Tι διάολο στέλνουμε ως χώρα να μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη;

Συμβαίνουν συχνά τέτοια στην πολιτική. Η ξανθιά «γάτα» με τις σπουδές που βγαίνει στο γυαλί (ή στην πλατεία Αριστοτέλους αντίστοιχα) και λάμπει για να πετάξει εκτός στην πορεία με το γυαλιστερό γοβάκι της δεκάδες άλλες αξίες οι οποίες σε αυτή τη χώρα (και όχι μόνο) μένουν στο σπίτι αρνούμενες να διαγκωνιστούν με άλλες Εύες στον στίβο της πολιτικής, μη έχοντας τους ίδιους  στιβαρούς «αγκώνες» για να μπουν στο ρινγκ ή την ίδια μανιώδη διάθεση για ανέλιξη με... αγκωνιές. 

Γίνεται τούτο για τον λόγο τον απλό. Άλλο πολιτικό ον, άλλο πολιτικός και άλλο influencer της πολιτικής. Άλλο προσωπικότητα, άλλο πολιτική κατάρτιση, άλλο "καλός είναι και αυτός/αυτή" και άλλο «αρπακτικό», ανελισσόμενο με βάση τον σύγχρονο αξιακό κώδικα πολιτικής και κοινωνίας (είναι ντροπή, αλλά ξέρω ανθρώπους που κατάρτιζαν ψηφοδέλτια ακόμη εδώ στα μέρη μας, στην Αυτοδιοίκηση, με βάση το πόσο γκόμενα είναι η μια και πόσους "φίλους" έχει ο άλλος στο fb. Ε, τα ίδια συμβαίνουν και κεντρικά).

Κάπως έτσι τα φωτεινά πνεύματα (αυτά που ίσως μπορούν να πάνε και τον κόσμο μπροστά) έμειναν στις πολυθρόνες τους να παρακολουθούν με σκεπτικισμό τα τεκτενόμενα στα κέντρα λήψης αποφάσεων και τους τσαρλατανισμούς των «ντίλερ» της πολιτικής οι οποίοι τείνουν να γίνουν πλειοψηφικό ρεύμα (κάθε τρεις και λίγο απασχολούμαστε με κλεφτρόνια που τιμήσαμε με την ψήφο μας και πέφτουμε από τα σύννεφα, ίσως και επειδή ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να μελετήσουμε τον …καιρό). 

Το ερώτημα που «φοριέται» το τελευταίο χρονικό διάστημα εξαιτίας της συνεχούς ροής αποκαλύψεων είναι το προφανές: γεννιούνται οι πολιτικοί «ντίλερ», ή γίνονται στη διαδρομή; Τους διαβρώνει η εξουσία ή αυτοί διαβρώνουν την εξουσία;

Είναι σάπιοι, για να το πούμε λαϊκά, ή στην πορεία σαπίζουν;

Και- το πιο σημαντικό-, πώς δεν πέφτει στην αντίληψη κανενός η πορεία της ραγδαίας ωρίμανσης που οδηγεί στη σήψη; Ή μήπως πέφτει αλλά θεωρείται κάτι σαν φυσική εξέλιξη των πραγμάτων την ώρα που αυτοί μαζεύουν τα δικά τους ώριμα φρούτα στο δικό τους χωράφι;

Η υπόθεση Καϊλή είναι η φωτογραφία της διάβρωσης και της απληστίας που καταντά τον άνθρωπο χειρότερο από το άγριο ζώο, καθώς το δεύτερο κάποια στιγμή σταματάει να τρώει το θήραμά του, όταν φτάνει στο σημείο του κορεσμού.

Νέα, ωραία, μορφωμένη, υγιής, επιτυχημένη, μητέρα, σύντροφος, ευρωβουλευτής με μισθό  ιλιγγιώδη που θα ζήλευαν  φρικτά, ανώτατοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι στη χώρα μας, αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου με «μπόνους» μια σειρά παρατρεχάμενων υπαλλήλων που την υπηρετούν και έκτακτα επιδόματα των οποίων ουκ έστι τέλος, η Εύα της Ελλάδας αποφάσισε να διασύρει τη χώρα για να δαγκώσει το μήλο και να πάρει κι άλλα, κι άλλα, λεφτά σε τσουβάλια, σε σακούλες, σε μαξιλάρια, σε κάλτσες ...

