Παγκόσμια Γιορτή της Μητέρας

Η Γιορτή της μητέρας έχει τις ρίζες της στην Αρχαία Ελλάδα. Η μητέρα Γη  σύζυγος του Ουρανού είναι η προσωποποίηση της φύσης, που γεννά όλο τον κόσμο και λατρεύεται σαν η υπέρτατη θεότητα. Η λατρεία περνά στη συνέχεια στην κόρη της, Ρέα, σύζυγο και αδερφή του Κρόνου. Η Ρέα λατρεύεται  σαν  «Μητέρα των Θεών», καθώς φαίνεται να είναι η πρώτη, που γέννησε με τοκετό και ανάθρεψε τα παιδιά της με μητρικό γάλα.

     Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν τιμές στη Ρέα κάθε άνοιξη, καθώς ήταν και θεά της γης και της γονιμότητας. Ακόμη στις γιορτές των Χοηφόρων οι Έλληνες γιόρταζαν και την ημέρα των Καλλιγενείων κατά τη διάρκειά των οποίων βραβεύονταν οι μητέρες με τα πιο καλοκαμωμένα παιδιά.

     Μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού η Μητέρα εξιδανικεύεται στο πρόσωπο της Παναγίας.     Η γιορτή της μητέρας μέχρι το 1959 συνέπιπτε με τη γιορτή της  Υπαπαντής  ( 2α Φεβρουαρίου).        Έκτοτε καθιερώθηκε και στη χώρα μας η γιορτή να συμπίπτει με τη δεύτερη Κυριακή του Μάη, όπως έχει καθοριστεί για όλο τον κόσμο.

     Η καθιέρωσή της παγκόσμια οφείλεται στην Άννα Τζάρβις (Βιρτζίνια των Η.Π.Α.), που μετά το θάνατο της μητέρας της έβαλε σκοπό στη ζωή της, την καθιέρωση ετήσιας γιορτής της μητέρας. Η πρότασή της έγινε δεκτή από την Πολιτεία της Βιρτζίνια των Η.Π.Α. η οποία και ήταν και πρώτη από τις πολιτείες που την καθιέρωσε.

     Αργότερα, (1914) ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ουίλσον υπέγραψε απόφαση, που καθιερώνει τη γιορτή σ’ ολόκληρη την Αμερική και όριζε χρόνο εορτασμού τη δεύτερη Κυριακή του Μάη.

     Έκτοτε ετησίως μέσα στην ανθοφορία της Άνοιξης, γιορτάζεται η σημαντικότερη μορφή της δημιουργίας. Μπορεί ο Θεός να δημιούργησε πρώτα τον άνδρα, διέγνωσε όμως αμέσως μετά : « ού καλόν τον άνθρωπον είναι μόνον, ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν.»

     Αν και δεν αποτελεί μόνο βοηθό του άνδρα, αφού στην πραγματικότητα είναι το σύμβολο της ζωής,και  συνδημιουργός της.

     Είναι η Ιερή Μήτρα της αιωνιότητας, η πηγή της ζωής, το Λίκνο της δημιουργίας και του πολιτισμού, η πνευματική τροφός και η παιδαγωγός της Οικουμένης.

     Είναι ευτυχής συγκυρία ο εορτασμός την Άνοιξη σε μια εποχή που η φύση αναγεννάται, την εποχή των λουλουδιών και των ονείρων, στο αποκορύφωμα της έξαρσης και της ζωντάνιας. Περίοδος προ της καρποφορίας και του θερισμού. Η γυναίκα ως μητέρα, ίδια η Άνοιξη που εξιδανικεύει και εξαγνίζει τη μορφή της, πλημμυρίζει από αρώματα, ανθοφορεί και λούζεται στο καταυγάζον φως του ήλιου και της αιωνιότητας. Προετοιμάζεται για την μεγάλη καρποφορία. Η Γυναίκα-Μητέρα αποτελεί το σύμβολο της ευαισθησίας , της ανιδιοτέλειας , της ανυπόκριτης αγάπης, της βαθιάς αφοσίωσης και στοργής. Η Γυναίκα-Μητέρα, συνδημιουργός του όντος, παράγων της αιωνιότητας με το ύψιστο προνόμιο που της παραχώρησε το Θείο τη μητρότητα.

     Από τις μητέρες εξαρτάται το μέλλον ενός λαού, ολόκληρης της ανθρωπότητας, αφού αυτές έχουν το μοναδικό προνόμιο να διαμορφώνουν τους χαρακτήρες των νέων κάθε γενιάς.

    Η γιορτή αποτελεί μια ευκαιρία για να επισημάνουμε το μέγεθος της αγάπης, τη σοβαρότητα της προσφοράς , τον καθημερινό αγώνα αυτής της άγιας μορφής .

     Όσα χρόνια κι αν περάσουν από την αποδημία της, δεν υπάρχει κανείς, που να μην την αναζητεί σε κάθε στιγμή της ζωής του: «Μάνα κράζει το παιδάκι, μάνα ο νιος και μάνα ο γέρος, μάνα ακούς σε κάθε μέρος ,ω! τι όνομα γλυκό.»,  υμνεί ο νεοέλληνας ποιητής. Γ. Μαρτινέλλης, ενώ ο Κωστής Παλαμάς υπογραμμίζει σ’ ένα του ποίημα :«Μάνα το χάδι και το φιλί σου αξίζουν χίλιους λυτρωμούς» κι ο Γεώργιος Αθάνας τη θεωρεί: «θεμέλιο που χτίζεται η ζωή».

     Όμως ατυχώς δεν γιορτάζουν κάθε χρόνο όλες οι μητέρες. Ο απολογισμός δεινών για πολλές απ’ αυτές κάθε χρόνο μεγαλώνει.

     Καθημερινώς οι μητέρες του κόσμου πλήττονται μέσα από εντάσεις και ανωμαλίες, μέσα από πολέμους και κατατρεγμούς.

    Μεγαλώνει ο κατάλογος των δεινοπαθούντων τραγικών μορφών που έχασαν πατρίδα , σύζυγο, παιδιά, που εκτοπίζονται, που βιάζονται, που καταλήγουν μετανάστριες και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και περιθωριοποίησης.

     Στο Αφγανιστάν , στην Παλαιστίνη στο Ιράκ, στη Συρία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου οι γυναίκες –μητέρες υποφέρουν, δεινοπαθούν και αγωνίζονται.

     Σ’ αυτές τις μητέρες στρέφουμε το ενδιαφέρον μας και τη συμπαράστασή μας ,γιατί αυτές δεν έχουν τη δυνατότητα, να ακούσουν ένα λόγο παρηγοριάς , ένα λόγο συμπάθειας ,ένα λόγο αγάπης.      Όσοι την έχουν στη ζωή θα της προσφέρουν λίγα λουλούδια, μια αγκαλιά κι ένα φιλί. Οι υπόλοιποι θα πάνε σε κάποιο κοιμητήρι και θα αποθέσουν λίγα λουλούδια κι ένα ευλαβικό κερί, σπονδή στην μνήμη της ,στη μνήμη της μεγαλύτερης αγάπης