Του Διονύση Ζακυνθινού
Με προφανή έκπληξη και ιδιαίτερο, ομολογώ, ενδιαφέρον διάβασα ότι ο γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας κ. Μανώλης Κεφαλογιάννης είπε σχετικά με την Πάτρα ότι «συζητάμε πώς θα ξαναγίνει το κέντρο του εμπορίου και της βιομηχανίας, όπως ήταν στο παρελθόν».
Ενδεχομένως ο δείκτης της νοημοσύνης μου να κινείται κάτω του μετρίου, ωστόσο διαβάζοντας τα λεχθέντα του κ. Κεφαλογιάννη, να ξαναγίνει δηλαδή η Πάτρα «το κέντρο του εμπορίου και της βιομηχανίας», η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι για να γίνει αυτό εφικτό απαραίτητη και αυτονόητη προϋπόθεση είναι να υπάρχουν πρωτίστως το εμπόριο και η βιομηχανία. Και, βεβαίως, να συνυπάρχουν αρμονικά και συνδυαστικά σε μια οικονομία κλίμακας με μια σχετική δυναμική. Σωστά; Να υπάρχουν αυτά, και μετά βλέπουμε.
Εξ όσων, όμως, γνωρίζω και με την Ελλάδα να διανύει αισίως τον πέμπτο χρόνο βαθιάς ύφεσης και να ετοιμάζεται να εισέλθει στον έκτο (εάν δεν έχω κάνει λάθος στο μέτρημα) το μεν εμπόριο (και) στην αχαϊκή πρωτεύουσα πνέει πια τα λοίσθια, η δε πάλαι ποτέ κραταιά βιομηχανία της αποτελεί εδώ και δεκαετίες μακρινή νοσταλγική ανάμνηση, χαραγμένη σε καλαίσθητα ιστορικά λευκώματα. Με λίγα λόγια, είναι ανύπαρκτη.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να ξέρω από πού ορμώμενος ο κ. Κεφαλογιάννης οριοθέτησε το σχετικό στόχο, ούτε μπορώ να ξέρω ποια είναι κατά βάθος η συλλογιστική του. Εάν δεν διαπράττω κάποιο σοβαρό ολίσθημα, σε ό, τι αφορά το πρόσωπό του, μάλλον περί επαγγελματία πολιτικού πρόκειται, ο οποίος αγνοεί τα περί βιοπάλης και… πιάτσας, με όλα όσα συνεπάγεται αυτό.
Ως εκ τούτου, και γνωρίζοντας προφανώς από βιβλία και αφηγήσεις πώς ήταν οικονομικώς και κοινωνικώς η Πάτρα πριν από μισό και πλέον αιώνα, ο κ. Κεφαλογιάννης, ενδεχομένως εκ πολιτικού καθήκοντος και για λόγους αβροφροσύνης, προσπάθησε να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Τουτέστιν, επιχείρησε να πει για την Πάτρα δυο (καλά) λόγια, συνδυάζοντας τα με έναν φιλόδοξο, πλην όμως ανεδαφικό, με τα μέτρα της εποχή μας, στόχο.
Ωστόσο, το μείζον δεν είναι τι λέει και τι δεν λέει ο κ. Κεφαλογιάννης και ο κάθε κ. Κεφαλογιάννης για την Πάτρα. Άλλωστε, ο καθένας έχει και την άποψή του και ο Κλιντ Ίστγουντ το έχει περιγράψει αυτό γλαφυρά και με απόλυτη σαφήνεια.
Το μείζον είναι ότι, ανεξαρτήτως της παρούσης κρίσης, εδώ και πολλά χρόνια η πόλη αυτή έχει πάψει να διαθέτει ένα όραμα και, κυρίως, μια ταυτότητα. Πορεύεται στο χρόνο χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό. Και το δυστύχημα είναι ότι θα συνεχίσει να πορεύεται στα τυφλά και στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, όσο τουλάχιστον τις τύχες της διαφεντεύουν, κατά καιρούς, ως επί το πλείστον άνθρωποι με προφανή σύνδρομα και με αίσθημα αμετροέπειας και μικρομεγαλισμού, χωρίς στοιχειώδη αυτογνωσία και διευρυμένους ορίζοντες.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και άσε μετά τον κ. Μανώλη και άλλους να ονειρεύονται περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις….
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr