Μια αληθινή ιστορία για … νάνους

Ένας διάσημος Αμερικάνος μάνατζερ, golden boy της εποχής του, το 1982 ήταν πρόεδρος στο Δ.Σ.  μεγάλης   βιομηχανικής  Αμερικανικών συμφερόντων  εταιρείας, στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο  γινόταν συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουν. Ήταν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχε μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού, μέχρι του αριθμού των 15 000 εργαζομένων παγκοσμίως. Ο κάθε Αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του. Ο πρόεδρος της εταιρείας δεν μιλούσε. Κοιτάζανε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαν ιδέα γιατί ήταν αμίλητος. Όταν τελειώσανε ξαφνικά ο πρόεδρος τους, ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων όσων ήταν εκεί, αν και έχουν περάσει 28 χρόνια, τον θυμούνται λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο ποιο σωστά μπορώ, διότι η αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και σε κάποιους μπορούν να φανούν χρήσιμες για αυτό που θα ζήσουμε σύντομα. Τους είπε:« Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστάσιου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι που χρεωστάει και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε, αν και λίγα, του είναι αρκετά. Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλειά του, να πάει σπίτι άνεργος, με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παΐδια του. Τι θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπεια του.  Και εάν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά, θα χάσει το σπίτι του και ίσως και την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο, που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων. Αλλά  την  ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου, που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες τους  και εάν δεν κάνω κάτι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις. Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε,  μειώνουν τα ετήσια έξοδα  κατά $135 000 000. Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο: Ελάττωση του μισθού μου - 75%, ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων - 50%, ελάττωση μισθού γενικών διευθυντών - 40%, αλλά και αντίστοιχες μειώσεις σε όλη την πυραμίδα των διευθυντικών στελεχών. Καμία απόλυση. Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.» Σηκώθηκε και έφυγε.  Φεύγοντας είπε σε όλους τους διευθυντές του με ένα ειρωνικό χαμόγελο: « κρίμα που από τώρα και μετά θα παίζετε γκολφ, τρεις φόρες αντί για έξι, παιδία.» Η εταιρεία πέρασε την θύελλα χωρίς να διώξουν κανέναν και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής της ήταν $147 από $7.5 που ήταν το 1980 πριν αρχίσει η κρίση.  Είχαν και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ ' αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.  Το 1992 στο  τραπέζι που του έκανε η εταιρεία  για την συνταξιοδότηση, του είχαν πάει στελέχη  από όλο τον κόσμο, ακόμα και  αν δούλευαν σε άλλες εταιρείες. Τον ρώτησαν να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Και η απάντηση ήταν μνημείο:

« Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα . Είμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες η 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες  μικρές κοινωνίες, διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει, είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία. Και κάνεις μα κάνεις ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος . Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ κάποια από τα εργοστάσια μας,  ήταν μεγάλη. Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα, δεν θα καίγατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι του συστήματος, δεν κάνουν επαναστάσεις. Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα, ακόμα και εργοστάσια καίει.» Ο Άνθρωπος αυτός σήμερα ζωγραφίζει στο San Francisco και είναι στο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας όπως λέγεται η άτυπη συνάντηση, κάθε 8 εβδομάδες, του Όμπυα. Τώρα θα μου πείτε γιατί σας το μεταφέρω; Απλά γιατί βλέπω όλους τους, να βγαίνουν στη τηλεόραση και στο ράδιο και να μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), ανάγκη για αλλαγή (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ), για αλλαγή νοοτροπίας (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ).  Όλα αυτά χωρίς ίχνος συμπόνιας και λογικής σκέψης, για το ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα Φυσικά αυτοί που κυρίως μιλούν  για τις αλλαγές, ζουν με την φαντασίωση ότι ΑΥΤΟΙ δεν χρειάζεται να αλλάξουν. Επίσης δεν έχουν τίποτα να χάσουν, διότι είναι με το ΣΥΣΤΗΜΑ. Έτσι θα είναι όχι μονό προστατευμένοι, αλλά η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΑ τώρα τελευταία μας το λένε κιόλας, για να γεμίσουν περισσότερο τις τσέπες τους. Λοιπόν, όλο αυτό είναι αφιερωμένο στους νάνους της νοημοσύνης, που μας το παίζουν σωτηρες της εποχής μας.