Το φαινόμενο "μου λείπει το MEGA", ενώ μας λείπουν σειρές τύπου ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ

Η απώλεια πάντα πονάει. Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται ο συντάκτης του άρθρου τις αναφορές που εμφανίζουν εκατοντάδες χρήστες του διαδικτύου να αναπολούν το παλιό καλό MEGA. Κι εγώ είμαι ένας από αυτούς. Κι εμένα μου άρεσαν οι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ και επίσης άλλες σειρές του MEGA.

Τι σχέση έχει όμως αυτό με το γεγονός πως το κανάλι είχε χρέη και επίσης δεν έγινε προσπάθεια απόκτησης άδειας εθνικής εμβέλειας;

Στόχος του συγκεκριμένου άρθρου δεν είναι εξυπνακισμοί τύπου "εγώ θα σας πω πως θα νοιώθετε, γιατι εγώ ξέρω κι εσείς όχι", αλλά ο προβληματισμός όλων, ώστε να διαπιστώσουμε τα αισθητήρια εκείνα νεύρα που μας κάνουν να λυπούμαστε κάθε φορά που χάνουμε κάτι.

Πάντα όταν κάποιος πεθαίνει, ήταν το καλύτερο παιδί, υπέροχος άνθρωπος, μοναδική προσωπικότητα. Οσο ζούσε όμως, δεν μας καιγόταν καρφί, δεν έτρεχε τίποτα...

Ας διαχωρίσουμε τις υποσυνείδητες αντιδράσεις μας κι ας ιεραρχήσουμε τα πράγματα που οδηγούν στην αρχή, στο τέλος, στο ταξίδι ενδιάμεσα και φυσικά τους λόγους που κάτι μας ευχαριστεί, μας λυπεί, μας συναρπάζει ή μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

Τα μάτια μας ανοιγοκλείνουν καθώς ελέγχονται από το νευρικό σύστημα που έχει ονομαστεί παρασυμπαθητικό. Δεν τα ελέγχουμε απαραίτητα. Κανείς δεν θέλει να ελέγχονται τα συναισθήματά του αυτόματα. Όλοι θέλουν να έχουν τον έλεγχο.

Αν ξέρουμε τι μας άρεσε, τι μας αρέσει, ποιο είναι το μαύρο και ποιο το άσπρο, θα αντιληφθούμε το μαύρο στο MEGA, στις πραγματικές του αποχρώσεις. Που η αλήθεια είναι πως προσιδιάζουν στις 50 αποχρώσεις του γκρί ως προς τα αίτια που τελικά οδήγησαν στην πιο σκουρόχρωμη. Στο μαύρο...