Κατάμεστο το Αρχαίο Ωδείο για τον "Οθέλλο"

Σε ένα κατάμεστο Αρχαίο Ωδείο ανέβηκε την Τετάρτη το βράδυ (6 Ιουλίου) ένα από τα κορυφαία έργα του μεγάλου δραματουργού Ουίλιαμ Σαίξπηρ, στο πλαίσιο εκδηλώσεων του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας 2011 που διοργανώνει ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πατρέων.

Ο Γιώργος Κιμούλης και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης παρουσίασαν σε μετάφραση  – διασκευή και σκηνοθεσία δικής τους τον «Οθέλλο» σε μια σύγχρονη εκδοχή, κρατώντας με αξιοζήλευτο τρόπο ζωντανά τα μηνύματα του Άγγλου ποιητή και θεατρικού συγγραφέα, για το πώς η ζήλεια μπορεί να διαβρώσει ακόμη και τα πιο αγνά και ανιδιοτελή συναισθήματα.

Πάνω στη σκηνή η επιβλητική μουσική συνηγορούσε με την ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών και δημιουργούσε το κατάλληλο υπόβαθρο, τόσο στις ανατροπές του έργου, όσο και σε εκείνες τις στιγμές που έπρεπε να τρωθεί η εμπιστοσύνη από την υποψία και ο φόβος του διαφορετικού να μετατραπεί σε οργή και εκδίκηση.

Στο ρόλο του Οθέλλο, του Μαυριτανού υψηλόβαθμου αξιωματικού του στρατού της Δημοκρατίας της Βενετίας, ο Γιώργος Κιμούλης, που για άλλη μια φορά εντυπωσίασε με την υποκριτική του ικανότητα και τα πλούσια εκφραστικά του μέσα, κυρίως όταν έπρεπε να μεταδώσει στον θεατή την αλλαγή των συναισθημάτων του ήρωα, που από σφοδρά ερωτευμένος με τη γυναίκα του Δυσδαιμόνα, μετατρέπεται σιγά σιγά σε ένα παθιασμένο κι άρρωστο σύζυγο που δεν βλέπει τίποτα άλλο μπροστά του, παρά μόνο το πώς θα εκδικηθεί τυφλωμένος από τη ζήλεια.

Καταπληκτική και η ερμηνεία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο ρόλο του Ιάγου, όπου με μαεστρία έριχνε το δηλητήριο της  αμφισβήτησης και της υποψίας, στον άμοιρο Οθέλλο, κινούμενος από την  υπέρμετρη φιλοδοξία του. Ιδιαίτερες και ερμηνείες της Σμαράγδας Καρύδη στο ρόλο της Δυσδαιμόνας, της Γωγώ Μπρέμπου στο ρόλο της Αιμιλίας και του Αλέξανδρου Μπουρδούμη στο ρόλο του Κάσσιο.

Μετά το τέλος της παράστασης το κοινό κράτησε για αρκετή ώρα στη  σκηνή τους ηθοποιούς με συνεχή και ενθουσιώδη χειροκροτήματα.

Ο Οθέλλο ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στην εποχή του 17ου και 18ου αιώνα. Γράφτηκε περίπου το 1603, την ίδια εποχή με τα άλλα έργα του Σαίξπηρ Άμλετ, Μάκβεθ και Βασιλιάς Ληρ και δημοσιεύτηκε το 1622.