Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Δευτεροβάθμια...

Προτελευταία μέρα πριν την λήξη της προθεσμίας υποβολής αιτήσεων των αναπληρωτών εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και σκέφτεσαι: «Μια χαρά!  ο περισσότερος κόσμος έχει ήδη υποβάλλει την  αίτηση του γιατί να μην πάω σήμερα πρωί να ξεμπερδεύω..;).

Ξεκινάς λοιπόν ωραία και καλά και οπ….Το πρώτο σοκ έρχεται μαζί με τα πρώτα γέλια. Το δεύτερο πιο ισχυρό σοκ ακολουθεί αμέσως μετά που παίρνεις νουμεράκι και βλέπεις ότι έχεις 200 άτομα μπροστά από εσένα….έρχονται και τα δυνατα γέλια  καθώς ξαφνικά θυμάσαι και λες από μέσα σου... μα καλά ο Έλληνας τελευταία στιγμή δεν πηγαίνει παντού;

Ουρά έξω, ουρά μέσα, ούρα παραμέσα και ο λόγος; Το καθήκον φυσικά… και η ελπίδα. Αυτή η άτιμη ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία… πολύ μας ταλανίζει.

Άτομα κάθε ηλικίας πολλών ειδικοτήτων περίμεναν και σήμερα με μεγάλη υπομονή. Μέσος όρος αναμονής 2 και 3 και  4… ώρες.

Όσοι πήγαν από τις 7.30 είχαν μια κάποια τύχη και λιγότερη αναμονή για τους υπόλοιπους πολύ λυπάμαι.

Και πες ότι θα περιμένεις κάθεσαι μια ωρίτσα κουβεντιάζεις, ρωτάς, έχεις άλλες δύο ώρες μπροστά σου, λες "ας πάω μια βόλτα στο κέντρο και επιστρέφω θα είμαι κοντα".

ΧΑΧΑ γέλια ξανά. Ξαναγυρίζεις περιμένεις ξανά καμιά ωρίτσα  μπαίνεις και στο κτίριο μέσα που συνειδητοποιείς ότι υπάρχει κλιματισμός και περιμένεις…

Ξαφνικά ακούς και το δικό σου νουμεράκι ανάμεσα σε άλλα…

«Επιτέλους!» αναφωνείς. Βιάστηκες όμως φίλε και φίλη,  για ακόμα μια φορά.

Νομίζεις ότι ο υπάλληλος που  σου απευθύνει το λόγο θα σου δώσει τέλος στο βάσανο της αναμονής. Κάνεις λάθος! Θα σε στείλει σε μια ακόμα ουρά αλλά εκεί θα αλλάξεις παραστάσεις και όροφο.

Νιώθεις ότι είσαι κοντά αλλά δεν μπορείς να πιεις νερό. Μην αγχώνεσαι σε ένα σαραντάλεπτο μια ώρα το πολύ ξεμπέρδεψες από εκεί.

Οι υπάλληλοι λίγοι μεν αλλά με υπομονή, κατανόηση και ευγένεια δε. Έτσι φάνηκε τουλάχιστον από την μικρή τετράωρη  αναμονή.

Μάλιστα κάποιοι από αυτούς κατανοόντας την αφόρητη ζέστη και την κούραση όλων, τοποθέτησαν έξω από τα από τα γραφεία, στον διάδρομο, καρέκλες. Τουλάχιστον περιμένουμε που περιμένουμε ας καθόμαστε και λίγο.

Σπάνιο στις μέρες μας.

Στο ενδιάμεσο της αναμονής ο ένας πιάνει κουβέντα με τον άλλον, βλέπεις παλιούς γνωστούς, συμφοιτητές, παλιούς φίλους, όλοι μια παρέα. «Επ' και εσύ εδώ;» η πρώτη κουβέντα, «Έχεις ξανακάνει αίτηση ή είναι η πρώτη φορά;».

Για τους περισσότερους κάθε ηλικίας ούτε είναι η πρώτη ούτε η δεύτερη. «Ερχόμαστε και κάνουμε το καθήκον μας!, έχει γίνει παράδοση πια…Ποτέ δεν ξέρεις άλλωστε.»

Και μέσα σε όλο αυτό τον χαμό τα σχόλια τα γέλια και το περίμενε αναρωτιέσαι: «Όλο αυτό προς τι τελικά;» κάπου χάνεις το νόημα και την υπομονή σου.

Η ταλαιπωρία αυτή μήπως είναι περιττή; Γιατί πολύ απλά να μην μπορεί κάποιος το 2015 στην Ελλάδα της κρίσης και της ανεργίας, αλλά και της τεχνολογίας πληροφοριών και επικοινωνίας βεβαίως βεβαίως να μην μπορεί να υποβάλλει την καημένη αίτηση ηλεκτρονικά γλυτώνοντας κόπο και χρόνο;

Γιατί να μην προσέρχονται στα γραφεία εκείνοι οι οποίοι για τους χ και ψ λόγους δεν μπορούν να την υποβάλλουν ηλεκτρονικά;

Πολύπλοκο ε; Ειδικά άμα δεν υπάρχει, ίσως, μια θέση προγραμματιστή για παράδειγμα στις προβλεπόμενες θέσεις...

Αλλά τι κράτος ελληνικό, κράτος με χιούμορ  θα ήμασταν χωρίς την πολυπλοκότητα μας και την γραφειοκρατία μας ;

Καλή επιτυχία! (ή μήπως καλή αντάμωση…;)