Τέτοια φαίνεται ότι είναι η φύση του σύγχρονου πολιτικού όντος. Κι άλλα, κι άλλα… Αφού μας παίρνει, αφού μπορούμε, αφού έτσι κάνουνε όλοι…. Αφού και οι πολιτικοί είμαστε σαν τα μοντέλα. Πόσα χρόνια ακόμη θα μπορούμε να ... μπορούμε; Πόσα χρόνια θα μας προωθεί το κόμμα στην Ευρωβουλή;  Ό,τι βγάλουμε τώρα που γυρίζει. Να εξασφαλίσουμε το παιδί μας. Και το εγγόνι του. Να πάρουμε και κάνα παπούτσι ακόμη. Δεν ταιριάζουνε τα 298 με το νέο σύνολο που είναι έτοιμο για Μαλδίβες. Ά, είναι και ο καλός μου. Έχει την ίδια άποψη με μένα. Κι ο καλός μου, είναι το φως του κόσμου. 

Τέτοια ξετσιπωσιά. Τέτοια κενότητα εντός της ψυχής της καλοζωισμένης, της επιτυχημένης, της κούκλας, της μορφωμένης που τη στείλαμε στις Βρυξέλλες να εκπροσωπήσει τη χώρα και  το μόνο που κατάλαβε από τη ζωή είναι ότι πρέπει να αγοράσει μαύρες σακούλες για να κρύψει τo μαύρο χάλι, κάνοντας για άλλη μια φορά διάσημη τη χώρα μας όπου κινείται Ευρωπαίος και όχι μόνο.

Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί οι ευρωβουλευτές παίρνουν τόσα πολλά χρήματα. Τι είναι αυτό που τους κάνει τελικά τόσο περιζήτητους. Για ποιο λόγο κυκλοφορούν με προσωπικό και γραμματείς σαν να είναι … Φαρισαίοι και δεν  σηκώνουν ούτε το δαχτυλάκι τους;  Πώς γίνεται και στις θέσεις αυτές καταλήγουν πέραν φωτεινών εξαιρέσεων  οι λαμπεροί, οι γνωστοί περισσότερο από  τα περιοδικά παρά από τη δράση τους. Πώς κατάντησε η Ευρώπη (για την Ελλάδα δεν τίθεται πλέον καν ερώτημα), να θέλγει το λίγο και το αργυρώνητο (θα είναι ανόητος κανείς να πιστεύει ότι η Εύα είναι μόνο εγχώριο φρούτο και ότι δεν υπάρχουν κι άλλες σακούλες που πρόλαβαν να ανακυκλωθούν ).

Και τι διάολο στέλνουμε ως χώρα να μας εκπροσωπήσει στην Ευρώπη; Την Εύα με τα «Dress code: Business» που έστειλε ως πρόσκληση  για τη γιορτή της στους ψηφοφόρους της; Η μήπως τον Αβραμόπουλο που πήγε να στηρίξει την ΜΚΟ του Παντζέρι;

Τον Λαγό που περιμένει να λήξει η θητεία του, τον καλλιτέχνη που είπε να κάνει και τον ευρωβουλευτή και να μπαλώνει το μισθό του και με ένα τηλεπαιχνίδι, ή τον άλλον που ξέρει μόνο από μπάλα;

Πώς καταλήξαμε να ψηφίζουμε για την Ευρώπη σαν να κάνουμε.. αγγαρεία, σαν να μην τις θεωρούμε εκλογές από τις κανονικές, αλλά ένα απλό συνοδευτικό της εθνικής μάχης όπου μπορούμε να σταυρώνουμε ακόμη και με "α μπε μπα μπλομ, αν τύχει και δεν γνωρίζουμε κανέναν απο τους σταρ;

Τι να πει κανείς πλέον, όσο θράσος και να έχει στη νέα γενιά που ακούει πολιτική και ανακατεύεται;

Ποιος θα τολμήσει να μιλήσει σε ένα νέο παιδί για δημοκρατία και για το χρέος του απέναντί της;

Τι είδους πολίτευμα είναι αυτό που ζούμε;

Ο ολοκληρωτισμός των «λίγων» και των αργυρώνητων, δεν μπορεί να ονομάζεται δημοκρατία. Ίσως ήρθε η ώρα να εφεύρουμε μια νέα λέξη.