Αναζητώντας τον καταλληλότερο τρόπο να είμαστε μαζί

Το δίλλημα «μαζί ή μόνος/η», «οικειότητα ή αυτονομία», κάνει την εμφάνισή του και εσύ καλείσαι να πάρεις μια απόφαση. Βάζεις στη ζυγαριά τα πράγματα εκείνα που σε ωθούν «στο μαζί» και βάζεις κι εκείνα που σε απομακρύνουν. Η ζυγαριά πότε γέρνει από τη μία μεριά και πότε από την άλλη, και η απόφαση γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Η δύναμη της συνήθειας είναι ένας παράγοντας που παίζει σημαντικό ρόλο στο να πάρουμε μια απόφαση. Η συνήθεια τροφοδοτείται από την ασφάλεια ενός μαθημένου από καιρό μοτίβου ζωής. Πιθανόν αυτό το μοτίβο να μην έχει να μας προσφέρει τίποτα παραπάνω, από την ασφάλεια του γνωστού, αλλά να συνεχίζουμε να το επαναλαμβάνουμε με ευλαβική προσήλωση. Η ανάληψη οποιουδήποτε ρίσκου για κάτι διαφορετικό φαντάζει σαν ένας τρομακτικός πειραματισμός, ένα ταξίδι σε άγνωστα μέρη.

Για κάποιους το μοτίβο ζωής τους μπορεί να εκφράζεται μέσα από τη διαρκή ανάγκη να είναι με κάποιον ή κάποια, οποιοσδήποτε και να είναι αυτός/η και με οποιοδήποτε τίμημα. Μοιάζουν με τα αναρριχητικά φυτά που χρειάζονται ένα δένδρο για να αναπτυχθούν. Για άλλους το μοτίβο πιθανόν να αντανακλάται στη «συνειδητή επιλογή» της μοναχικότητας, καλύπτοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τους φόβους που τους προκαλεί η εγγύτητα, αλλά και την αδυναμία τους να εκφραστούν και να εκτεθούν ταυτόχρονα. Μοιάζουν με μοναχικούς κάκτους σ’ ένα έρημο και άνυδρο τοπίο. Αλήθεια, αναρωτήθηκες ποτέ αν αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς που ακολουθείς είναι πραγματικά αυτό που θέλεις; Εξυπηρετεί άραγε τις «δικές σου» ανάγκες ;

Ο τρόπος που λειτουργώ είναι άμεσα συνυφασμένος με το ασυνείδητο μοτίβο ζωής που ακολουθώ. Η συνειδητοποίηση του μοτίβου αυτού και του «παιχνιδιού» που παίζω είναι η απαρχή της αλλαγής, στη βάση μιας συνειδητής πλέον επιλογής του «δικού μου» τρόπου συνδιαλλαγής και συνύπαρξης με τον απέναντι.

Ο συνηθέστερος τρόπος για να αποποιηθούμε τις όποιες ευθύνες μέσα στο καθεστώς της δυσπραγίας των διαπροσωπικών μας σχέσεων, είναι να αποδώσουμε με μεγάλη ευκολία το φταίξιμο στον άλλον και να θυματοποιήσουμε τον εαυτό μας. Όμως, όσο συνεχίζουμε να αποδίδουμε το πρόβλημα της σύνδεσής μας στον άλλον, τόσο απομακρυνόμαστε από τη δική μας δυσκολία να είμαστε πραγματικά με τον άλλον.

Το χτίσιμο του «μαζί» θεμελιώνεται με την αναγνώριση, την αποδοχή και το αγκάλιασμα των δικών μας γκρίζων κομματιών.  Τα κομμάτια αυτά συχνά συνειδητά ή και ασυνείδητα, επιθυμούμε να τα εξαφανίσουμε. Τα θάβουμε βαθιά μέσα μας, γιατί απλά δεν γνωρίζουμε ότι θα μπορούσαν να μας δείξουν τον δρόμο για να αναγνωρίσουμε, να αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε τις αδυναμίες του απέναντι.

Όταν μπορώ να είμαι με μένα, μπορώ να συνυπάρχω και με σένα. Μπορώ να δω τον κόσμο μέσα από τα δικά σου μάτια και μπορώ να σε ταξιδέψω στο δικό μου πραγματικό κόσμο.

Κείμενο: Ζωή Ντότσικα, κοινωνιολόγος – εκπ/νη ψυχοδραματίστρια, υπεύθυνη Ψυχοδραματικού Κέντρου Πάτρας, www.psychodramaticcenter.gr

Φωτογραφία: Κική Κατσίγιαννη