'Εκανε την τέχνη όχι μόνο τρόπο, αλλά και πόρο ζωής και επιχειρεί στο θέατρο καλλιτεχνικά οικονομικά και ψυχικά
Ξεκίνησε για μάστορας της γραφής αλλά στην πορεία απέδειξε ότι όχι μόνο εν αρχή, αλλά και... εν τέλει ο λόγος, ο οποίος μπορεί να παρασύρει τα πάντα ως πηγή έμπνευσης και κινητήριος δύναμη για να πάει μπροστά η μηχανή της τέχνης η οποία έχει ανάγκη από τρία κυρίως πράγματα: Από φαντασία, πάθος και τόλμη. Ο νεαρός Τηλέμαχος Τσαρδάκας, φαίνεται ότι τα διαθέτει και τα τρία και κάπως έτσι, πατώντας πάνω τους, ακουμπάει τον δικό του ουρανό φτιαγμένο από το κολάζ που από παιδί αγαπούσε να συναρμολογεί: μικρές και μεγάλες ανθρώπινες στιγμές, ιστορίες φταγμένες από σάρκα, δέρμα και όνειρο.
Κάπως έτσι ο νεαρός που ξεκίνησε να σπουδάσει νομικά και διεθνείς σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Κόβεντρι και ακολούθως οδηγήθηκε στις μεταπτυχιακές σπουδές στις πολιτικές επιστήμες στο UCL του Λονδίνου, έκανε νωρίς τη στροφή, επιχείρησε την έξοδο από τις συνθήκες και δημιούργησε μια νέα, δική του συνθήκη, που τον έβγαλε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και στο μικρό θεατράκι της οδού Γεροκωστοπούλου, στο act, όπου μαζί με τους συνεργάτες του επιχειρούν και επιτυγχάνουν την ανατροπή στα θεατρικά στερεότυπα της Πάτρας, ανοίγοντας την κουρτίνα του κλειστού δωματίου για να μπει φρέσκος αέρας και να αφεθεί ο πειραματισμός να κάνει ανενόχλητος το έργο του, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για το νέο.
Προσωπικά θεωρώ τον Τσαρδάκα κεφάλαιο για την πόλη και την ματιά του επιταχυντική της διαδικασίας έκφρασης συναισθημάτων και αποτύπωσης εικόνων από τον κόσμο του σήμερα που κρατάει στα χέρια του αμήχανος το αναλγητικό της τέχνης, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις ημικρανίες μιας καθημερινότητας που εγκλωβίζει και ραδιουργεί εναντίον της ψυχής του.
Και δεν είμαι η μόνη που έχει αυτή την εκτίμηση. Άλλωστε σε αυτό συνηγορούν οι επιτυχίες του act, από τις οποίες ξεχωρίζω το γεγονός ότι την πόρτα του περνούν, μη κοστουμαρισμένοι, νέοι άνθρωποι, που κρεμούν στο ...βεστιάριο μόνο την ανάγκη τους να βρουν διέξοδο στο τούνελ και να ανοίξουν δρόμους μέσα από τις παρέες. Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτές οι παρέες δένουν τη σκηνή με τις θέσεις των θεατών και μας κάνουν να μοιραζόμαστε την εμπειρία του σύγχρονου κόσμου με σημείο αναφοράς μιαν αυλαία.
Πάμε λοιπόν να μιλήσουμε με τον πολυπράγμονα Τηλέμαχο που έκανε την τέχνη όχι μόνο τρόπο, αλλά και πόρο ζωής και επιχειρεί στο θέατρο καλλιτεχνικά, οικονομικά και ψυχικά αποδεικνύοντας ότι για όλα τα πράγματα αρκεί μόνο ένα: να τα αγαπάς.
- Ποίηση, αλλά και θεατρικά έργα. Σκηνοθεσία αλλά και ερμηνεία... Να σε πούμε πολυεργαλείο;
Η συγγραφή είναι το βασικό και αυτό στο οποίο βρίσκω τον εαυτό μου. Τα υπόλοιπα έπονται. Πολυεργαλείο αναγκαστικά γίνεσαι όσο περισσότερο δουλεύεις στο θέατρο γιατί μαθαίνεις τα πάντα και χρειάζεται να παρακολουθήσεις και να φέρεις σε πέρας αμέτρητες λεπτομέρειες. Τον τελευταίο καιρό είμαι λιγότερο πολυεργαλείο βέβαια γιατί έχω εξαιρετικούς συνεργάτες.
- Νομικά, διεθνείς σχέσεις και πολιτικές επιστήμες. Πόσο εύκολα εγκατέλειψες την ιδέα του αντικειμένου σπουδής για το χατίρι της τέχνης;
Η σπουδή σε πάει μέχρι ενός σημείο στη ζωή σου και μετά προχωράς μόνος σου. Η αλήθεια είναι ότι έχω αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό σε σχέση με αυτά που σχεδίαζα όταν τελείωσα τις σπουδές μου. Αλλά δεν πειράζει, στην τέχνη νομίζω οτι έχει μεγαλύτερη σημασία το που πάς και πως πας και όχι το από πού έρχεσαι.
- Η ποίηση- Πώς και πότε ξεκίνησε μέσα σου το ταξίδι της γραφής;
Ξεκίνησε από την εφηβεία. Άκουγα ελληνική και ξένη ροκ, Σαββόπουλο, Σιδηρόπουλο, Κατσιμίχα, Τρύπες, Bob Dylan, Pink Floyd, Smashing Pumpkins, Queen, κλπ Δηλαδή τραγούδια που δίνανε μεγάλη σημασία στο στίχο. Δεν μπορώ να ακούσω τραγούδι που δε λέει τίποτα ο στίχος του. Ήθελα να γράφω κι εγώ, να διηγούμαι μικρές προσωπικές ιστορίες, και κάπως έτσι ξεκίνησε. Κάποια στιγμή τα ποιήματά μου βρήκαν το δρόμο τους και εκδόθηκαν. Το πρώτο μου βιβλίο βγήκε όταν ήμουν 20. Λεγόταν Αιμοσφαίριο του Ουρανού. Βοήθησαν πολύ σε αυτό κάποιοι άνθρωποι: ο Δημήτρης Κάββουρας, ο Αντώνης Σκιαθάς, ο Γιώργος Πανόπουλος, ο Αντώνης Παπαντωνόπουλος. Να ‘ναι καλά. Μετά ακολούθησαν τα υπόλοιπα και το θέατρο.
- Πιστεύεις ότι σε αλλάζει η γραφή; Είναι υπόθεση ανανεώσης των κυττάρων της σκέψης μέσα απο τη γυμναστική της ενεργοποίησης των συναισθημάτων;
Δεν ξέρω πως λειτουργεί σε άλλους και τι υπόθεση είναι. Ως συγγραφείς πιστεύω ότι αλλάζουμε μαζί με αυτά που αγαπάμε, όσο τα σκαλίζουμε κι όσο εμβαθύνουμε. Ειδικά στη γραφή χρειάζεσαι υλικό. Βοηθάει πολύ να διαβάζεις και να ψάχνεις και να δοκιμάζεις και να είσαι πολύ φιλόξενος στα ερεθίσματα. Τώρα, αν σε αλλάζει η γραφή και ως άνθρωπο; Φαντάζομαι πως εμένα με επηρεάζει ως προς το πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Εντοπίζω διαρκώς γύρω μου ενδιαφέρουσες ανθρώπινες στιγμές και ιστορίες. Είναι και λίγο άρρωστο αυτό, αλλά τελικά ελπίζω να με κάνει κάπως καλύτερο από ότι θα ήμουν αν δεν έγραφα. Έστω λιγότερο βαρετό.
-Η αγάπη για την ομοικαταληξία;
Η ομοιοκαταληξία βάζει τα μαθηματικά στο στίχο. Βάζει τα εμπόδια. Και αναγκάζεσαι να πιέσεις τον εαυτό σου και να γίνεις καλύτερος για να πεις αυτά που θες μέσα όμως από συγκεκριμένη φόρμα. Μου αρέσει αυτή η δυσκολία αν και έχω γράψει και πολλά ποιήματα με ελεύθερο στίχο. Θαυμάζω πολύ ποιητές όπως ο Μπωντλέρ, ο Καββαδίας, ο Διονύσης Καψάλης και άλλοι, που έχουν γράψει υποδειγματικά ομοιοκατάληκτα ποιήματα. Τα «Σονέτα για τα χείλη σου» και η «Μικρή Πατρινή Σερενάτα» είναι – σε μεγάλο βαθμό – ασκήσεις ομοιοκαταληξίας.
-Η εμπλοκή με το act και η υπόθεση-σκηνοθεσία- Πώς ξεκίνησαν όλα;
Με βοήθησε πολύ η δουλειά που κάναμε το 2008-2009 για την παράσταση «Δεν είναι αλήθεια» μαζί με το Γιώργο Αγγελόπουλο και τον Φάνη Δίπλα. Εγώ για εκείνη την παράσταση είχα γράψει κείμενα. Αυστηροί και απαιτητικοί στη δουλειά τους, μου έκανε καλό που δούλεψα μαζί τους. Η πρώτη μου σκηνοθεσία ήταν τα «Πούπουλα» στο Λιθογραφείον. Στο act δραστηριοποιούμαι καλλιτεχνικά και επιχειρηματικά από το 2010. Έκτοτε έχω σκηνοθετήσει πολλές παραστάσεις και εκεί και σε άλλους χώρους. Η σκηνοθεσία είναι σημαντική ευθύνη γιατί στην πραγματικότητα πρέπει να φαντασιωθείς και να κατευθύνεις όλη την εμπειρία που ζει ο θεατής από τη στιγμή που μπαίνει στο θέατρο.
