Άννα Μαστοράκου: Έχω βιώσει πολλές κρίσεις στη ζωή μου

Τα πρώτα χρόνια της ζωής της έχουν «άρωμα» και «χρώμα» Λατινικής Αμερικής. Αγαπούσε από μικρή τις βιολογικές επιστήμες και η ιατρική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Η Άννα Μαστοράκου, Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Πατρών και Πρόεδρος της Ένωσης Ιατρών ΕΟΠΥΥ ξεφυλλίζει το δικό της άλμπουμ, το οποίο δεν περιλαμβάνει μόνο την πυρηνική ιατρική και τον συνδικαλισμό. Μιλώντας στο περιοδικό BEST κάνει «στάση» σε σημαντικούς σταθμούς της διαδρομής της, από ταπαιδικά της χρόνια μέχρι τώρα.

Συνοδοιπόρος της στη ζωή και στήριγμά της είναι ο σύζυγός της, επίσης γιατρός (ΩΡΛ) Νίκος Μαστρονικολής, με τον οποίο έχουν αποκτήσει τρία παιδιά.

Η μέρα της ξεκινά δυναμικά. Με πολλά ραντεβού, συναντήσεις τηλέφωνα. Ασθενείς, συνάδελφοι, οικογένεια, δημοσιογράφοι. Έτσι ήταν και το πρωινό που τη συναντήσαμε στο ιατρείο της, στη ΒΙΟΡΜΟΝΙΚΗ, στην οδό Κορίνθου 210

Κυκλοφόρησε το εορταστικό Best - Ποιές Πατρινές είναι στο Best

Η αρχή

Η Άννα Μαστοράκου γεννήθηκε στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας και τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής της τα έζησε εκεί. Αλλά μια οικονομική κρίση, η γνωστή πετρελαϊκή κρίση του 1973, ανάγκασε την οικογένειά της να φύγει και να εγκατασταθεί στη Βενεζουέλα.

«Από τη Βραζιλία έχω πολύ θετικές αναμνήσεις κι έχω κρατήσει τη ζεστασιά των ανθρώπων. Παρά την κρίση και τις δυσκολίες είχαν μια θετική στάση και αισιοδοξία απέναντι στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Ωστόσο από τότε η Βραζιλία είχε μεγάλη εγκληματικότητα και ήταν και αυτός ένας λόγος που μας ώθησε στο να φύγουμε οικογενειακώς και σε πρώτη φάση να πάμε στη Βενεζουέλα, όπου μείναμε τέσσερα χρόνια. Εκεί προκύπτει και η δυσκολία της εκμάθησης μιας ακόμα γλώσσας. Στη Βραζιλία υπάρχουν τα Πορτογαλικά, ενώ στη Βενεζουέλα τα Ισπανικά.

Επιπλέον υπήρχε και μια διαφορετική νοοτροπία. Η Βενεζουέλα ήταν μια πλούσια χώρα με φτωχούς κατοίκους, παρόλα αυτά και οι Βενεζουελάνοι ήταν άνθρωποι χαρούμενοι, με λατινικό ταμπεραμέντο, χωρίς μεγάλη επαφή με την τεχνολογία.

Λόγω και της μεγάλης εγκληματικότητας φύγαμε και από τη Βενεζουέλα και επιστρέψαμε τελικά στην Ελλάδα.

Έχω βιώσει πολλές κρίσεις στη ζωή μου και αυτή η διαδικασία ουσιαστικά με βοήθησε στο να έχω βιώματα για το πώς αντιμετωπίζει κανείς μια κρίση.

Οπότε δεν με εξέπληξε η κρίση στην Ελλάδα, όμως θέλω να πω το εξής: Στην Ελλάδα η κρίση έχει μεγάλη διάρκεια και δεν υπάρχουν πολιτικές που να μας δίνουν ελπίδα ανάκαμψης όλα αυτά τα χρόνια και κατά την άποψή μου η κρίση ολοένα και βαθαίνει».

Το σοκ της … Ελληνικής γλώσσας

Μετά τη Βενεζουέλα επιστρέφει στην Ελλάδα και η οικογένεια επιλέγει να εγκατασταθεί στο Κιάτο. Αρχικά, η Ελληνική γλώσσα δυσκολεύει την Άννα, καθώς δεν γνωρίζει πολύ καλά Ελληνικά και ταυτόχρονα καλείται στην Α΄ Λυκείου να μάθει και Αρχαία Ελληνικά. «Έπαθα σοκ και ουσιαστικά αναγκάστηκα σε τρία χρόνια να μάθω πολύ καλά τη γλώσσα. Ήταν τιτάνιος ο αγώνα και πέρασα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών το 1984».

Η Άννα και οι άνδρες συνάδελφοι

«Με τους άνδρες συναδέλφους δεν έχω ιδιαίτερα προβλήματα. Οι άνδρες είναι πολύ δύσκολοι συνεργάτες, όταν όμως τους κερδίσεις με τα επιχειρήματά σου και την αρτιότητα της σκέψης σου, είναι οι καλύτεροι, πλην μιας μικρής μειοψηφίας που έχει πάντα μια επικριτική αντιμετώπιση, η οποία στερείται ουσίας. Ίσως να έχω περισσότερα προβλήματα με γυναίκες, καθώς στη γυναικεία φύση είναι έμφυτος ο ανταγωνισμός».

Η οικογένεια και το παράπονο των παιδιών

Η Άννα Μαστοράκου είναι μαζί με τον σύζυγό της από τότε που ήταν ακόμα φοιτητές. «Με τον άνδρα μου έχουμε πολλά κοινά στοιχεία, γιατί είμαστε μαζί από 18 χρονών και είναι σαν να μεγαλώσαμε μαζί. Υπάρχει αλληλοκατανόηση, αλληλοσεβασμός και βοηθάει το γεγονός ότι είμαστε και οι δύο γιατροί.

Μπορεί να αντιληφθεί ο ένας τη θέση του άλλου. Εξάλλου, μου έχει δώσει μεγάλη βοήθεια και συμπαράσταση και στον συνδικαλισμό. Διαφορετικά θα ήταν πολύ δύσκολο. Ως προς τα παιδιά, υπάρχει ένα μεγάλο παράπονο από εκείνα, ότι δεν με βλέπουν πολύ. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να υπάρχει ποιοτικός χρόνος μαζί τους».

Η Άννα Μαστοράκου είναι μητέρα τριών παιδιών. Δύο αγοριών και μιας κόρης. Ο μεγάλος σπουδάζει Ιατρική στο Ηράκλειο, ο δεύτερος γιος πηγαίνει στην Γ΄ Λυκείου και θέλει να ακολουθήσει θεωρητική φυσική και η κόρη είναι στη Β΄ Λυκείου θέλει επίσης να γίνει γιατρός.

Η ευχή

«Θέλω να ευχηθώ σε όλους να πιστεύουν στους εαυτούς τους αλλά και στη συλλογική προσπάθεια. Η Ελλάδα πάσχει από συνείδηση συλλογικότητας και έχουμε μείνει πίσω ως λαός σε αυτό, σε σχέση με άλλους. Όμως έχουμε το γονίδιο, το πείσμα αλλά και την ιστορική μας κληρονομιά, η οποία μας έχει δείξει ότι όταν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να κερδίσουμε αγώνες, που ήταν αδύνατο να κερδηθούν».