Το μαμούθ και ο Κυριάκος

Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης βγήκε πρώτος μπροστά, δηλώνοντας την πρόθεση του να διεκδικήσει, σε μία ιδιαίτερα δύσκολη συγκυρία, την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ελάχιστοι ήσαν αυτοί που πίστεψαν πως κάτι τέτοιο μπορεί να ήταν εφικτό. Του γράφοντος μη εξαιρουμένου.

Και αυτό διότι, η Νέα Δημοκρατία είναι ένα πολιτικό μαμούθ. Γερασμένο, αργοκίνητο απολίθωμα του προηγούμενου πολιτικού αιώνα, που θα έπρεπε να οδηγηθεί στην απόσυρση –ή έστω σε κάποιο μουσείο.

Κι όμως. Ο φιλελεύθερος μεταρρυθμιστής Κυριάκος -ο μοναδικός υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά που πάλεψε για μεταρρυθμίσεις- κατάφερε και πήρε τα ηνία αυτού του κόμματος, κόντρα σε προβλέψεις και τρικλοποδιές, κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Έκτοτε, έχουν γίνει πολλά. Η Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται πλέον ως βέβαιη νικήτρια των επόμενων εκλογών, με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί, να οδηγεί πολλούς στο να προτάσσουν ως βέλτιστη στρατηγική του κόμματος, αυτή του ώριμου φρούτου. Ο Κυριάκος, το μόνο που χρειάζεται να κάνει μέχρι τις εκλογές, είναι να μην κάνει τίποτα –και να αφήσει τον Τσίπρα να συνεχίσει να κάνει όλη τη δουλειά.

Σφάλμα μέγα. Δεν θα μπορούσε ν’ ακολουθηθεί πιο αυτοκαταστροφική οδός από την συγκεκριμένη.

Ο Κυριάκος και η ηγετική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, θα πρέπει σύντομα να δώσουν οριστικές και πειστικές απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα για την ταυτότητα του κόμματος, που εν πολλοίς θα καθορίσουν και την περαιτέρω πορεία του:

• Θα κονταροχτυπηθεί με τον εθνολαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ χρησιμοποιώντας όπλα από την ίδια φαρέτρα ή θα προτάξει έναν μετριοπαθή πολιτικό λόγο που θα στοχεύει να επιχειρηματολογεί και όχι να φωνασκεί ακατάπαυστα;
• Θα προχωρήσει σε ευρεία αναδιάταξη των ψηφοδελτίων του κόμματος, ώστε να μπουν στο περιθώριο πολιτικοί σκελετοί που αντιπροσωπεύουν το προχθές και να βγουν στο προσκήνιο οι πραγματικά άριστοι κάθε κοινωνικής ομάδας;
• Θα συνεχίζει να υποθάλπει ακραίες φωνές συνδικαλιστών των οποίων η μοναδική στόχευση είναι η διατήρηση του εκάστοτε στάτους-κβο στο μαγαζάκι τους και όχι βέβαια η προώθηση ρηξικέλευθων μεταρρυθμίσεων;

Για να είμαστε ξεκάθαροι, σε αρκετά εκ των προαναφερθέντων, αλλά και σε άλλα κρίσιμα μέτωπα, βήματα προς την ορθολογική κατεύθυνση έχουν πραγματοποιηθεί.

Το ζήτημα όμως δεν είναι τα βήματα, αλλά το άλμα.

Η Νέα Δημοκρατία –και μαζί της η χώρα- χρειάζονται απεγνωσμένα πλέον ένα επαναστατικό και ποιοτικό άλμα προς τα μπρος.

Έχουν ανάγκη από το να μπει τελεία οριστική σε όλα όσα μας έφθασαν στο αδιέξοδο, αλλά και στην ατέρμονη συζήτηση γι’ αυτά –μπορεί να περιμένει έως ότου η χώρα βγει στο ξέφωτο.

Αυτό το άλμα θα συντελεστεί, με την πιστή εφαρμογή ενός κυβερνητικού προγράμματος που θα εμπεριέχει τολμηρές και καινοτόμες μεταρρυθμίσεις. Το πρόγραμμα αυτό, ο Κυριάκος και η στενή του ομάδα το έχουν καταρτίσει πριν ακόμα εκλεγεί στην ηγεσία του κόμματος.

Φευ –πλανόνται πλάνην οικτράν αν νομίζουν πως αυτό αρκεί.

Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη για να μπορέσει να κυβερνήσει αποτελεσματικά και να υλοποιήσει αυτό το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να πείσει πως αξίζει να δώσει την μάχη μαζί της, το κρίσιμο, υγιές κομμάτι της κοινωνίας το οποίο έχει κατανοήσει τι χρειάζεται η χώρα για να αλλάξει.

Πρόκειται για το μεγάλο κομμάτι εκείνου του –σχεδόν- 40% που ψήφισε ΝΑΙ στο ιστορικό δημοψήφισμα πριν δύο καλοκαίρια. Είναι εκείνοι οι πολίτες που όλα αυτά τα χρόνια και παρά τις απίστευτα αντίξοες συνθήκες, έχουν κλείσει αυτιά και ψυχές στο κύμα του εθνολαϊκισμού που έπνιξε την χώρα και μετά από τόσα χρόνια, κρατούν ακόμα.

Σημαντικό μέρος αυτών των πολιτών, στέκει ακόμα με δυσπιστία απέναντι στη Νέα Δημοκρατία –αδυνατούν να πιστέψουν πως αυτό το πολιτικό μαμούθ, όταν έρθει η ώρα να κυβερνήσει, θα μπορέσει να κάνει πράξη, όλα όσα τώρα μπορεί να λέει.

Ο Κυριάκος, για να πείσει και να πάρει οριστικά μαζί του αυτό το ακροατήριο, πρέπει πρώτα απ’ όλα να προχωρήσει σε ρήξεις μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Ρήξεις που θα δηλώνουν ξεκάθαρη μεταρρυθμιστική ταυτότητα και ένα πανίσχυρο θέλω για την υλοποίησή της, που μπροστά του δεν πρόκειται να σταθεί εμπόδιο τίποτα και κανείς.

Αν δεν το κάνει αυτό τώρα, προτού η χώρα μπει σε προεκλογική περίοδο, το στοίχημα θα έχει χαθεί οριστικά. Γιατί ο ίδιος και το πρόγραμμά του, θα γίνονται σε κάθε συγκυρία, βορά εκβιασμών του κάθε τυχάρπαστου.

Δεν θα ήταν κακό για τον ίδιο, να διδαχθεί από τα κομβικά λάθη του εκλιπόντος πατέρα του, ο οποίος όταν είχε προσπαθήσει να εφαρμόσει τη δικιά του μεταρρυθμιστική ατζέντα, είχε πρώτα απ’ όλα βρει ορθωμένα τα τείχη της οπισθοδρόμησης και του λαϊκισμού, μέσα στο ίδιο του το κόμμα.

Σε κάθε περίπτωση, εάν χαθεί και αυτή η ευκαιρία ένας μεταρρυθμιστής ηγέτης να κυβερνήσει εφαρμόζοντας πιστά την ατζέντα του, δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα τον διαδεχθεί.

Το δις εξαμαρτείν…