Έργο ζωής από τον Κίμωνα Αποστολόπουλο
Ένα σημαντικό βιβλίο για την ιστορία του ποδοσφαίρου της Πάτρας είναι υπό έκδοση.
Πρόκειται για το «Όσα δεν γράφτηκαν» στο φύλλο αγώνος», του Κίμωνα Αποστολόπουλου, δεύτερο μετά από αυτό για τον Λαϊκό Μαζικό Αθλητισμό της Πάτρας.
Παραθέτουμε, εν είδει προδημοσίευσης, τον χαιρετισμό του προέδρου Παλαίμαχων Ποδοσφαιριστων Πάτρας, Τάκη Λαμπρόπουλο, από τον πρόλογο του βιβλίου:
«Η Πάτρα του 20ού αιώνα ήταν μια πόλη σε συνεχή κίνηση.
Ανάμεσα στους τόνους σταφίδας που φορτώνονταν στα καράβια του λιμανιού και στις φωνές που αντηχούσαν από τις χωμάτινες ποδοσφαιρικές αλάνες, ξεδιπλωνόταν μια διπλή ιστορία: η οικονομική και η κοινωνική ιστορία μιας πόλης που ζούσε από την καλλιέργεια της γης της, και η γέννηση ενός ποδοσφαιρικού πολιτισμού που εξέφραζε τις αγωνίες, τις ταυτότητες και τα πάθη των κατοίκων της.
Η σταφίδα υπήρξε για δεκαετίες η ραχοκοκαλιά της τοπικής οικονομίας. Δημιούργησε κοινωνικές τάξεις, εμπορικές κινήσεις κεφαλαίων από και προς το εξωτερικό, ελπίδες και αδιέξοδα. Στο ίδιο αυτό έδαφος άνθισαν και ποδοσφαιρικά σωματεία – όχι απλώς αθλητικά, αλλά φορείς κοινωνικής έκφρασης. Ο Παναχαϊκός, η Παλαίστρα, η Παναχαϊκή, ο Λευκός Αστέρας, ο Ερμής, η Νίκη, αλλά και δεκάδες άλλοι σύλλογοι γεννήθηκαν μέσα από τις λαϊκές συνοικίες, τα εργατικά συνδικάτα και τον εμπορικό κόσμο της πόλης.
Εκείνη την περίοδο, το ποδόσφαιρο εξελισσόταν ραγδαία, αν και χωρίς σταθερούς θεσμούς και κανόνες. Μέσα σ’ αυτή τη ρευστότητα, αναδύεται μια χαρακτηριστική μορφή: ο διαιτητής – ο άνθρωπος με τη σφυρίχτρα που καλείται να κρατήσει την τάξη, σε εποχές που οι φανέλες δεν είχαν χορηγούς αλλά οι εντάσεις ξεχείλιζαν.
Η διαιτησία της εποχής δεν ήταν επαγγελματική. Ήταν ερασιτεχνική, εθελοντική και συχνά επισφαλής. Οι διαιτητές δέχονταν πιέσεις από σωματεία, αντιμετώπιζαν προσωπικές αντιπαλότητες, και έπρεπε να επιβιώσουν μέσα στην ασάφεια των κανονισμών.
Κι όμως, κράτησαν ζωντανό το παιχνίδι. Πολλές φορές με κόστος προσωπικό.
Αυτό το βιβλίο προσπαθεί να ανασυνθέσει εκείνη την εποχή: τα γήπεδα, τις ομάδες, τους παίκτες, τους εμπόρους αλλά και τους διαιτητές – όλους εκείνους που διαμόρφωσαν την αθέατη πλευρά του πατραϊκού ποδοσφαίρου.
Μέσα από ντοκουμέντα, μαρτυρίες και φωτογραφίες, ξετυλίγεται ένα πολύπλευρο παζλ, όπου η σταφίδα και το ποδόσφαιρο πορεύονται μαζί. Όπως ο ιδρώτας και το όραμα· όπως η σκόνη των γηπέδων και το άρωμα των παλιών αποθηκών.
Το βιβλίο του Κίμωνα είναι πολύτιμο, όχι μόνο γιατί καταγράφει την ιστορία, αλλά γιατί διασώζει ανθρώπους.
Μέσα στις σελίδες του ζωντανεύει η μορφή του Τάκη Αποστολόπουλου, διαιτητή ποδοσφαίρου με ξεχωριστό ήθος και ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ποδοσφαιρική ιστορία της Πάτρας. Οι αφηγήσεις του δίνουν ψυχή στα τεκμήρια, φωνή στα παρασκήνια, φως στα «όσα δεν γράφτηκαν» στο φύλλο αγώνος.
Εύγε, Κίμωνα, που τιμάς τη μνήμη και τους ανθρώπους.
Γιατί, όποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του, δεν έχει μέλλον».
Κίμων Αποστολόπουλος
Τάκης Λαμπρόπουλος
Ο ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟ 1929
Παναχαϊκή – Γουδί 1929: Το πέμπτο γκολ από την κερκίδα
Στην ιστορική φωτογραφία της Παναχαϊκής λίγο πριν από τον αγώνα με το Γουδί το 1929, δεν εικονίζεται ο πατέρας μου, αν και έμελλε να γίνει ο πρωταγωνιστής της τελευταίας φάσης του αγώνα. Την ημέρα εκείνη βρισκόταν στην κερκίδα, ως απλός θεατής, φορώντας τα πολιτικά του, παρακολουθώντας τον αγώνα με συγκίνηση και αγωνία.
Όταν κατά τη διάρκεια του αγώνα τραυματίστηκε ο βασικός παίκτης Νίκος Πολίτης, η Παναχαϊκή χρειάστηκε αναγκαστικά μια αλλαγή. Σε εποχές χωρίς πάγκο, χωρίς φανέλες για όλους, και χωρίς κανονισμούς αλλαγών όπως τους γνωρίζουμε σήμερα, το βλέμμα των παραγόντων στράφηκε στην κερκίδα.
Κάποιος φώναξε το όνομά του. Τον έγδυσαν πρόχειρα, του έδωσαν φανέλα, και χωρίς δεύτερη σκέψη πέρασε στο γήπεδο — σαν “αναπληρωματικός της ανάγκης”. Δεν έμεινε απλώς στον αγωνιστικό χώρο, αλλά κατάφερε να σημειώσει το πέμπτο και τελευταίο γκολ της Παναχαϊκής, σφραγίζοντας τη νίκη με το τελικό 5–1 επί του Γουδιού.
Ήταν μια στιγμή που δεν γράφτηκε ποτέ σε επίσημο φύλλο αγώνα — αλλά έμεινε ζωντανή στη μνήμη της οικογένειας και των φιλάθλων που ήταν παρόντες.
> Η μαρτυρία αυτή μεταφέρεται με συγκίνηση και υπερηφάνεια, ως τεκμήριο μιας εποχής όπου το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό, αλλά βαθιά λαϊκό, άμεσο και απρόβλεπτο, και οι παίκτες ξεπηδούσαν — κυριολεκτικά — μέσα από την εξέδρα.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr