Μόνον τότε…

Το άτεχνα στημένο σχέδιο, ή μάλλον οι σπασμωδικές προσπάθειες του συστήματος, να αναπαραχθεί, σαν ένα νέο γλοιώδες alien, καταρρέουν. Γιατί, όλα εκείνα που υποψιαζόμαστε, ισχύουν.

Όλα όσα φοβόμαστε, είναι εδώ.

Το οικοδόμημα που πάνω του στηρίξαμε τα όνειρα, τις ελπίδες και τους φόβους μας, αποσυντέθηκε.

Και πως αλλιώς να γίνει…

Αντί για σταθερά, συμπαγή και ταιριασμένα υλικά δόμησης, ήταν φτιαγμένο από δανεικά σήματα Cayen,  λερωμένα μπουκάλια Moet, σαλιωμένα cohibas και τόνους από σάπια γαρύφαλλα.

Και αντί για ισχυρή συγκολλητική ουσία, όπως τις ελπίδες, τη δουλεία και την αξιοπρέπεια, στηριζότανε στο σάλιο του λιγούρη, στο σπέρμα της φιλοδοξίας  και άφθονη σιλικόνη, παντού.

Από το «η δουλειά κάνει τους άντρες», φτάσαμε στο η «πουστιά κάνει τους μάγκες».

Και από το «τιμή δεν έχει η αγάπη», καταλήξαμε στο πήδημα για ένα seven.

Τρεις δεκαετίες χτισμένες στο ψέμα.

Μπορεί και παραπάνω.

Το ξέρω, ήμουν και γω εκεί.

Πότε κομπάρσος, πότε πρωταγωνιστής, πότε θύμα, πότε θύτης.

Τώρα, λοιπόν, που το τσίρκο έφυγε από την πόλη, τώρα που τα φώτα άναψαν ξαφνικά, απομείναμε ο ένας απέναντι στον άλλο, χωρίς να μπορούμε, καν να κοιταχτούμε στα μάτια.

Γιατί τα χρόνια που μας τύφλωναν τα φώτα της ματαιοδοξίας, ξεχάσαμε να αναγνωρίζουμε τις μορφές, να καταλαβαίνουμε τις πραγματικές ανάγκες, να ανασαίνουμε την αύρα της θάλασσας.

Το τραγικό είναι ότι, ακόμα και τώρα οι νεολιγούρηδες, ταμπουρωμένοι πίσω από ΜΚΟ και μη κερδοσκοπικές, ονειρεύονται την παλινόρθωση της φούσκας.

Αλλά, να γνωρίζουν ότι η επανάληψη, δεν θα είναι παρά μια καρικατούρα, μια φάρσα.

Και  ρωτάς, πότε θα γυρίσει το χαρτί;

Πότε θα αρχίσουμε να χτίζουμε και πάλι, με πέτρες ίσιες, χαραγμένες με το χέρι μας, επιλεγμένες με το μυαλό και την φαντασία μας.

Γιατί δεν είναι δυνατόν να παραμείνουμε άλλο σε αυτό το τοπίο.

Ένα τοπίο κατάρρευσης με τα zombies της μεταπολίτευσης να περιφέρονται, με τα κουφάρια των χαμένων μας ονείρων, άταφα, να σαπίζουν στον ήλιο, ενώ πάνω τους ήδη τριγυρίζουν τα κοράκια της νέας εποχής.

Δεν μπορεί να κρατήσουμε άλλο την ανάσα μας, μήπως και φυσήξει, έτσι από μόνο του, χωρίς καμιά θυσία, χωρίς κανένα κόστος.

Δεν γίνεται να αλλάξουν όλα, με έναν κομψό και χαρούμενο τρόπο, ένα στιγμιαίο τίναγμα μιας ξανθιάς χαίτης, ή ένα φλας παπαράτσι σκυλάδικου.

Πρέπει τα πάντα να καταλήξουν σε ένα σωρό ερείπια, σε μια άμορφη μάζα συντετριμμένης ματαιοδοξίας, ένα έλος λίπους και τηλεοπτικών χαχανητών.

Να πάρουμε δύναμη από τα όνειρα των νέων παιδιών και να μην τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας.

Να φτύσουμε στα μούτρα, όλους εκείνους που ενώ χρησιμοποίησαν τα πάντα για την πάρτη τους, σήμερα εμφανίζονται τιμητές και αρχάγγελοι της ηθικής και του δικαίου, ντυμένοι το λευκό του εσωτερικού τους σάβανου.

Να αποφασίσουμε, ότι δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε.

Μόνο τότε θα τα κερδίσουμε όλα.

Μόνον τότε, μπορούμε να ελπίζουμε ότι ίσως να ξαναρχίσουμε από την αρχή.

Μόνον τότε, υπάρχει περίπτωση να ξαναδείξει η βελόνα το Βορρά.

Μόνον τότε θα μπορέσουμε να κοιτάμε μπροστά, μακριά και πέρα από τον ορίζοντα.

Εκεί, στις ξαστεριές του αύριο που μας έπρεπε.

Ας θεωρήσουμε λοιπόν τις εκλογές που έρχονται, έναν απαραίτητο μεσοσταθμό, στο δρόμο για το αναπόφευκτο.