο στο ταξίδι του τέλους δια της πυράς, κάνουν λόγο για μια πολύ περίεργη συναισθηματική εξάντληση.
«Ξεκινήσαμε από την Πάτρα το πρωί. Τις διαδικασίες τις είχε κάνει το γραφείο τελετών. Εμείς ήμασταν δύο άτομα που συνοδεύαμε με δικό μας αυτοκίνητο τη νεκροφόρα. Στην Θεσσαλονίκη σταματήσαμε για να γίνουν διατυπώσεις προκειμένου να μπορούμε να περάσουμε τα σύνορα. Λίγο πριν το τέλος της ημέρας ήμασταν εξαντλημένοι. Διανυκτερεύσαμε κοντά στα σύνορα. Είναι απίστευτη η αίσθηση αυτή. Να κοιμάσαι και να ξέρεις ότι ο άνθρωπός σου περιμένει να τον συνοδεύσεις στο τέλος.»
Το ταξίδι φτάνει κάποια στιγμή στο τέλος του, αλλά στην άκρη του βρίσκεται μια πολύ παγερή διαδικασία.
Οι τέσσερις συγγενείς αλλού νεκρού από την Πάτρα που αποτεφρώθηκε στη Βουλγαρία και τον συνόδευσαν μέχρι εκεί, περιγράφουν την εμπειρία τους η οποία και όπως λένε τους στιγμάτισε και κάθε τόσο έρχεται μπροστά στα μάτια τους.
«Στην Βουλγαρία βρεθήκαμε μπροστά σε μια διαδικασία άκρως επαγγελματική και απρόσωπη. Οι νεκροί για καύση είναι πολλοί και έρχονται απο διάφορα σημεία κατόπιν ραντεβού. Οι υπάλληλοι διεκπαιρεώνουν την εργασία τους με ταχύτητα. Το κρεματόριο είναι ένας μικρός χώρος. Ο νεκρός μπαίνει με το φέρετρο σε μια πλατφόρμα που τον οδηγεί μέσα στο σημείο καύσης. Εμείς κοιτούσαμε από ένα τζάμι την όλη διαδικασία. Κάποια στιγμή η πλατφόρμα κινείται, και μετά εξαφανίζεται. Η καύση διαρκεί περί τις δύο ώρες. Μετά, σου δίνουν την σκόνη και φεύγεις. Είναι πολύ περίεργο να παίρνεις τον άνθρωπό σου σε ένα χαρτόκουτο».
Η κόρη που συνόδευσε τον πατέρα της στην Βουλγαρία για να τον αποχαιρετήσει, περιγράφει την σκηνή της επιλογής ταφροδόχου.
«Υπάρχει εκεί δίπλα ένας χώρος σαν εκθετήριο, όπου βλέπεις στην μια πλευρά τα βάζα και στην άλλη τους τιμοκαταλόγους. Το τάδε βάζο τόσα χρήματα... Επιλέγεις βάζο και εκεί εναποτίθεται η σκόνη που παραλαμβάνεις. Στη Σόφια είδαμε και ένα τεράστιο νεκροταφείο, το οποίο είναι χωρισμένο στα δύο. Το μισό ειναι με τάφους και το άλλο μισό με αποτέφρωση. Το πιο συγκλονιστικό πράγμα, άλλη μια μεγάλη δοκιμασία, ίσως η πιο περίεργη, είναι όταν παίρνεις τη στάχτη για να επιστρέψεις. Είσαι μέσα στο αυτοκίνητο και μεταφέρεις τον δικό σου άνθρωπο σε μια άλλη διάσταση. Το βράδυ διανυκτερεύεις έχοντας τη στάχτη του στο δωμάτιο ή στο αυτοκίνητο. Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Δεν υπάρχουν καν λόγια για να το περιγράψεις.»
Η επιστροφή είναι το ίδιο περίεργη όπως περιγράφουν συγγενείς ανθρώπων που αποτεφρώθηκαν.
Ξαφνικά στο σπίτι σου βρίσκεσαι με ένα βάζο που έχει μέσα τον δικό σου άνθρωπο. Έχεις την αίσθηση του άταφου νεκρού. Και έπειτα, δημιουργούνται και άλλα προβλήματα. Ποιός από όλους θα πάρει τη στάχτη; Ξέρω περιπτώσεις που ζητούσαν πολλά άτομα να έχυν λίγη από τη στάχτη. Και τι γίνεται σε αυτές τις περιτώσεις;»
Όλοι οι άνθρωποι που έφυγαν μετά από επιθυμία τους να αποτεφρωθούν έφυγαν έχοντας εκφράσει την ευχή να μην χρειαστεί να μεταφερθούν εκτός της χώρας. Το ίδιο εύχονται και οι συγγενείς τους που έζησαν την εμπειρία της συνοδείας τους στην Βουλγαρία.
«Είναι αδιανήτο να μην μπορούμε να αποχαιρετάμε τους ανθρώπους μας με αξιοπρέπεια στον τόπο μας, στην Ελλάδα, με τον τρόπο που αυτοί έχουν επιλέξει. Είναι άλλο πράγμα να στη χώρα σου, με τους δικούς σου ανθρώπους, να έχεις τη δυνατότητα ενός χώρου όπου θα εναποθέτεις την τεφροδόχο και άλλο πράγμα να κάνεις αυτό το επίπονο ταξίδι σε έναν ξένο τόπο λες και είσαι φυγάς».
Σήμερα το 99% των περιπτώσεων αποτέφρωσης, δηλαδή περί τις 3.500 με 4.000 περιπτώσεις το χρόνο πραγματοποιούνται, στη Βουλγαρία καθώς αυτή είναι η πιο κοντινή χώρα στην οποία επιτρέπεται η καύση. Το κόστος για την τέλεση της διαδικασίας, εξόδιος ακολουθία στην Ελλάδα, τα έξοδα του ταξιδιού και την αποτέφρωση στη Βουλγαρία, είναι περίπου 2.500 εκ των οποίων μόνο τα 600 περίπου ευρώ αντιστοιχούν στην ίδια τη διαδικασία.
Την αποτέφρωση επιλέγουν στις περισσότερες των περιπτώσεων είτε υπήκοοι τρίτων χωρών, οι οποίοι ζουν μόνιμα στην Ελλάδα είτε όσοι οποίοι απέχουν από τα χριστιανικά πρότυπα, είτε δεν θέλουν να υποβάλουν τους αγαπημένους τους στη διαδικασία της ταφής».
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
