Πάτρα: Στο Λιθογραφείον το Σάββατο 20-4 η «Βενέμπρα», ένα έργο για φωνή, βιόλα και κιθάρα

Το θέατρο Λιθογραφείον στην οδό Μαιζώνος 172β, στην Πάτρα παρουσιάζει το Σάββατο 20-4 στις 9 το βράδυ, την «Βενέμπρα», ένα έργο για φωνή, βιόλα και κιθάρα.

Πρόκειται για μια ηχοποιητική εμπειρία  που δημιουργείται από 2 μουσικούς τους Μιχάλη Καταχανά (βιόλα), Βασίλη Τζαβάρα (κιθάρα και λούπες) κι από την ηθοποιό Κλεοπάτρα Μάρκου που ερμηνεύει αφηγείται και τραγουδάει.

Πρόκειται για μια μουσική παράσταση βασισμένη στο διήγημα του Χρυσόστομου Τσαπραῒλη «Γυναίκες που τραγουδούν αποχαιρετισμούς», το οποίο με τη σειρά του είναι ενταγμένο στη συλλογή διηγημάτων του Τσαπραῒλη με χαρακτικά του Φώτη Βάρθη «Γυναίκες που επιστρέφουν» (εκδόσεις Αντίποδες, 2020). Κοινή αφετηρία εννέα παραλογές της δημοτικής παράδοσης, εννέα πρόσωπα γυναικών που βρίσκονται σε οδυνηρές καταστάσεις, απειλητικές και απόκοσμες δημιουργώντας «μια νέα αφήγηση του πόνου των γυναικών που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν».

Η "Βενέμπρα" έρχεται να προσδώσει στο αρχικό διήγημα ήχο και πνοή μέσα από τρία όργανα και μουσικούς αυτοσχεδιασμούς που άλλοτε συμπορεύονται και άλλοτε συγκρούονται με τις λέξεις, πότε τις εγκαταλείπουν, πότε τις επιτρέπουν να επανακάμψουν και πότε τις μεταμορφώνουν σε τραγούδια-είτε πιο σαφή κι ευδιάκριτα, είτε σαν μνήμες θολές και απόηχους σβησμένους.

Φτιάχνονται έτσι ηχοτόπια «παράδοξα» αλλά και ξετυλίσσονται  μουσικές και τραγούδια διαφόρων καταγωγών σαν «αποχαιρετισμοί» μεταφερόμενοι νοητά σε μια συναυλία «στο μέγαρο του παλιού δημαρχείου της μεγάπολης» με τη Βενέμπρα να τραγουδά αλλά αυτή τη φορά αυτή η συναυλία της θα μας αποκαλύψει όλη τη ζωή της-μια καταβύθιση στο ποιόν, τους φόβους και τις καταχωνιασμένες μνήμες της.

Η Βενέμπρα είναι γεννημένη μέσα στη δίνη ενός πολέμου, η οποία κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή «κολλώντας το στόμα της σε μια ρώγα, από όπου ανάβλυζε μαύρο γάλα». Είναι εκείνη που με όλη την ευαλωτότητα κι ευθραυστότητά της συνομιλεί με τα στοιχειά της φύσης. Αλλά και με τη βιαιότητα του κόσμου τούτου, την οποία βλέπει και δε μπορεί να κρατήσει τη φωνή μέσα της –πλέκει μελωδίες στιγματισμένες από το θάνατο, η σκιά του οποίου παραμένει ο μοναδικός πραγματικός της σύντροφος.