"Φαινόμενα της...διπλανής πόρτας"

Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μία χώρα, την Ελλάδα, που σε τίποτα δεν θυμίζει αυτήν των περασμένων χρόνων, με τους υψηλούς μισθούς, τις υψηλόβαθμες θέσεις εργασίας, την αισιοδοξία και την αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς για το μέλλον. Στα χρόνια που διανύουμε έχουμε φτάσει στο σημείο (και ας μην αναλύσουμε τωρα ποιός μας έφερε σε αυτό και ποιός όχι...) να ζούμε σε μία χώρα που τα μοναδικά πλέον αποτελέσματα ερευνών σε ποσοστιαίες μονάδες υπάρχουν μόνο για να μας υπενθυμίζουν πόσο χειρότερα μπορούν (και θα γίνουν) τα πράγματα τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα.

Σε μια Ελλάδα που κατέκτησε πλέον "υπερήφανα" το γενναίο ποσοστό του 28% στην ανεργία και το τρομακτικό ποσοστό του 63% σχεδόν στην ανεργία των νέων, σε μία Ελλάδα που απαριθμεί πλέον "υπερήφανη" χιλιάδες αστέγων το σίγουρο είναι ότι δεν έχει επηρεαστεί μόνο η οικονομική, κοινωνική και ταξική κατάσταση των ανθρώπων, αλλά και η ψυχολογία τους.

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι πάσχουν από κατάθλιψη, μελαγχολία και εκνευρισμό. Έχουμε φτάσει στο στάδιο του να ακούμε για αυτοκτονίες και να το δεχόμαστε σαν ένα καθημερινό και συνηθισμένο πια φαινόμενο.

Και το πιο παράξενο είναι ότι πλέον οι αυτοκτονίες έχουν καταλήξει να αποτελούν φαινόμενα της...διπλανής πόρτας αφού οι άνθρωποι που ακούμε καθημερινά πια ότι αυτοκτόνησαν μπορεί να είναι γνωστοί, γείτονες, φίλοι ή ακόμα και...συγγενείς μας.

Αλλά πέρα από το απρόσωπο και ψυχρό αυτόν αριθμό των ανθρώπων που παίρνουν αυτήν την φρικτή απόφαση σκέφτηκε κανείς το "γιατί";

Εκείνο το μεγάλο "γιατί" που θα μας κάνει να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε ίσως τους λόγους του αυτόχειρα;

Σκέφτηκε ποτέ κανείς πως πίσω από όλους αυτούς του ανθρώπους ίσως κρύβεται η ανασφάλεια, το αδιέξοδο και η απελπισία;

Ανασφάλεια, γιατί παύεις να ξέρεις τι χειρότερο μπορεί να σου επιφυλάσσει το αύριο, μία λέξη που πια το μόνο συναίσθημα που προκαλεί είναι τρόμος.

Αδιέξοδο, γιατί ξαφνικά παύεις να μπορείς να κάνεις κάτι για να εξασφαλίσεις την επιβίωση σου, γιατί απλά όσο και να το θέλεις δεν περνάει τίποτα πια από το χέρι σου και εσύ ξαφνικά καταντάς να αποτελείς μια απλή μαριονέττα, της οποίας το μέλλον είναι προκαθορισμένο από άλλους, ένα μέλλον που για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους διαγράφεται το λιγότερο ζοφερό.

Και τέλος απελπισία, γιατί βλέπεις τα πάντα γύρω σου να καταρρέουν, την ίδια σου την ζωή να γίνεται συντρίμμια και δεν μπορείς πια να προσφέρεις όλα αυτά που θεωρούσες μέχρι πρότινος καθημερινά σε αυτούς που εξαρτιούνται από εσένα.

Και αυτό ειλικρινά μπορεί να σε οδηγήσει κατευθείαν στην τρέλα!

Από την άλλη πλευρά όμως, ακόμα και λαμβάνοντας υποψιών όλους του πιθανούς και απίθανους λόγους, αιτίες και αφορμές μπορούμε να δικαιολογήσουμε μία πράξη σαν και αυτήν; Εάν κάνουμε μια μικρή έρευνα σχετικά με το θέμα της αυτοκτονίας θα διαπιστώσουμε ότι αποτελεί μία πράξη που δεν είναι αποδεκτή από καμία θρησκεία και από καμία ιδεολογία ανά τον κόσμο (αν εξαιρέσουμε βέβαια ορισμένες αιρέσεις που οργανώνουν και ομαδικές αυτοκτονίες).

Αποτελεί πράγματι η αυτοκτονία όμως μία λύση, μια ευκαιρία για να ξεφύγει κάποιος από τα δεσμά της πραγματικότητας;

Σίγουρα όχι. Ή μάλλον το μόνο σίγουρο είναι πως αποτελεί μια πράξη που δείχνει ανευθυνότητα, αδυναμία χαρακτήρα και δειλία.

Ναι, ο αυτόχειρας απαλλάσσεται από την πραγματικότητα, αφού καταφέρνει να πετύχει τον σκοπό του, τι γίνεται όμως με όλους αυτούς που αφήνει πίσω του;

Τί γίνεται με όλους αυτούς τους ανθρώπους που αναγκαστικά φορτώνονται ευθύνες που κατά πρώτον είναι πολύ νωρίς για να αναλάβουν και κατά δεύτερον δεν ήταν δικές τους, αλλά κάποιου αλλού που τις αποποιήθηκε;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είναι αναγκασμένοι να ζουν και για το υπόλοιπο της ζωής τους στιγματισμένοι από μία πράξη για την οποία δεν ευθύνονται οι ίδιοι.

Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος αλλά πιστεύω πως εάν θέλεις να αποκαλείσαι υπεύθυνος άνθρωπος, τότε πρέπει να είσαι σε θέση να προσπαθήσεις τουλάχιστον να παλέψεις για την ζωή σου και όχι να τα παρατήσεις με την πρώτη δυσκολία.

Γιατί ικανότητα δεν είναι απλά να κάνεις οικογένεια για παράδειγμα. Ικανότητα είναι να είσαι εκεί και να αναλαμβάνεις τις ευθύνες που εσύ ο ίδιος δημιούργησες...