Ανάπτυξη ναι! Αλλά πως; Με ποιό τρόπο; Και κυρίως ποιους όρους;

Διαβάζω στο σημερινό τοπικό τύπο «Σε εγρήγορση για τον Άραξο», - «Απαξίωση της Δυτικής Ελλάδος».
Έχουν περάσει 8 χρόνια από την εισήγηση μου στο τότε Νομαρχιακό Συμβούλιο για την τύχη και την αξιοποίηση του αεροδρομίου του Αράξου ως αερολιμένα διεθνών προδιαγραφών και πτήσεων .
Τότε εξηγώντας αναλυτικά, γιατί ο Άραξος πρέπει να είναι διεθνές αεροδρόμιο, βάζοντας ως πρωταρχικά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα:
-τη θέση του
- τα οφέλη του για τον τουρισμό και
-την ενίσχυση της τοπικής οικονομίας  και
ως προς την Αιτωλοακαρνανία με δεδομένη την αξιοποίηση και τη δυνατότητα που προσφέρει η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου και τη σχέση του με την Ηλεία για τη τουριστική προβολή και τα οφέλη που θα παρέχει μια τέτοια κορυφαία επιλογή στους τρεις νομούς και την προστιθέμενη αξία που θα προσδώσει.
Αν Θυμάμαι καλά;  Και θυμάμαι! Στην αίθουσα του Νομαρχιακού Συμβουλίου τότε είχαμε μείνει μόλις ελάχιστοι, σαν να συζητούσαμε ένα θέμα δευτερεύουσας σημασίας. Ίσως κάποιοι από τότε δεν κατάλαβαν την περιφερειακή αξία αλλά και την αξία για μια πόλη σαν τη Πάτρα μιας τόσο μεγάλης διεκδίκησης και τα οφέλη της από τον τουρισμό.
Κατά τα άλλα μιλάμε συνεχώς για το τρίγωνο «Αρχαία Ολυμπία-Πάτρα-Δελφοί». Αναρωτιέμαι φτάνει να κάνεις ημερίδες; Να λες ότι δεν είναι κερδοφόρο;  Ότι είναι καταστροφική η πώληση του; Να ζητάς τοπικό μέτωπο αντίδρασης; Να είσαι πλήρως αντίθετος;
Κάντο! Ή που ήσουν τόσο καιρό; Αλλά όταν φθάνει ο κόμπος στο χτένι τότε ζορίζεσαι και πάλι τότε τι κάνεις; Εξαντλείσαι στα λόγια…
Μας το θύμισε τώρα;  (3 μόλις λεπτά  πριν τη πώληση του) ο πρόεδρος της ΟΣΥΠΑ κάνοντας ένα πέρασμα  από την Πάτρα. Μια πόλη 220.000 κατοίκων που το λιγότερο που χρειάζονται οι πολίτες της για να πετάξουν από το Ελευθέριος Βενιζέλος είναι 3,5 ολόκληρες ώρες με ένα εθνικό δίκτυο επικίνδυνο, ανύπαρκτο και σηματοδοτημένο με κορύνες και στηθαία εδώ και χρόνια.
Που είναι το μέτωπο; Αυτό το συμπαγές και αρραγές μέτωπο; Για τα κομβικής και μείζονος σημασίας ζητήματα που αφορούν τη τρίτη πόλη της Πατρίδα μας για τα επόμενα πενήντα χρόνια.
Ανάπτυξη ναι! Αλλά πως; Με ποιό τρόπο; Και κυρίως ποιους όρους; Γιατί το μάρμαρο το πληρώνει πάντα ο απλός πολίτης οικονομικά και κοινωνικά.
Ηλίου φαεινότερoν βέβαια είναι ότι από μια ιδιωτικοποίηση τα βάρη (από αυξήσεις τελών και φόρους) μετακυλούν πάντα στο χρήστη.