-Έχει η Πάτρα δυναμικό ικανό να στηρίξει την υπόθεση θέατρο και μάλιστα στην καινοτόμο του μορφή;
Πιστεύω πως έχει και προσπαθώ εμπράκτως να το αποδεικνύω με τις επιλογές που κάνει το act. Υπάρχουν πολύ καλοί ηθοποιοί και μουσικοί, και πολύ καλοί επαγγελματίες του θεάτρου σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Το μεγάλο ζητούμενο είναι το ευρύτερο κοινό και κατά πόσο θα ενδιαφερθεί και θα εντάξει στις επιλογές του το να πάει στο θέατρο. Πιστεύω ότι οι καλές παραστάσεις κινούν το ενδιαφέρον. Συχνά δεν επαληθεύεται αυτό βέβαια αλλά εγώ προσπαθώ να είμαι πάντα αισιόδοξος.
-Οι παραστάσεις που αγάπησες λίγο πιο πολύ;
Από δικές μου το «Φιλί Ανάποδα» και «το Σκυλί του Ωρίωνα». Από παραστάσεις άλλων, θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει η «Νεκρή φύση σε χαντάκι» του Λάνθιμου στο Αμόρε, η συγκινητική ερμηνεία του Χάρη Αττώνη στο «I am my own wife» και, φυσικά, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο» των φίλων μου Κώστα Γάκη, Αθηνάς Μουστάκα, Κωνσταντίνου Μπιμπή, μια παράσταση που έχει κάνει πάνω από 25 sold-out στο act και για την οποία θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες.
- stand-up comedy: Τι είναι αυτό που κάνει το είδος να ανθεί τελευταία;
Είναι πολύ αστείο. Και πολύ άμεσο. Και πολύ καλοί και ανθρώπινοι οι κωμικοί. Αλλά κυρίως γελάς πολύ και σου φτιάχνει η διάθεση.
-Τα αγαπημένα σου στην Πάτρα...
Η θάλασσα και τα απέναντι βουνά. Το φως της κάθε απόγευμα. Το ότι είναι όλα κοντά. Το ότι υπάρχουν αρκετοί πολύ καλοί άνθρωποι και πολλοί καλοί φίλοι. Το οτι είναι γεμάτη με νέο δραστήριο κόσμο και βλέπεις παντού όμορφες γυναίκες. Μου αρέσουν τα δέντρα της οδού Κωνσταντινουπόλεως ειδικά όταν δεν τα κλαδεύει ο Δήμος και είναι φουντωμένα και γεμάτα λουλούδια.
-Τα εκνευριστικά της πόλης...
Το διπλοπαρκάρισμα και η αδιαφορία των Πατρινών για τους συμπολίτες και για την πόλη τους. Η αδιαφορία αυτή βρίσκει χιλιάδες τρόπους να εκφράζεται. Επίσης ο αποκλεισμός του θαλάσσιου μετώπου και η εγκατάλειψη όμορφων σημείων όπως οι Σκάλες Γεροκωστοπούλου.
-Θα μετακόμιζες εύκολα;
Νομίζω πως όχι. Το έχω σκεφτεί. Την αγαπώ την Πάτρα πολύ. Στη Χίο θέλω να πηγαίνω κάθε μερικούς μήνες αλλά όχι μόνιμα.
-Οι παρέες μπορούν να κάνουν τη διαφορά;
Ναι. Στην Ελλάδα ναι. Τι άλλο; Αφού ευρύτερος συντονισμός και οργάνωση δεν φαίνεται να μπορεί να υπάρξει. Οι παρέες δουλεύουν και φέρνουν κάποια καλά αποτελέσματα γιατί είναι μικρές και βρίσκουν εύκολα ρόλους και ισορροπίες και γιατί στα πλαίσιά τους αναπτύσσονται προσωπικοί και συναισθηματικοί δεσμοί.
- Τελικά, «Ο έρωτας κι ο θάνατος στο ίδιο σετ σεντόνια»;
Για αυτά τα δύο πράγματα ανησυχεί ο άνθρωπος από την εποχή των σπηλαίων μέχρι σήμερα. Για αυτά τα πράγματα κάνουμε τέχνη και για αυτά τραγουδάμε: για το φόβο της στιγμής που θα πεθάνουμε και για τη λαχτάρα της στιγμής που θα αγαπηθούμε.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
