Απόλλων Πατρών: Μια αναδρομή στη γεμάτη τρίποντα και φάουλ ιστορία του με σπάνιες φωτογραφίες

Υπήρξε μια εποχή τη δεκαετία του ’80 που όταν ο «Απόλλωνας» εμφανιζόταν στο Κουκούλι (έτσι λεγόταν τότε το γήπεδο της ομάδας) οι κερκίδες ήταν ασφυκτικά γεμάτες.

Το κοινό ήταν μοιρασμένο ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες και όταν ο Νταν Νικήτας έβαζε καλάθι, ο αντίλαλος από τις ζητωκραυγές των νεαρών θαυμαστριών του ακούγονταν έξω από το παρκέ. Εκείνη την εποχή οι παίκτες αποτελούσαν κομμάτι της κοινωνικής ζωής της πόλης, κυκλοφορούσαν στα γνωστά στέκια, γνώριζαν και τους γνώριζαν οι πάντες και την επομένη κάθε αγώνα οι νίκες και οι ήττες αποτελούσαν θέμα συζήτησης και αφορμή για πειράγματα ανάμεσα σε παίκτες και φιλάθλους.

Τότε το άθλημα είχε ακόμη την αγνότητα και τη χαρά του ερασιτεχνισμού, οι παίκτες δεν διανοούνταν να αλλάξουν ομάδα από σεζόν σε σεζόν, δεν μπορούσαν άλλωστε, πολλές φιλίες που διαρκούν μέχρι και σήμερα γεννήθηκαν επάνω στα παρκέ και πολλοί έρωτες ποτισμένοι με ιδρώτα, τρίποντα και φάουλ δημιουργήθηκαν. Υπήρξε εποχή που εκατοντάδες οπαδοί της ομάδας μετακόμιζαν μέχρι το Ναύπλιο για τους περίφημους αγώνες μπαράζ. Ήταν οι επιτυχίες της ομάδας που δημιούργησαν αυτό το κλίμα;  Όχι μόνο. Ο Απόλλωνας τότε αποτελούσε κοινή υπόθεση όλης της Πάτρας. Ήταν από αυτές τις μαγικές στιγμές που δημιουργούνται από μια σειρά συγκυριών και που στην περίπτωση του «Απόλλωνα» αυτή η στιγμή, κράτησε για μια περίπου δεκαετία.

Λίγοι γνωρίζουν ωστόσο ότι το 1926 που ιδρύθηκε ο Απόλλων Πάτρας στη συνοικία τον Προσφυγικών, ήταν Σωματείο ποδοσφαίρου! Και μάλιστα καλό για την εποχή, έχοντας κατακτήσει πολλά πρωταθλήματα μαζί με την Παναχαϊκή, τον Ολυμπιακό, τον Πατραϊκό και τη Θύελλα. Έδρα της ομάδας ήταν το σημερινό Γήπεδο Προσφυγικών. Το τέλος του ποδοσφαιρικού Απόλλωνα έφτασε το 1967, όταν με τον αναγκαστικό νόμο της χούντας συγχωνεύτηκε με άλλα Σωματεία και ιδρύθηκε ο «A.O. Πάτραι». Εκείνη τη χρονιά, η νέα ομάδα έπαιξε στην Β' Εθνική.

Η ομάδα ποδοσφαίρου δεν ξαναϊδρύθηκε, αλλά έμεινε το τμήμα του μπάσκετ, της πρώτης επαρχιακής ομάδας, να κρατά το όνομα της ομάδας και της πόλης ψηλά με εκατοντάδες συμμετοχές στην Α' Εθνική, στα ευρωπαϊκά κύπελλα και το κύπελλο Ελλάδος, θεσμός στον οποίο το 1997 αλλά και φέτος(2015) ο Απόλλων ήταν φιναλίστ.

Το thebest.gr ρίχνει μια ματιά στην ιστορία της ομάδας, ξεφυλλίζει άλμπουμ και ανακαλεί αναμνήσεις από παίκτες που έχουν συνδέσει το όνομά τους με την ομάδα, αρχής γενομένης από τον ιστορικό του πρόεδρο και εκλιπόντα Ανδρέα Μολφέτα που με όραμα και αισιοδοξία φρόντισε για το μέλλον της ομάδας.

