Το τελευταίο "αντίο" στην Τασσώ Καββαδία

Λίγες μέρες πριν συμπληρώσει τα 90 της χρόνια έφυγε από τη ζωή η ηθοποιός και μεταφράστρια Τασσώ Καββαδία (είχε γεννηθεί στις 10 Ιανουαρίου του 1921 στην Πάτρα), η κηδεία της οποίας πραγματοποιήθηκε στις 11 σήμερα Τετάρτη το πρωί στο Α’ νεκροταφείο της Αθήνας. Η αξέχαστη ηθοποιός αποφάσισε να ασχοληθεί με την υποκριτική γύρω στην ηλικία των 30 και ενώ είχε κάνει ήδη ένα γάμο και είχε αποκτήσει τρία παιδιά (δύο γιούς και μία κόρη).

Σπούδασε στην φημισμένη σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν ενώ η πρώτη της εμφάνιση ήταν το 1954 στο Τέχνης στην παράσταση « Η μικρή μας πόλη» του Θόρντον Ουάιλντερ και στον κινηματογράφο στην ταινία «Κυριακάτικο ξύπνημα» του Μιχάλη Κακογιάννη πλάι στους Λαμπέτη και Χορν.

Όπως έχει γράψει ο δημοσιογράφος Ιάσονας Τριανταφυλλίδης, αμέσως οι κριτικοί της εποχής με πρώτη την Ελένη Βλάχου της «Καθημερινής» την ξεχώρισαν και την χαρακτήρισαν μία ελπιδοφόρα νέα παρουσία στα κινηματογραφικά πράγματα της χώρας. Ο Μιχάλης Κακογιάννης μάλιστα την χρησιμοποίησε και στην θρυλική «Στέλλα» το 1955 όπου η Τασσώ Καββαδία υποδύθηκε την στρυφνή αδελφή του Αλέκου Αλεξανδράκη. Έκτοτε έμελλε να καθιερωθεί σε ρόλους βλοσυρής, αυστηρής, αδίστακτης και απόλυτα κακιάς γυναίκας με πιο ξεχωριστές παρουσίες αυτή της σκληρής δεσμοφύλακα στη «Στεφανία στο αναμορφωτήριο» του Γιάννη Δαλιανίδη με τη Ζωή Λάσκαρη το 1966 και φυσικά της πεθεράς της Μπέτυς Λιβανού στην «Αμαρτία της ομορφιάς» του Γιάννη Δαλιανίδη (1972) όπου συμπρωταγωνιστούσαν οι Νίκος Γαλανός και Λευτέρης Βουρνάς.

Επίσης μία ακόμη ξεχωριστή της εμφάνιση ήταν στην κωμωδία του Γιάννη Δαλιανίδη «Μία τρελή τρελή σαραντάρα» το 1970 πλάι στη Ρένα Βλαχοπούλου όπου έπαιξε ένα ρόλο κακιάς αλλά σε παρωδία.

Σε συνέντευξη της στο περιοδικό «Votre Beaute» το Μάιο του 1995 στη δημοσιογράφο Δέσποινα Σαββοπούλου, είχε δηλώσει ότι την επέλεγαν συνέχεια για ρόλους κακιάς, διότι τους έπαιζε καλά. «Δεν με ένοιαζε να βγαίνω άσχημη, σαν στρίγγλα φαίνεσαι όταν παίζεις την κακιά…Ωστόσο άρεσα πολύ στους άνδρες. Με θεωρούσαν ωραία γυναίκα. Έρωτες έζησα πολλούς. Δεν είναι τόσο ο έρωτας όσο η συγκίνηση που νιώθεις κάθε φορά και θα το ξαναπώ, έρωτας δεν υπάρχει. Τον άνδρα σου τον θέλεις επειδή είναι ο “άνδρας” σου και τη γυναίκα σου επειδή ακριβώς είναι η “γυναίκα σου”. Δεν τη μοιράζεσαι με κανέναν. Κατάλαβα όταν χώρισα ότι ή διαλέγουμε όμοιους τους συντρόφους μας ή τους φτιάχνουμε ίδιους. Όταν ο δεύτερος σύζυγος μου που ήταν δημοσιογράφος (είχε παντρευτεί τον δημοφιλή προ της δικτατορίας δημοσιογράφο Βασίλη Καζαντζή) ήρθε και μου είπε τα ίδια λόγια με τον πρώτο μου σύζυγο που ήταν βιομήχανος κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει. Ο πρώτος αισθανόταν ότι είχε παντρευτεί καθηγήτρια πανεπιστημίου και ο δεύτερος που ήταν και μορφωμένος ένιωθε ότι βρισκόταν στη σκιά μου, ότι ήταν ο κ. Καββαδίας».

Η Τασσώ Καββαδία διέθετε μία φινέτσα και αρχοντιά και ήταν ακομπλεξάριστη, ασυμβίβαστη, δραστήρια, ειλικρινής και μοντέρνα ως χαρακτήρας. Όπως είχε σημειώσει ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης, «η Τασσώ Καββαδία ήταν ένας άνθρωπος πολύ καλλιεργημένος, έξυπνος, πολύ ζωντανός και πολύ νέος στα μυαλά της που καμία σχέση δεν είχε με τους τύπους που ενσάρκωνε στο σινεμά».

Αξίζει ακόμα να σημειωθεί ότι υπήρξε και εξαιρετική μεταφράστρια λογοτεχνικών βιβλίων και θεατρικών έργων ενώ κατάφερνε να μεταφράζει με ιδιαίτερη ευκολία από τρεις γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Ακόμα είχε ασχοληθεί και με τη δημοσιογραφία κάνοντας ελεύθερο και καλλιτεχνικό ρεπορτάζ για περιοδικά και εφημερίδες μέχρι το 1968 ενώ πριν τη δικτατορία παρουσίαζε μαζί με τη Μαρία Ρεζάν μία ραδιοφωνική εκπομπή.

Τέλος να σημειώσουμε ότι ήταν ένας άνθρωπος της απόλυτης ισορροπίας και ψυχραιμίας. Όπως είχε δηλώσει «δεν έχω άγχος, είμαι από τις μαθήτριες του ελέγχου του μυαλού. Αν έχω ένα πρόβλημα με απασχολεί αλλά δεν με πιάνει άγχος και πανικός».

Από τις λίγες και καλές της φίλες ήταν η ηθοποιός και επίσης μεταφράστρια και συγγραφέας Μέλπω Ζαρόκωστα.