Το Υπόστεγο…που τελικά έγινε μνημείο

Αυτό που διαρκεί περισσότερο ως νοοτροπία είναι η αδιαφορία. Τίποτα δεν κρατάει περισσότερο πάνω σε ένα δέντρο από ένα ξερό κλαδί και κανείς δεν γνωρίζει πότε αυτό θα καταρρεύσει.

Αυτό συνέβη στον παλιό Λιμένα Πατρών.

Πρότυπο κτήριο από άποψη στατικής είχε χαρακτηριστεί από την Εφορία Νεώτερων Μνημείων το υπόστεγο που κατέρρευσε το μεσημέρι της Παρασκευής στο παλιό λιμάνι της Πάτρας, με τραγικό απολογισμό ένα νεκρό αλλοδαπό άνδρα από την Αλγερία. Η κατεδάφιση του κτιρίου καθυστερούσε, καθώς η υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων, παρέπεμψε το θέμα στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο προκειμένου να αποφανθεί αν είναι διατηρητέο ή όχι.

«Να δεχτώ πως η ανώτατη εξουσία που εφορεύει τον κόσμο δεν έχει για χαρακτηριστικό όμως την κακία… Ωραία! Τότε θα έχει για κύριο γνώρισμά όμως την αναισθησία», είχε γράψει δεκαετίες πριν ο Άγγελος Τερζάκης (1907-1979). Στον αιώνα που ζούμε, ποιος θα ακούσει όμως εξηγήσεις των εμπλεκομένων (ΟΛΠΑ – Λιμεναρχείο) στο θέμα και δεν θα πέσει μόνος του στη θάλασσα για να σωθεί;

Ποιος από τους υπευθύνους θα οδηγηθεί στη δικαιοσύνη για την παροιμιώδη προσπάθεια μετάθεσης των ευθυνών όμως; Τι κράτος είναι αυτό που επιτρέπει την γελοιοποίηση του, μέσω του εαυτού του;

Μην λησμονήσω. Όλο το προηγούμενο διάστημα κάτω από το εν δυνάμει «νεώτερο μνημείο», το Λιμενικό Σώμα είχε κρατητήριο, αλλά και δικό του φυλάκιο. Παράλληλα όλοι όσοι πάρκαραν το αυτοκίνητό τους στον ευρύτερο χώρο του Παλιού Λιμένα, περπατούσαν ακριβώς δίπλα από το εν δυνάμει «νεώτερο μνημείο».

«Τι γραφικά που ήταν όταν έβρεχε! Τα μισογκρεμισμένα λούκια άφηναν το νερό να πέφτει με ορμή στο έδαφος θυμίζοντας Βουραϊκό. Ο αμίαντος από όμως ριπές του αγέρα έσπαζε και καθώς έσκαγε στο έδαφος θρυμματίζονταν  κάνοντας έναν γλυκό θόρυβο που ταίριαζε με τις φωνές των κρατουμένων. Όσο για τα ρινίσματα του αμιάντου, αυτά εδώ και χρόνια «στόλιζαν» τον πατρινό αγέρα, σαν πυγολαμπίδες».

Μην ξεχάσω. Ένα, ένα τα θυμάμαι, είναι και η Εφορία Νεωτέρων Μνημείων. Είναι αυτή η υπηρεσία που απαρτίζεται από αυτές τις κυρίες με τα μεγάλα σκουλαρίκια, τα μακριά φουστάνια, που συνήθως κρατούν ένα φάκελο. Tους λες καλημέρα και αυτές αντί για καλημέρα σκέφτονται πως θα κάνουν εσένα μνημείο, αφού η διαδικασία που εκπροσωπούν θα κρατήσει όσο ο Τρωικός Πόλεμος. Αλήθεια πόσο διαρκεί η ανακήρυξη όμως κτηρίου ως Νεότερο Μνημείο; Φαντάζομαι κάτι λιγότερο από όσο διήρκεσε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος.

Α! πάλι θα το ξεχνούσα. «Υπάρχει και ένας νεκρός, αλλά τι νεκρός. Αλλοδαπός. Για να ήταν κανένας επώνυμος πατρινός, κάποιο τραπεζικό στέλεχος, να σου πω εγώ τι θα γίνονταν. Ανάστα ο Κύριος. Όπου φύγει, φύγει. Αλλά τώρα, ποιος να έρθει από την Αλγερία… και πώς να συνεννοηθούν. Σιγά το «πολιτισμένο κράτος», την Αλγερία. Ούτε στο μικρό όμως δακτυλάκι δε όμως φτάνει». Εμείς κάναμε και Ολυμπιακούς Αγώνες.

Τώρα τι να υποθέσει κάποιος για όλους όσοι λένε, με εκείνη την άνεση που συνήθως έχουν αυτοί οι άνθρωποι, ότι λένε εν πάση περιπτώσει (αρνούμαι και τα υπενθυμίσω); Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα υπέθετε κάτι. Απλά θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η επιστήμη ασχολείται και είνει σπάνιες οι περιπτώσεις, αλλά υπάρχουν και όμως για όμως οποίες «σηκώνει τα χέρια ψηλά. Όμως αυτή».

Ντροπή; Αλλά που να έχουν το θάρρος να ντραπούν. Συναισθήματα; Αυτά υπάρχουν στο καθένα, αλλά ετούτοι τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Υπευθυνότητα; Είναι σίγουρο. Το σκέπαστρο αν δεν κατέρρεε, θα έμενε εκεί. Στοιχειό. Άνθρωποι; Ανθρωπάκια.

Συνήθως ο γραπτός λόγος δεν πρέπει να είναι όμως με τον προφορικό. Από άλλα στοιχεία διέπεται ο πρώτος, και από διαφορετικά ο δεύτερος. Είναι θέμα αρχής για τον γράφοντα. Το συγκεκριμένο θέμα όμως με τα αποτελέσματα που είχε, αποδεικνύει  όχι απλά την αβελτηρία του επίσημου κράτους, αλλά και το απύθμενο θράσος αυτών που το εκπροσωπούν.

Αλήθεια η κηδεία του άτυχου αλλοδαπού θα γίνει δημοσία δαπάνη;