Ο Απόλλων διέθετε και διαθέτει μια «βαριά βιομηχανία» που τον βοήθησε να επιστρέψει εκεί που ανήκει, μας εξηγούσε: στις ακαδημίες του που αποτελούν πρώτης τάξης «φυτώριο» αθλητών που λαχταρούν να φορέσουν τη μελανόλευκη φανέλα με τον αρχαίο θεό στο στήθος και να αντιμετωπίσουν στο μέλλον επί ίσοις όροις τους αντιπάλους όποιοι κι αν είναι.

Ο ιστορικός αρχηγός του Απόλλωνα με μια συνέντευξη του στο BEST το 2009 μας προϊδέαζε για το πώς σχεδίαζε η τότε διοίκηση το μέλλον της ομάδας. Ένα πλάνο που εφαρμόστηκε πιστά και οδήγησε ξανά το Απόλλωνα στα μεγαλεία του παρελθόντος, εκεί που ανήκει.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την συνέντευξη του:

Εκείνη την εποχή, όπως μας είπε ο Ανδρέας Μολφέτας, στις ακαδημίες προπονούνταν 400 παιδιά-ενώ οι εγγραφές συνεχίζονταν- υπό τις οδηγίες δέκα προπονητών στο μπάσκετ και τεσσάρων στο τμήμα βόλεϊ.

Η νέα Διοίκηση-τότε- είχε στα χέρια της το τιμόνι λίγους μήνες κι όμως είχε μπορέσει-ήδη-να κάνει σπουδαία δουλειά: Έγινε ανακατασκευή των έξι ανοικτών γηπέδων που βρίσκονται κοντά στο νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας» σε συνεργασία με το Σωματείο του τένις και ανακαινίστηκαν το κλειστό της Περιβόλας και τα δύο κλειστά προπονητήρια.

«Έχουν γίνει σημαντικά βήματα στη στελέχωση των ακαδημιών και αυτό είναι ο πρώτος στόχος. Ο δεύτερος στόχος, είναι η ομάδα να γίνει πρώτη στη Β΄ Εθνική και να ανέβει στην Α1 κατηγορία» έλεγε τότε ο Ανδρέας Μολφέτας. Η ομάδα τα κατάφερε. Κι όχι μόνο αυτό. Κατάφερε μένοντας πιστή στο πλάνο του, να συνεχίσει να βρίσκεται στον δρόμο των επιτυχιών και μετά τον άδικο χαμό του.

«Έχουμε στήσει μια πολύ αξιόλογη ομάδα και στις 18 Οκτωβρίου ξεκινά το πρωτάθλημα. Η ομάδα μπορεί να επανέλθει και να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, αλλά χρειάζεται συστηματική δουλειά και υπομονή», τόνιζε και πρόσθετε ότι φιλοδοξεί να βγάλει ξανά στο παρκέ έναν νέο Πετρόπουλο, έναν άλλον Βετούλα, έναν Μολφέτα ή έναν Αργυρόπουλο… Καθόλου άσχημα!

Στην ερώτηση τι έχει αλλάξει στο μπάσκετ από την δική του εποχή, ο Ανδρέας Μολφέτας, απαντά: «τα επαγγελματικά συμβόλαια» και εξηγεί ότι αυτή η πλευρά του πρωταθλητισμού έχει αλλάξει τους όρους του αθλητισμού, παρατηρώντας ότι είναι ανασταλτικός παράγοντας η ύπαρξη Σωματείων με την μορφή Α.Ε.

