Ήμουν κι εγώ στο Εθνικό Στάδιο Αιγίου

Ο υπάλληλος στο Εθνικό Στάδιο του Αιγίου, που φορούσε γιλέκο με την ένδειξη «ΔΗΜΟΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ», μονολογούσε: «Τα επεισόδια ξεκίνησαν από τις 3 το μεσημέρι. Αυτά έσπασαν κι ένα περιπολικό. Αλλά τι να τους πεις; Όπου κι αν πήγαμε και παίξαμε εκτός έδρας, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Στην Πάτρα μας τσάκισαν».

Και λίγο παραπέρα, ένας αστυνομικός προσπαθούσε να αιτιολογήσει τη δυναμική επίθεση των ΜΑΤ κατά των θερμόαιμων οπαδών του Παναιγιαλείου, θέτοντας το ρητορικό ερώτημα: «Όταν είσαι μόνος και σου την πέφτουν δέκα από αυτά, τι μπορείς να κάνεις»;

Δεν είμαι ειδικός, δεν είμαι αστυνομικός, δεν ξέρω πώς πρέπει να διαχειρίζονται οι αστυνομικές δυνάμεις τέτοιες καταστάσεις, αλλά ως ένας αυτόπτης μάρτυρας των όσων έγιναν στο Αίγιο το απόγευμα της Δευτέρας μια απορία την έχω.

Γιατί η αστυνομία δεν φρόντισε να εμποδίσει προληπτικά την πρόσβαση των νεαρών και θερμόαιμων οπαδών του Παναιγιαλείου στην κορυφή της εξέδρας, ώστε να μην μπορούν να την «πέσουν» από κει στο πούλμαν που θα μετέφερε την αποστολή της Παναχαϊκής;

Όταν αυτό τελικά συνέβη, είναι γεγονός ότι η άφιξη της Παναχαϊκής στο γήπεδο έγινε σε συνθήκες «ζούγκλας, κάτι που ήταν αναμενόμενο να επηρεάσει ψυχολογικά τους παίκτες της ομάδας της Πάτρας.

Όσο για τις δυνάμεις των ΜΑΤ, αυτές επέδειξαν υπέρμετρο «επαγγελματικό ζήλο», χτυπώντας στη συνέχεια αλύπητα τους νεαρούς οπαδούς, οι οποίοι αντεπιτέθηκαν με τη σειρά τους στους ΜΑΤατζήδες, χρησιμοποιώντας ακόμη και… πυροσβεστήρες!

Παρακολουθώντας τις άγριες συγκρούσεις να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και βλέποντας έναν οπαδό να κουτρουβαλάει στην κερκίδα, μου πέρασε από το μυαλό ότι σε τέτοιες καταστάσεις δεν θέλει και πολύ να γίνει το κακό.

Λίγο αργότερα, παρότι απειλούσε να πάρει την ομάδα από το γήπεδο και να φύγει, ο Κούγιας μπήκε με τους παίκτες της Παναχαϊκής στον αγωνιστικό χώρο και περπατώντας στο χορτάρι μοίραζε χαμόγελα. Τι κι αν ένα γήπεδο τα είχε βάλει μαζί του, οι Αιγιώτες τον έκραζαν και τα μπινελίκια έπεφταν βροχή; Ατάραχος, χαμογελαστός, έδειχνε να το απολαμβάνει!

Στον αγωνιστικό τομέα τώρα:

*Ο Παναιγιάλειος νίκησε απολύτως δίκαια, όχι γιατί ήταν κάποια σούπερ ομάδα, αλλά γιατί ήταν απλώς ομάδα, έχοντας απέναντί του ένα «σκορποχώρι» στο πρώτο ημίχρονο κι ένα «ναυάγιο» στο δεύτερο.

*Και τα τέσσερα γκολ που δέχθηκε η Παναχαϊκή ήταν απολύτως «καθαρά», το δε πρώτο ήταν μια «ευγενική χορηγία» του γκολκήπερ της, ο οποίος έδιωξε τη μπάλα στέλνοντας την πάνω στον Μπούνα, τον αρχηγό του Παναιγιαλείου, ο οποίος στη συνέχεια τον «κρέμασε».

*Η Παναχαϊκή δικαιούται να φωνάζει για τη διαιτησία, καθώς ουδείς κατάλαβε γιατί και σε ποιον χρεώθηκε επιθετικό φάουλ στη φάση που πέτυχε ένα γκολ, σε καθοριστικό σημείο του αγώνα, το οποίο δεν μέτρησε. Δικαιούται να φωνάζει, επίσης, για τις πολλές κίτρινες κάρτες με τις οποίες τη «φόρτωσε» ο διαιτητής, ο οποίος έπαιξε εμφανώς έδρα, αλλά δεν νομίζω ότι επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα.

*Στη φάση που τραυματίστηκε ο Πλέγας, άποψη μου είναι ότι δεν υπάρχει κανένα πέναλτι. Αξίζει, ωστόσο, να σημειωθεί το συναδελφικό ενδιαφέρον που έδειξαν και οι παίκτες του Παναιγιαλείου όταν αντιλήφθηκαν τη σοβαρότητα του τραυματισμού του.

Από κει και πέρα, όμως, ούτε τα επεισόδια ούτε τα όποια παράπονα της Παναχαϊκής για τη διαιτησία επαρκούν για να δικαιολογήσουν αυτήν την ξεγυρισμένη «τεσσάρα».

Κατά τα λοιπά, τα παρατράγουδα που σημειώθηκαν στο Αίγιο δεν τιμούν σε καμία των περιπτώσεων το πολύπαθο και δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο, ενώ αδικούν και τον Παναιγιάλειο, ο οποίος περιγράφεται ως μια απολύτως νοικοκυρεμένη ομάδα που καταβάλει μια φιλότιμη προσπάθεια να ανεβεί κατηγορία, με μοναδικό στήριγμα του τον κόσμο του Αιγίου.

Καλό θα ήταν, ωστόσο, στο Αίγιο να προσπαθήσουν να ανεβούν κι επίπεδο. Πρωτίστως για τους ίδιους και ακριβώς για να μην αδικούν τους εαυτούς τους και την προσπάθεια που καταβάλλουν.

Άλλωστε, στην περίπτωση που γίνει πράξη η απειλή του Αλέξη Κούγια περί αποχώρησης της Παναχαϊκής από τα επαγγελματικά πρωταθλήματα, ο Παναιγιάλειος θα είναι ο μοναδικός πρεσβευτής του αχαϊκού ποδοσφαίρου σ’ αυτά.