Οι «φτωχοδιάβολοι» των «Χειραποσκευών» του Κώστα Μπουλμπασάκου

Οι μικροί ήρωες της μεγάλης (πλέον) μεταδικτατορικής ιστορίας του τόπου. Ήρωες καθημερινοί, με τα όνειρα και τις διαψεύσεις τους, τις ακυρώσεις ιδεών και δεδομένων, τις αντιδράσεις τους απέναντι στις ραγδαίες αλλαγές που προκαλούν συνειδησιακές αλλοιώσεις αλλά και αλλοιώσεις του χώρου, του τόπου και των σχέσεων.

Των σχέσεων οι οποίες μεταλλάσσονται σε κάτι άλλο από αυτό που θαρρούσαμε στην αρχή, όταν η χώρα έβγαινε από το «χωνί» του εμφυλίου και της επταετίας με όλα της τα ορατά και αόρατα τραύματα και ξεκινούσαμε άλλο ένα ταξίδι γεμάτο προσδοκίες και μυθεύματα.
Αυτοί είναι οι ήρωες του Κώστα Μπουλμπασάκου στις «Χειραποσκευές» του που είναι «χειραποσκευές» της γενιάς της δικιάς του αλλά και των επόμενων, είναι οι αποσκευές κάθε ανθρώπου, αυτό που μένει επί της ουσίας όταν προσπαθεί κανείς να συνοψίσει τον βίο του και να πετάξει μακριά όσα του περισσεύουν.
Δεκαεπτά διηγήματα, δεκαεπτά μικρές ιστορίες γεμάτες με το άρωμα της Ελλάδας που μας πλήγωσε αλλά και της Ελλάδας που νοσταλγούμε.

Θραύσματα μνήμης που κατοικεί μέσα μας και μας συνδέει με τη παιδική μας ζωή, με τον πατέρα μας, με τα πρώτα σκιρτήματα, με τις πρώτες ορθοπεταλιές και τις πρώτες ήττες και έπειτα ανοίγουν στο μεγάλο κάδρο γίνονται διωγμός για το πολιτικό φρόνημα, γίνονται μετανάστευση, προσφυγιά, ανεργία, πόλεμος, γίνονται αδιέξοδο πριν καταλήξουν η Ιθάκη του καθενός και του συνόλου, σε ένα ταξίδι που έχει μεν προορισμό αλλά συνήθως σε αφήνει… μεσοπέλαγα.

Οι «φτωχοδιάβολοι» των «Χειραποσκευών» έρχονται από μακριά, από τον ξεριζωμό του Πόντου, από το κυνήγι της Χούντας, από τη Συρία και τον πόλεμο αλλά και από την παλιά καθαρή αυλή, από το πεζούλι της γειτονιάς και το καπηλειό, από μια ξεχασμένη Κυριακάτικη λιακάδα.
Έρχονται να συστήσουν επί της ουσίας έναν άλλον κόσμο στον τρέχοντα ο οποίος φαίνεται να γεννά νοσταλγία στον συγγραφέα και μια χαρμολύπη η οποία σέρνεται στις γραμμές και υπονομεύει την ελαφρότητα των ημερών που ζούμε, ακόμη και όταν αυτές υπόσχονται μετανάστευση στον κόκκινο πλανήτη.
Η μικρή φόρμα του πάει του καλού φίλου και καλού συγγραφέα Κώστα Μπουλμπασάκου. Θα έλεγα διαβάζοντας τις «Χειραποσκευές» ότι αυτό είναι το είδος του και ταιριάζει γάντι με τη γλώσσα του και τον τρόπο με τον οποίο παρακολουθεί τους ήρωές του, μέσα από μικρά καρέ που προδίδουν τις σκέψεις και ζωντανεύουν με τις λέξεις οι οποίες έχουν κι αυτές μια νοσταλγία για αυτό που χάνεται, ίσως ανεπιστρεπτί.
Το εξώφυλλο των «χειραποσκευών» αποτυπώνει στο έπακρο το συναίσθημα που αποπνέει το βιβλίο: επιστροφή με μια μικρή βαλίτσα σε ένα σπίτι στην εξοχή. Στο σπίτι της μνήμης μας.
Η περιπλάνηση ίσως και να μην μας αφήνει τίποτα άλλο πέρα από μια μικρή χειραποσκευή. Εκεί που στο φινάλε στριμώχνουμε ό,τι αξίζει. Κάτι που λάμπει, αλλά δεν γυαλίζει. Κάτι που το λένε καρδιά.

Aπό τις εκδόσεις 24 Γράμματα