«Έχει αποτύχει το σύστημα των Ανώνυμων Εταιρειών και πρέπει να επανέλθουν στα ερασιτεχνικά Σωματεία. Έτσι παίζεις χωρίς βαριά συμβόλαια και χωρίς άγχος». Ποιος μπορεί ακόμα και σήμερα να διαφωνήσει μαζί του.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΕΡΔΕΣΗΣ

Και ο Ανδρέας Μπερδέσης-σε συνέντευξή του την ίδια περίοδο, στο περιοδικό BEST- ανακαλεί την εποχή που το μπάσκετ ήταν περισσότερο ερασιτεχνικό. «Ήταν πιο ρομαντική η εποχή. Τότε ανήκες σε μια ομάδας και για να φύγεις έπρεπε να περιμένεις 10 χρόνια και να γίνεις 30 χρονών. Δενόμαστε, είμαστε φίλοι όλοι στην ομάδα. Είτε χάναμε, είτε κερδίζαμε, ήμασταν παντού μαζί. Μαζί διασκεδάζαμε. Οι ξένοι που είχαν έρθει στην ομάδα έμεναν χρόνια στην Πάτρα και ενσωματώθηκαν. Υπήρχε καλύτερη επαφή με τον κόσμο. Ακόμη και σήμερα έχω φιλίες από εκείνη την εποχή. Με τον Πλάτωνα Χοτοκουρίδη συναντηθήκαμε κάποια στιγμή συμπωματικά και παραλίγο να βάλουμε τα κλάματα».

Ο Ανδρέας Μπερδέσης αξέχαστη στιγμή θεωρεί την ανέλπιστη νίκη με τον Παναθηναϊκό το 93-94 με Γκάλη, Γιαννάκη, Σοκ, Βολκόφ, Βράνκοβιτς, ενώ καλύτερη θέση της ομάδας, το 1986, οπότε ο Απόλλωνας ήταν 5ος στην Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσει σίγουρα τα δύο παιχνίδια μπαράζ στο Ναύπλιο, όπου μετά τη νίκη της ομάδας εκατοντάδες οπαδοί που είχαν ταξιδέψει μέχρι εκεί, μπήκαν στο παρκέ και ζητούσαν από τους παίκτες τις φανέλες και τα σορτσάκια με αποτέλεσμα να φτάσουν τελικά στα αποδυτήρια ημίγυμνοι.

ΝΙΚΟΣ ΒΕΤΟΥΛΑΣ

«Δεν θα ξεχάσω τον τελικό με τον Ολυμπιακό το 1997 για το Final Four. Είχαμε κερδίσει στον ημιτελικό τον Παναθηναϊκό, αλλά με τον Ολυμπιακό χάσαμε για δύο πόντους. Η πιο αξέχαστη στιγμή όμως ήταν ο αγώνας με την τούρκικη PΤΤ στην Πάτρα. Ήταν νοκ άουτ παιχνίδι και το γήπεδο όχι μόνο ήταν γεμάτο, αλλά μέρες πριν ζητούσαν εισιτήρια από Αίγιο μέχρι Μεσολόγγι. Τελικά χάσαμε αλλά η ατμόσφαιρα ήταν συγκλονιστική. Ο Απόλλωνας τώρα ξεκινά από υγιή βάση. Τέλειωσε η παρακμή. Θα πάρει χρόνο για να φτάσει εκεί που της αξίζει, δηλαδή στην Α Εθνική αλλά θα τα καταφέρει», δήλωνε το 2009 ο Νίκος Βετούλας που έμελε να είναι πρωτοστάτης στην προσπάθεια επαναφοράς της ομάδας εκεί που ανήκει αλλά και σημαιοφόρος της νέας εποχής. Ο Νίκος Βετούλας μετά από χρόνια προσφοράς στην ομάδα, αναμένεται φέτος το καλοκαίρι να αποχωρήσει για άλλες πολιτείες.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΙΑΝΟΣ

Κάποιες φορές αρκεί μια βολή για να σε συνοδεύει σε όλη σου την αθλητική πορεία. Μια τέτοια έχει ζήσει ο Βασίλης Λιανός. «Ήταν σε ένα παιχνίδι με τον Άρη που τότε ήταν υπερδύναμη, εντός έδρας. Ήταν το πρώτο παιχνίδι του Απόλλωνα που έδειχνε η τηλεόραση και υπήρχε όπως καταλαβαίνεται επιπλέον ενδιαφέρον. Ήμασταν ισοπαλία και δύο δευτερόλεπτα πριν από το τέλος, και ενώ έχουν προηγηθεί δύο ανεπιτυχείς βολές από παίκτη του Άρη, στο ριμπαόυντ έριξα ένα τρίποντο από το ένα καλάθι στο άλλο. Και μπήκε. Αφού είχαμε πάει στα αποδυτήρια μας επέστρεψαν και παίξαμε παράταση, γιατί υπήρξαν ενστάσεις από τον Ιωαννίδη, για το εάν έπρεπε να μετρήσει το καλάθι ή όχι. Τελικά χάσαμε. Από το 1982 έως το 1989 που έπαιξα στον Απόλλωνα ήμασταν όλοι οι παίκτες μια παρέα. Δε θα ξεχάσω τη στιγμή που αποφάσισε να σταματήσει ο Κώστας Πετρόπουλος. Είχε φύγει και ο Μέλις. Η καλύτερη ομάδα πιστεύω ότι υπήρχε το 1986.».

24 Ιουλίου 1971…

Η Α1 κατηγορία καθιερώθηκε το 1986 αλλά ο Απόλλων Πατρών είχε ραντεβού με τους «μεγάλους» του μπάσκετ 15 καλοκαίρια πριν… Με κόουτς τον Γιώργο Αμερικάνο, που τρία χρόνια νωρίτερα ήταν ένας από εκείνα τα «χρυσά» παιδιά της ΑΕΚ στον τελικό Κυπελλούχων με την Σλάβια Πράγας, ηγέτη τον Αλέκο Δημητριάδη με 28 πόντους(!), και τον «Νουρέγιεφ» του ελληνικού μπάσκετ Κώστα Πετρόπουλο, σχεδόν αμούστακο ακόμα, στις 24 Ιουλίου 1971 η ομάδα νίκησε στον τελικό των μπαράζ ανόδου τη Νίκη Βόλου με 73-58 και ανέβηκε για πρώτη φορά στην Α΄ Εθνική κατηγορία.

Εκείνο το παιχνίδι είχε γίνει στο κλειστό του Σπόρτινγκ στα Πατήσια, ένα από τα λίγα τέτοια γήπεδα της εποχής με τους παίκτες του Απόλλωνα που μέχρι τότε έπαιζαν σε τσιμεντένια τερέν, να κάνουν τρομερή εμφάνιση.

Έγραφε την άλλη μέρα η «Πελοπόννησος»:

«Από χθες ο Απόλλων ανήκει στους μεγάλους του ελληνικού μπάσκετ. Ήταν συγκλονιστικές οι στιγμές που ακολούθησαν το σφύριγμα της λήξης. Εκατοντάδες Πατρινοί μπήκαν στο τερέν του Σπόρτιγκ και με έξαλλο ενθουσιασμό πανηγύρισαν.

Όλοι οι παίκτες ήταν συγκινημένοι ενώ πραγματική αποθέωση

γνώρισε ο πρωτεργάτης της μεγάλης επιτυχίας Γιώργος Αμερικάνος. Όταν παρεδόθη στους πρωταθλητές το Κύπελλο, έγινε πανζουρλισμός... Δεν υπήρξε παίκτης που να μην προσέφερε.

Εξαιρετική εμφάνιση έκανε ο Αλέκος Δημητριάδης,

η απόδοση του οποίου στο β΄ ημίχρονο έφτασε τα όρια της φαντασίας. Φανταστική ήταν και η εμφάνιση του έφηβου Κώστα Πετρόπουλου, από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ.

Θαυμάσια η εμφάνιση του Γιαννόπουλου, ενώ ο Αντώνης Λαμπρόπουλος έπαιξε με ενθουσιασμό εφήβου. Θετικές υπηρεσίες προσέφεραν ο Αντωνακάκης και ο Κονιδάρης, ο οποίος έχει τα προσόντα ηγέτη. Εάν έπαιζε και ο Μολφέτας, ίσως το σκορ να έφτανε σε υπερβολικά ύψη!». Σ’ αυτό το παιχνίδι – σταθμό, τους πόντους του Απόλλωνα πέτυχαν: Δημητριάδης 28, Γιαννόπουλος 13, Κώστας Πετρόπουλος 10, Κολλυρόπουλος 7, Αντ. Λαμπρόπουλος 5, Αντωνακάκης 4, Ανδρ. Λαμπρόπουλος 4, Κονιδάρης 2.

