Στο facebook χωρίς like...

Πολλές φορές αναρωτιέμαι: Τι κάνω στο Face Book;

Βρίσκω καινούργιους φίλους; Και τι τους κάνω; Πολλούς από αυτούς που έχω, ούτε καν τους γνωρίζω. Ούτε έναν καφέ δεν έχω πιεί μαζί τους, ούτε τη χροιά της φωνής τους ξέρω, οπότε και να μου μιλήσουν τυχαία σε κάποιο σταυροδρόμι της Πάτρας, πάλι δεν θα τους αναγνωρίσω. Θριαμβολογώ, όμως, ότι έφτασα τους 1.000 ή τους 3.000 και καμαρώνω! Ε… και μετά; Τι; Τι κάνω πανάθεμα με, τόσες ώρες χωμένος μέσα στα κοινωνικά δίκτυα;

Μήπως ανταλλάσω απόψεις που να έχουν ουσία; Συνήθως παρατηρώ τι κάνουν οι άλλοι… Βλέπω πραγματικά ωραίες φωτογραφίες, διαβάζω κάποιους στίχους του Ελύτη, ή της Δημουλά που κάποιοι «φίλοι μου» είχαν την καλοσύνη να αναρτήσουν και μετά… ΤΙ! Τι μου απομένει; Άντε να διαβάσω και κάποιο εύστοχο σχόλιο αν και τα περισσότερα είναι εξυπνάδες της στιγμής. Και μετά τι; Κάνω αποσύνδεση και επιστρέφω στο καταθλιπτικό περιβάλλον μου.

Τα ελάχιστα λεπτά που… πέρασα με τους «φίλου μου» είναι παρελθόν, Και δεν μου έμεινε τίποτα, μα απολύτως τίποτα από την επαφή αυτή. Παλιά θα θυμούνται οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, τη λέγαμε συνάντηση. Τουλάχιστον τότε, είχαμε τη χαρά να κεράσουμε τους φίλους μας ένα καφέ, να πάρουμε ένα τσιγάρο από το πακέτο τους, κι ήταν σαν του παίρναμε όλα του τα μυστικά… Θα μιλούσαμε για τους χαμένους έρωτες του καλοκαιριού, για τα κατορθώματα στο ψάρεμα, για το αξέχαστο ταξίδι που κάναμε διαβάζοντας ένα βιβλίο, για την κοπέλα της διπλανής πόρτας που κάτι θέλει να μας πει, κάτι εμείς – το ίδιο να της πούμε - και θα γελάσουμε με τα ανέκδοτα του εκφραστικού και πάντα ενήμερου φίλου μας.

Μα και τα χρόνια να περνούσαν και οικογένειες να κάναμε με τις υποχρεώσεις να μας γονατίζουν, πάλι θα ξεκλέβαμε λίγο χρόνο, ένα Σαββάτο πρωί, μια Κυριακή με τις κυριακάτικες εφημερίδες για ενημέρωση και καφεδάκι στη μαρίνα, ή το μόλο. Τώρα;

Τώρα παρατηρώ εκ του μακρόθεν, σχολιάζω εξ αποστάσεως και δεν γελώ…

Τα μυστικά τους, οι «φίλοι μου», τα έχουν καλά κρυμμένα, όπως κι εγώ άλλωστε. Κανείς μας δεν ξέρει τους καημούς του άλλου. Κι αν δεν έχουμε μοιράσει τους καημούς μας… Τότε δεν γνωριζόμαστε. Είμαστε απλώς «φίλοι» σε εισαγωγικά. Φίλοι εικονικοί, ψεύτικοι δηλαδή, κι ας ξετρελαινόμαστε, με το πόσα like έχει πάρει ένα ανέβασμά μας στο Face Book.

Εικονική πραγματικότητα! Ψευδαίσθηση διαρκείας, αποχαύνωση, αποπροσανατολισμός από τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, από τα δικά μας που πλέον είναι κοινά και σχεδόν τα ίδια για όλους μας. Πόσοι, όμως από εμάς, αγγίξαμε το πρόβλημα; Πόσοι μοιράστηκαν σκέψεις, ιδέες, τρόπους αντίδρασης, πρωταγωνιστές όλοι μας, μιας κοινωνίας που καταρρέει; Τα «κλικ» αυξάνουν, έχουν γίνει δισεκατομμύρια στον κυβερνοχώρο κι εμείς… είμαστε ακόμη μπροστά στις οθόνες του υπολογιστή μας και προσπαθούμε να τα μετρήσουμε!

Αν έτσι, ή κάπως έτσι, έχουν τα πράγματα τότε αυτό είναι κατάντια… Τότε θα μας περάσει η κυβέρνηση κι αυτά τα μέτρα κι εμείς θα συνεχίσουμε να μετράμε…

Θα είμαστε, ή μάλλον ήδη είμαστε, αναλώσιμοι όλοι μας. Μας έχουν καταμετρήσει, μας έχουν πάρει τα μέτρα, όπως τα κοράκια τους νεκρούς, γνωρίζουν την αντοχή μας και τον τρόπο αντίδρασής μας και πλέον γι αυτούς είναι όλα πολύ εύκολα. Είμαστε προβλέψιμοι και κουρασμένοι, απογοητευμένοι και μίζεροι με τη ζωή… Μα είναι ζωή αυτή, μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή; Κι αν σου κόψουν το internet επειδή δεν είχες να το πληρώσεις;

Μπροστά σ΄ αυτό το ενδεχόμενο όλα αλλάζουν! Χωρίς like, μπορεί να βγούμε για μια βόλτα στην πλατεία Γεωργίου. Μπορεί να ανταλλάξουμε μια χειραψία κι ας είναι ψυχρή. Από τίποτα είναι καλύτερη. Μπορεί να αγκαλιαστούμε επειδή είχαμε πολύ καιρό να συναντηθούμε, μπορεί εν τέλει να γνωριστούμε και μπορεί να συμφωνήσουμε ότι χωρίς εμάς στους δρόμους, τα μέτρα θα περάσουν.

Δεν μετράνε τα like στον κυβερνοχώρο, αλλά οι υψωμένες γροθιές στους δρόμους. Η ενωτική και συλλογική αντίδραση σε ό,τι μας αλλάζει τη ζωή, σε ό,τι μας κρατά δεμένους στη μιζέρια μας.

Κάποτε λέγαμε: Θα πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Τώρα την έχουμε αφήσει σε χέρια άλλων… (Να το γράψω αλλιώς).

Τώρα θα την αφήσουμε σε χέρια άλλων…;