Εις μνήμην και των επόμενων;

Με αφορμή το τραγικό περιστατικό που συνέβη στον Πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου την περασμένη Τρίτη, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει πιθανώς την ευκαιρία να παραμένει στην ζωή ο συμπολίτης μας Παύλος Στυλιανός, επανέρχομαι στην πρόταση που και παλαιότερα είχα εκφράσει κατά την προηγούμενη θητεία μου στο Δημοτικό Συμβούλιο όταν δηλαδή δημιουργήθηκε ο πεζόδρομος της Ρήγα Φεραίου.

Η Γεροκωστοπούλου από το ύψος της Αγ. Ανδρέου έως και την Ρήγα Φεραίου θα έπρεπε από την αρχή να αντιμετωπίζεται σαν πεζόδρομος στον οποίο απλώς θα έχουν πρόσβαση τα αυτοκίνητα που μπαίνουν για τα 2 υφιστάμενα παρκινγκ. Δεν θα έπρεπε δηλαδή να επιτρέπεται ούτε η είσοδοςούτε η στάθμευση κανενός άλλου οχήματος.

Παρ’ όλα αυτά η μελέτη που εφαρμόστηκε προέβλεπε την στάθμευση δικύκλων στο αριστερό ρεύμα της ανόδου μέχρι σχεδόν την Ρήγα Φεραίου! Το γεγονός αυτό δημιούργησε ην αρχική ασάφεια για το ποια οχήματα μπαίνουν και ποια έχουν την δυνατότητα να σταθμεύουν. Ακόμα και όταν τοποθετήθηκαν κορύνες στην αριστερή πλευρά προς την άνοδο αυτό δεν έλυσε το πρόβλημα αλλά το διόγκωσε απλώς…

Η Γεροκωστοπούλου στο σημείο αυτό έπρεπε να λειτουργεί απλώς σαν ένα είδος αδιεξόδου ώστε τα οχήματα να οδηγούνται προς τα 2 παρκινγκ και όταν φεύγουν απλώς να μπορούν να στρίψουν στην κορφή του δρόμου και να γυρίσουν προς την Αγίου Ανδρέου. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με πολύ απλό τρόπο αν δηλαδή οι κορύνες έμπαιναν στην μέση του δρόμου ή ακόμα καλύτερα αν στην μέση του οδοστρώματος τοποθετούνταν γλάστρες ή ζαρντινιέρες με λουλούδια.

Να σημειώσουμε δε ότι την άποψη αυτή την ενστερνίζονται και οι περίοικοι είτε είναι καταστηματάρχες είτε είναι κάτοικοι.

Λέγαμε παλιότερα ότι «κάτι πρέπει να γίνει γιατί θα θρηνήσουμε θύματα»… τώρα που έχουμε το πρώτο θύμα δεν πρέπει να κινητοποιηθούμε ώστε το πρόβλημα να λυθεί «χθες»;