«Σταθμοί» της ομάδας

Πρωτάθλημα Α2:

1992, 2003,

Πρωτάθλημα Β' Εθνικής :

1976,1979

Πανελλήνιο εφήβων :

1992

Φιναλίστ κυπέλλου Ελλάδος:

1997, 2015

Τοπικά Αχαΐας :

1956,1958,1971,1973,

Συμμετοχές Α΄ Εθνική:

1972,1974,1977,1978,1980,1981,1982,1983,1984,1985,

1986,1987,1988,1989,1990,1991,1993,1994,1995,1996,

1997,1998,1999,2000,2001,2005,2006,2012,2013,2014,

2015

Οι πρωτιές των Απολλωνιστών στην Α1

1993-1994

Ροντ Σέλλερς πρώτος ριμπάουντερ του πρωταθλήματος με μ.ο. 14.3

1996-1997

Χάρολντ Έλις πρώτος παίκτης του πρωταθλήματος στα κλεψίματα με μ.ο. 2.4

1997-1998

Τόνι Ντόουσον πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με μ.ο. πόντων 25.4

1998-1999

Νίκος Βετούλας πρώτος παίκτης του πρωταθλήματος στα κλεψίματα με μ.ο. 2.2

2004-2005

Παναγιώτης Λιαδέλης πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με μ.ο. πόντων 18.2

Τέρενς Μόρις πρώτος παίκτης του πρωταθλήματος στις τάπες με μ.ο. 1.6

2005-2006

Παναγιώτης Λιαδέλης πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με μ.ο. πόντων 21.1

Ο Νουρέγιεφ του μπάσκετ

Ο «Νουρέγιεφ» του ελληνικού μπάσκετ, ο Κώστας Πετρόπουλος έχει φορέσει μόνο δύο φανέλες στη γεμάτη θριάμβους πορεία του στο μπάσκετ: του Απόλλωνα και της Εθνικής Ελλάδας.

Είχε μιλήσει στο BEST για τις αγωνιστικές του στιγμές.

«Είναι δύο. Η πρώτη το 1973, όταν αγωνίστηκα στο παιχνίδι με την Κύπρο, κερδίσαμε και ο Απόλλωνας ανέβηκε στην Α΄ Εθνική. Η δεύτερη το 1979, όταν μέσα στο Σπλιτ, κερδίσαμε τη Γιουγκοσλαβία. Η πιο άσχημη ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι το 1987. Είχα ταλαιπωρηθεί πολύ απ’ τους τραυματισμούς. Παίζαμε με τον Πανιώνιο και είχα αντίπαλο τον Χριστοδούλου. Σκληρό παιχνίδι. Εκεί κατάλαβα ότι στην κατάσταση που ήταν τα πόδια μου, λόγω των τραυματισμών δεν μπορούσα να συνεχίσω. Το μπάσκετ τότε δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό. Τότε ήμασταν ερασιτέχνες, σήμερα είναι επαγγελματικό. Τότε δεν είχαμε αθλητικό υλικό, ούτε καλά παπούτσια να φορέσουμε, ενώ δεν υπήρχε επιστημονική υποστήριξη. Γι’ αυτό και υπήρχαν τόσοι πολλοί τραυματισμοί. Σήμερα, ο μπασκετμπολίστας, ασχολείται όλη μέρα με το άθλημα και μόνον. Έχει όλες τις ανέσεις, εύκολη πρόσβαση στα γήπεδα, επιστημονική υποστήριξη. Τότε εγώ πήγαινα από τα Σύνορα στο Σκαγιοπούλειο για προπόνηση με τα πόδια. Άσε δε, που υπήρχε η αντίληψη ότι ο αθλητισμός ήταν αλητεία. Έρχονταν πατεράδες στο γήπεδο και έπαιρναν τα παιδιά τους απ΄το αυτί».