Στις δημοτικές εκλογές ψηφίζουμε για την Πάτρα

Η αναφορά στο όνομά του δεν νομίζω ότι έχει καμία σημασία. Από τότε έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια και είμαι απολύτως σίγουρος ότι οι δημοσιογράφοι της δικής μου γενιάς, αλλά και οι παλαιότεροι, θα τον θυμούνται με συμπάθεια.

Ήταν ένας από τους αγαπημένους «παράγοντες» του δημοσιογραφικού σιναφιού, και όχι μόνο για τις πληρωμένες καταχωρίσεις του στις εφημερίδες. Αλλά και για τον αυθορμητισμό του και την αστείρευτη γραφικότητά του. Πίστευε, στα σοβαρά, ότι μπορούσε να εκλεγεί δήμαρχος της Πάτρας και γι’ αυτό του άρεσε να τον προσφωνούν «υποψήφιο δήμαρχο Πατρέων».

Από την πλευρά μου, τον συγκεκριμένο τύπο τον θυμάμαι με νοσταλγία, καθώς αντιπροσώπευε μια άλλη εποχή, με τα πάθη της φυσικά και τις οξύτητες της, αλλά σίγουρα (αν μη τι άλλο) αυθεντική. Χωρίς «αριστεροδεξιούς κωλοτούμπες», χωρίς ιδεολογικοπολιτικά σύνδρομα, χωρίς επίπλαστους διαχωρισμούς του τύπου «μνημονιακοί» - «αντιμνημονιακοί».

Θα παρατηρήσει βέβαια κάποιος ότι εκείνη την εποχή λεφτά… υπήρχαν και ότι η Ελλάδα δεν είχε βυθιστεί στην πρωτοφανή κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, ασχέτως εάν τότε έμπαιναν τα θεμέλια της.

Και αυτή ακριβώς είναι η τραγωδία. Διότι, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Τάκης Θεοδωρόπουλος στην «Καθημερινή» , πριν από λίγες μέρες, «η κρίση συρρίκνωσε την Ελλάδα. Και τη συρρίκνωσε, όχι επειδή μείωσε τη δύναμή της, επειδή τη μετέτρεψε σε πληγωμένο επαίτη, αλλά γιατί ενίσχυσε τον επαρχιωτισμό της, την έκλεισε ακόμη περισσότερο στον εαυτό της και την εγκλώβισε στον μικρόκοσμό της».

Γιατί, λοιπόν, η Πάτρα να αποτελεί την εξαίρεση του προαναφερόμενου κανόνα; Οδεύοντας στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, βιώνουμε (και) στην αχαϊκή πρωτεύουσα τον απόλυτο επαρχιωτισμό, συνοδευόμενο μάλιστα από κομπλεξικές συμπεριφορές.

Κάποιοι θέλουν, σώνει και καλά, να μετατρέψουν τις επικείμενες δημοτικές εκλογές σε «δημοψήφισμα» υπέρ ή κατά του Μνημονίου. Δικαίωμά τους. Είναι, ωστόσο, τόσο κρετίνοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι το ζητούμενο δεν είναι (ή δεν πρέπει να είναι) να πούμε «ναι» ή «όχι» στο Μνημόνιο, αλλά να επιλέξουμε τον καλύτερο, τους καλύτερους για την Πάτρα, την πόλη που ζούμε, που θα την πάρουν από το χεράκι και θα την πάνε ένα βήμα μπροστά, με σχέδιο και ταυτότητα. Και ασχέτως εάν είναι «μνημονιακοί» ή αντιμνημονιακοί».

Προσωπικά με ενδιαφέρει η πόλη όπου γεννήθηκα και ζω να αναδείξει ένα δήμαρχο και μια δημοτική Αρχή με διευρυμένους ορίζοντες και όραμα, και πρωτίστως με αποτελεσματικότητα.

Γιατί στις δημοτικές εκλογές θα κληθούμε να ψηφίσουμε για την πόλη μας, και μόνο γι’ αυτή. Όποιος θέλει να καταψηφίσει την Ευρώπη, την τρόικα, και τα Μνημόνια της, μπορεί κάλλιστα να το πράξει στις ευρωεκλογές, που θα διεξαχθούν την ίδια περίοδο.

Άλλωστε, τι σημασία έχει, φερ’ ειπείν, να εκλεγεί ένας «αντιμνημονιακός» δήμαρχος και να σηκώσει παντιέρα κατά του Μνημονίου, με καταγγελίες από το πρωί μέχρι το βράδυ, και η πόλη την ίδια ώρα να «λιμνάζει»; Και ποιος, στα αλήθεια, πιστεύει ότι, ακόμη και αν η Πάτρα υψώσει σημαία κατά της μνημονιακής πολιτικής, δεν θα υφίσταται ως πόλη και ως κοινωνία τις συνέπειες της;

Κοντολογίς, τα Μνημόνια και οι πολιτικές τους δεν ανατρέπονται με άναρθρες κραυγές, καταγγελίες και «νίκες» σε πόλεις και χωριά, αλλά με συνθέσεις και συμμαχίες εντός της Ευρώπης, στην οποία και ανήκουμε.

Παρεμπιπτόντως, δεν θυμάμαι μόνο τον γραφικό «παράγοντα» που ανέφερα στην αρχή. Θυμάμαι, επίσης, κάποιους γραφικούς δημάρχους που κήρυσσαν τους δήμους τους τη δεκαετία του ’70 «αποπυρηνικοποιημένες περιοχές», σαν να επρόκειτο οι περιοχές τους να τη γλίτωναν έτσι από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα!