Πρωτάθλημα για δύο η Superleague

Μπήκαμε στον τελευταίο μήνα του φθινόπωρου και το πρωτάθλημα της Α' Εθνικής, μαζί με το ονομά του(βλέπε Superleague) αρχίζει να χάνει και το ενδιαφέρον του. Οι δύο κατά γενική ομολογία ποιοτικότερες,πλουσιότερες αλλά και διοικητικά σταθερότερες ομάδες ξεφεύγουν πριν ολοκληρωθεί το 1/3 του πρωταθλήματος, τόσο ώστε να δείχνουν πως συμμετέχουν στο δικό τους πρωτάθλημα. Με 10 βαθμούς διαφορά από τον εκάστοτε 3ο και τα ευρωπαικά ματς να τους αναγκάζουν να παίζουν διαφορετικές μέρες, όλο το ενδιαφέρον στρέφεται στο ποιός θα γκελάρει πρώτος για να πανυγηρίσουν οι αντίπαλοι πρόωρα στις μεταμεσονύχτιες ραδιοφωνικές εκπομπές.

Και στο δεύτερο κομμάτι του βαθμολογικού πίνακα ένα χάος. Το υπόλοιπο πρωτάθλημα αν αφαιρέσει κάποιος τα ονόματα, μοιάζει με κλασσική Β' Εθνική, με τις μικρομεσαίες ομάδες να παίζουν σε κάθε αγωνιστική αμφίροππα ντέρμπι. την μια αγωνιστική πιάνουν Ευρώπη και την άλλη βρίσκονται μια ανάσα από τον υποβιβασμό. Έτσι φτάσαμε ο προτελευταίος Λεβαδειακός είναι στην βαθμολογία δύο νίκες μακριά από την έξοδο του στην Ευρώπη και ο μέγας δικέφαλος της Αθήνας "μονάχα" δύο βαθμούς από τις προνομιούχες θέσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δούμε ακόμα 21 συναρπαστικές αγωνιστικές για τις 13 ομάδες που αγωνίζονται στο δικό τους πρωτάθλημα(εξαιρούνται ο Παναθηναικός και ο Ολυμπιακός της κορυφής, αλλά και ο Πανθρακικός που εκτός φοβερής έκπληξης με τον 1 βαθμό του κρυφοκοιτάει ήδη τα σαλόνια της Β Εθνικής.)

Ο κάθε αναγνώστης μπορεί και έχει το δικαίωμα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Το μόνο παραπλανητικό συμπέρασμα όμως που δεν θέλει να περάσει το κείμενο είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε δύο υπερομάδες με 11άδες γεμάτες αστέρια και 14 μέτριες ομάδες. Κοιτώντας χτές το βράδυ τον Πολυμετοχικό και προχτές την ομάδα του Πειραιά, δεν είδαμε καλύτερο ποδόσφαιρο από την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς, που παρεπιπτόντως ξανάρχισε το κάπνισμα μετά από 15 χρόνια(όσα ακριβώς έχει να δεί και πρωτάθλημα ο δικέφαλος). Είδαμε έναν Παναθηναικό να μην μπορεί να επιβληθεί σε μια ομάδα με αριθμητικό πλεονέκτημα και τους φιλάθλους του να αντιδρούν στο θέαμα, αφού μόλις ο εκπληκτικός Νίνης αντικαταστάθηκε το παιχνίδι έγινε μονότονο και η γκρίνια για την ομάδα με απολογισμό μέχρι ώρας 8 νίκες,1 ισοπαλία δεν άργησε να έρθει. Απ'την άλλη είδαμε ένα Πρωταθλητή και επαγγελματία Ολυμπιακό με τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας τα τελευταία χρόνια και τις δύο ίσες εντεκάδες(μια στο γήπεδο και μια σε ιδιωτική κλινική), να μένει όρθιος και ήρεμος πριν το σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς στην Ευρώπη.

Δεν μεγάλωσαν λοιπόν τόσο οι μεγάλοι, αλλά αντίθετα οι ομάδες που έκριναν πολλά σε παλιότερα πρωταθλήματα μίκρυναν επικύνδινα, σε σημείο να αρχίσουν να χάνουν όλη την αίγλη του παρελθόντος. Για την ΑΕΚ είναι γνωστά και προφανή τα πάντα καθώς όλοι περιμένουν των σωτήρα Μπόμπ, Ο ΠΑΟΚ με την περσινή 2η θέση γίνεται ομάδα καρδιακών με τα γκόλ στο 90'+, ο Άρης θυμάται με νοσταλγία τις αφίξεις παικτών στο αεροδρόμιο με μέτριες παρουσίες και όλοι οι υπόλοιποι παίζουν τον ρυθμιστικό ρόλο. Ο καθένας περιμένει την σειρά του για να παίξει με τους πρωτοπόρους και να αγανακτήσει(χρησιμοποιώ την φράση του κύριου Καραγεωργίου) με την ευνόηση των μεγάλων. Ίσως πρέπει οι διοικούντες της λίγκας να αρχίσουν να σκέφτονται το ενδεχόμενο το πρωτάθλημα να κρίνεται σε διπλά παιχνίδια μεταξύ των <<αιώνιων>> και τα υπόλοιπα παιχνίδια να γίνονται σε φιλικό επίπεδο με φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Η χώρα μας με τέτοια επίπεδα ανεργίας το έχει πιο πολύ ανάγκη από μια μέτρια Superleague.