Η ατομική έκθεση ζωγραφικής του Στάθη Ανδρουτσάκη συνεχίζεται μέχρι το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου

Η ατομική έκθεση ζωγραφικής του Στάθη Ανδρουτσάκη που εγκαινιάστηκε στο Πολύεδρο την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου συνεχίζεται μέχρι το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου.

Την Τεάρτη 27/11 στη εκδήλωση που έγινε στο Πολύεδρο για το έργο του Στάθη Ανδρουτσάκη, ομιλητές ήταν ο ποιητής Σπύρος Βρεττός και η φιλόλογος Μαρία Ψάχου. Ακολουθεί απόσπασμα από το κείμενο του Σπύρου Βρεττού:

«ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΣΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΑΝΔΡΟΥΤΣΑΚΗ

Δεν θα μιλήσω γενικά για το έργο του Στάθη Ανδρουτσάκη, αλλά για το τοπίο στη ζωγραφική του, ιδίως το τοπίο όπως προβάλλει στην τελευταία του έκθεση που φιλοξενείται στο Πολύεδρο (Noέμβριος 2013). Και θα πρέπει να σημειώσω πως και το τοπίο αυτό δεν έρχεται ξεκομμένο από τα υπόλοιπα θέματά του, όπως π.χ. τη γυναικεία ή γενικότερα την ανθρώπινη φιγούρα.

Κάτι κοινό υπάρχει στην αντιμετώπισή τους και αυτό έχει να κάνει με τα χρώματα του ζωγράφου κα τις διαβαθμίσεις τους, με την παραστατικότητα και τον ρεαλισμό του, με το φως που εισχωρεί στα πρόσωπα και στα τοπία αντιμετωπίζοντάς τα σαν ένα όλο. Απλώς όπου είναι τα τοπία μόνα τους, λείπει το σώμα ή όπου είναι το σώμα μόνο του, λείπει το τοπίο, ενώ και τα δύο όταν λείπουν υπονοούνται.

Βέβαια το τοπίο στον Ανδρουτσάκη τέμνεται και από την ανθρώπινη παρουσία, όπως στα έργα του με θέμα τις παραλίες και τους λουόμενους, οπότε πλέον ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αναπόσπαστο κομμάτι του τοπίου, κάτι σαν ωραία πέτρα ή σαν απολιθωμένο κύμα, για να μιλήσω ποιητικά. Αλλού λοιπόν θα συναντήσουμε έναν Ανδρουτσάκη παραστατικό και ακριβή μέχρι του σημείου του φωτογραφικού ρεαλισμού, όπως π.χ. στα θαλασσινά τοπία, κι αλλού έναν Ανδρουτσάκη που συνεπικουρούμενος από το θέμα του (αστικό τοπίο, μεγάλη πόλη) γίνεται αφαιρετικός.

Αν παρατηρήσουμε τα έργα του με θέμα την Αθήνα, θα δούμε μια κλιμάκωση των διαθέσεών του. Ξεκινώντας από το βάθος του πίνακα θα δούμε την ιμπρεσιονιστική διάθεσή του, με την οποία επιφέρει μία σύγχυση της ατμόσφαιρας, του φωτός και του μακρινού τοπίου, ώστε αυτή η σύγχυση να μεταφερθεί εν συνεχεία στο κυρίως θέμα αλλά πλέον με διάθεση κυβιστική, αγγίζοντας ακόμα και τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Η πόλη γίνεται γεωμετρική, γραμμική και με τα θερμά της χρώματα σχεδόν αισθησιακή. Βλέποντας από κοντά, βλέπεις γραμμές και κουτιά.

Απομακρυνόμενος βλέπεις την πόλη. Η ζωγραφική λειτουργεί αντίθετα, θα έλεγα, με την πραγματικότητα σε αυτές τις περιπτώσεις. Κι αυτό γιατί όταν θέλει η ζωγραφική είναι μια άλλη πραγματικότητα. Όπου το τοπίο ηρεμεί, όπου η πόλη απομακρύνεται και δίνει τη θέση της στην ύπαιθρο και στον μικρό οικισμό, αλλάζει και η διάθεση του ζωγράφου. Χωρίς να γίνεται υπαιθριστής, ο Ανδρουτσάκης κρατάει και εδώ μια γεωμετρία, αλλά πιο καθαρή, τα χρώματά του γίνονται πιο έντονα και θερμά, το τοπίο ανασαίνει αισθησιακά λες και τα χρώματά του είναι ρούχα που μετά βίας κρατιούνται φορεμένα. Το τοπίο, θα έλεγα, στον Ανδρουτσάκη είναι αδιόρατη μεν αλλά ζεστή γυναικεία φιγούρα που απλώνεται είτε νωχελικά είτε ζωηρά μέσα στη φύση.»