Ρούλα Κωστακοπούλου: Η βελούδινη μπάσα φωνή πάνω στην οποία δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχετε ...πέσει- Από την εποχή της ρεβάνς της ελεύθερης ραδιοφωνίας έως την "πίστα από φώσφορο"

Άς πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από τη διαπίστωση ότι οι σπουδές δεν αποτελούν απαραίτητα σοβαρό αντίζηλο αυτού που έχει παρεισφρύσει μέσα σου και σου χαράζει δρόμο ανεξαρτήτως ....πτυχίου.

Η μαθήτρια του 5^ου Λυκείου Ρούλα Κωστακοπούλου, γνωστή και για το ...ηλεκτρικό της βλέμμα, είχε τρέλα με το ραδιόφωνο και με τη μουσική, ιδίως την ελληνική. Το δωμάτιό της ήταν γεμάτο κασέτες και δίσκους, κρατούσε αποκόμματα από συνεντεύξεις καλλιτεχνών σε περιοδικά, ενημερωνόταν συνεχώς για την ελληνική δισκογραφία και κάπου στην άκρη του μυαλού της είχε εγκατασταθεί η υποψία ότι δεν είναι τυχαία αυτή η τάση.

Παρά ταύτα, επέλεξε να σπουδάσει Κοινωνιολογία στην Πάντειο και ήταν έτοιμη και να διδάξει αμέσως μετά την αποφοίτησή της, όταν ξαφνικά αρρώστησε ο πατέρας της και επέστρεψε στην Πάτρα. Η απώλεια του πατέρα της ήταν ένα μεγάλο πλήγμα. Από αυτόν πήρε την  αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι. «Τραγουδούσε όλη μέρα, είχε μια εκπληκτική φωνή. Άκουγε και βυζαντινή μουσική και παραδοσιακούς σκοπούς και λαϊκά... ήταν άνθρωπος της παρέας.  Έχω ακόμη δίσκους του».

Στην Πάτρα, έμελλε να συναντηθεί με τον «Φάρο» και να μπει κατευθείαν στα ...άπατα, αν αναλογιστεί κανείς ότι ξεκίνησε κάνοντας εκπομπή με τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Κώστα Λογαρά, με τίτλο «Οι κόκκινες, οι πράσινες, οι θαλασσιές οι χάντρες», παράλληλα με τη συμμετοχή της στην πρωινή ενημερωτική ζώνη με συντονιστή το Νάσο Νασόπουλο και την ίδια σε ρόλο ρεπόρτερ του δημοτικού ρεπορτάζ.

«Το να κάνεις εκπομπή εκείνη την περίοδο, ήταν μια μοναδική εμπειρία. Ο «Φάρος» για μένα ήταν κανονικός φάρος γνώσης. Στην Ελλάδα μόλις ξεκινούσε η ελεύθερη ραδιοφωνία. Στην Αθήνα ήταν ο 9,84 και στηγν Πάτρα ο «Φάρος». Άνοιγε η πόρτα και έμπαιναν μέσα ο Νταλάρας, η Γαλάνη, η Αλεξίου, παρήλαυνε όλο το Διεθνές Φεστιβάλ σε μια εποχή μάλιστα που ήταν ό,τι έλεγε το όνομά του: διεθνές. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό για αυτή την εκκίνηση. Χρωστάω πάρα πολλά στον Θάνο Μικρούτσικο. Θα σου πω μόνο ότι λόγω του Θάνου έκανα συνέντευξη στον Χατζιδάκι έχοντας εμπειρία μόλις δύο-τριών μηνών ραδιοφώνου. Αυτό είναι ανεκτίμητο» μου λέει η Ρούλα και μου δίνει μια γεύση από την εποχή: «Ήταν οι πολύ δυνατές στιγμές του ραδιοφώνου, παίρναμε γράμματα από ακροατές, είχαμε μια πολύ θερμή επαφή μαζί τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν πήγαμε με τον Θάνο στις αποθήκες της  Columbia να διαλέξουμε δίσκους για το σταθμό. Έμεινα άναυδη με αυτό που έβλεπα, νόμιζα ότι θα μείνω για πάντα εκεί μέσα. Αξέχαστη θα μου μείνει και η εκπομπή που κάναμε Σάββατο βράδυ με τον Μίμη Αγγελόπουλο στο δεύτερο στούντιο να τραγουδάει ζωντανά συνοδεία πιάνου και να μην σταματάνε τα τηλέφωνα και τα γράμματα και τα γλυκά. Αυτή η επαφή με τους ακροατές ήταν μαγική, νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό. »

H περιπέτεια της ελεύθερης ραδιοφωνίας για τη Ρούλα Κωστακοπούλου, είχε μόλις αρχίσει. Ο «Φάρος» ήταν μόνο η αρχή.

Συνέχισε την πορεία στα fm μέσα από το Ράδιο Γάμμα και στη συνέχεια  το Ράδιο Πάτρα, το Ράδιο Ωμέγα, το Super B, τον Ημέρα fm, το studio 20 και το Mελωδία.

«Θυμάμαι μια Κυριακή πρωί στο Ράδιο Γάμμα, στο στούντιο της Ακτής Δυμαίων. Δεν είχα πιεί καφέ και είπα από το μικρόφωνο για πλάκα, «αν κάποιος ακροατής θέλει, ας μου φέρει ένα φραπέ γλυκό με γάλα». Λίγο μετά, έφτασε στο στούντιο μια ακροάτρια με έναν καφέ. Η ζωή στα στούντιο είναι γενικά ένας παράλληλος  κόσμος. Εκεί έχω περάσει μεγάλο μέρος της ζωής μου, έχουν αναπτυχθεί πολλές φιλίες, ακόμη και σεισμό έχω ζήσει ενώ ήμουν στον αέρα» μου λέει.

Από τις εκπομπές της έχουν παρελάσει όλα τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, από τον Χατζηδάκι, τον Απόστολο Καλδάρα, τον Γιώργο Νταλάρα, τον Λευτέρη Μυτιληναίο και την Βίκυ Μοσχολιού, μέχρι τον Παπακωνσταντίνου, την Αρβανιτάκη, τον Ηλία Αδριόπουλο, τον Μαχαιρίτσα, τον Ανδρέου, τον Πορτοκάλογλου, τους Πυξ Λαξ, τους αδελφούς Κατσιμίχα, τον Πασχάλη Τερζή, τον Μητσικώστα και ουκ έστι τέλος...

Η ίδια ομολογεί ότι έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον Παπακωνσταντίνου, ενώ μια μεγάλη και αξεπέραστη αγάπη ήταν ο Μητροπάνος με τον οποίο την συνέδεαν και φιλικές σχέσεις.

Ο Κωνσταντίνος Μάγνης σε κάποιο από τα σχόλιά του  ονόμασε τη Ρούλα ...φωσφορούλα, εξαιτίας της εμμονής της στον τίτλο «πίστα από φώσφορο», με τον οποίο πορεύεται ραδιοφωνικώς από την εποχή που κυκλοφόρησε ο δίσκος της Χαρούλας Αλεξίου.

Άν δεν έχετε ακούσει τη φωνή της  στο ραδιόφωνο, πράγμα σπάνιο, τότε σίγουρα την έχετε ακούσει σε διαφημίσεις. Οι εκφωνήσεις εκατοντάδες. Η ίδια θυμάται γελώντας μια διαφήμιση  που της πήρε πολύ χρόνο για να την καταφέρει καθώς ήταν γεμάτη με νι και λι, από αυτά που ως πόλη έχουμε την τάση να «πατάμε» κάπως παραπάνω. «Μου έφευγε το λι. Πρέπει πάντως να σου πω ότι και εγώ και οι άλλοι πριν τις εκπομπές στο «Φάρο» κάναμε σεμινάρια ορθοφωνίας. Ήταν προϋπόθεση αυτό»

Κάποια στιγμή στη ζωή της Ρούλας μπήκε η  τηλεόραση. Ο τίτλος; «Ήχος ελληνικός» και το κανάλι, το Patra tv στην χρυσή του εποχή. «Ακόμη και στην τηλεόραση, επέλεξα τη λέξη ήχος. Τέτοιο κόλλημα, με το ραδιόφωνο» μου λέει γελώντας και θυμάται τα ποτ πουρί, τις συνεντεύξεις αλλά και τα τραγούδια που έντυνε με εικόνες και τα έκανε βίντεο.

«Πήγαμε ένα Σαββατοκύριακο στην Αθήνα και κάναμε επτά συνεντεύξεις».

Η μουσική πέρασε και μέσα από τις εφημερίδες. Η Ρούλα έχει συνεργαστεί με την «Πελοπόννησο» την  «Ημέρα» τα  «Γεγονότα» και τα περιοδικά Τrip και Πατρινόραμα, αλλά όπως λέει, σαν το ραδιόφωνο, τίποτα και κανείς.

«Νιώθω ελεύθερη μέσα στο ραδιόφωνο και όσο περνάνε τα χρόνια, αυτή η ελευθερία συνεχώς διευρύνεται. Στο ραδιόφωνο, σε αντίθεση με την τηλεόραση, μπορείς να  διορθώσεις κάποιο λάθος, δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος, αψεγάδιαστος, είσαι πιο ανθρώπινος. Είναι πιο άμεσο, μπορείς να αλλάξεις ακόμη και όλο σου το πρόγραμμα και παρά το γεγονός ότι  έχει περάσει τη μεγαλύτερη κρίση από τη εποχή της εφόδου της τηλεόρασης στη ζωή μας, παραμένει ο πιο πιστός σύντροφος, όπου και αν βρίσκεσαι, όποια στιγμή της μέρας. Σου αφήνει ελεύθερη τη φαντασία, φτιάχνεις μόνος σου ένα σενάριο, κάνεις το δικό σου ταξίδι. Στην τηλεόραση κάνεις το ταξίδι κάποιου άλλου. Εγώ πάντως αγαπώ περισσότερο το ταξίδι σε ένα στούντιο ραδιοφώνου. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα κάνω μόνη μου και τον ήχο και η διαδρομή είναι πολύ προσωπική».

Η Ρούλα ακούει πολύ παραδοσιακή μουσική και τραγούδια από όλη την Ελλάδα - ειδικά από την Κρήτη - και ανακαλύπτει συνεχώς νέους θησαυρούς. Ξεκόλλησε πολύ δύσκολα από τους δίσκους αρνούμενη να δεχθεί ότι πχ. το Άξιον Εστί μπορεί να χωρέσει σε  ένα σι ντι και για αρκετά χρόνια κουβάλαγε βινύλιο από το σπίτι της στο στούντιο.

Μπορεί το πτυχίο του κοινωνιολόγου να μην την έβγαλε στο ξέφωτο του επαγγελματικού ενθουσιασμού, καθώς μεσολάβησε ο έρωτας των fm, ωστόσο η διδασκαλία της πήρε πολλές ώρες εργασίας, καθώς έχει διδάξει σε ΤΕΙ,  ΚΕΚ και  ΙΕΚ, είτε σαν ραδιοφωνική παραγωγός, είτε σαν κοινωνιολόγος. Μετράει πάνω από 20.000 ώρες διδασκαλίας, ενώ έχει μαθητές ακόμη και στην... Κύπρο.

Οι δημόσιες σχέσεις είναι το άλλο της ταλέντο. Έχει εργαστεί στις δημόσιες σχέσεις της ΕΤΑΔΕ (αναπτυξιακή για τους τρεις νομούς της περιφέρειας), ενώ οι περισσότεροι την έχουμε δει να μας υποδέχεται στο «Χάραμα».  Η συνεργασία με το πιο γνωστό μουσικό χώρο της νυχτερινής Πάτρας ξεκίνησε το 1989. Το πρόγραμμα τότε είχε τη σφραγίδα του Γιάννη Αναγνωστόπουλου και η έναρξη γινόταν σαν να ξεκινάει πρόγραμμα στην τηλεόραση το οποίο παρουσίαζε η ίδια.

Στη συνέχεια ήρθε η  «Υψικάμινος» όπου  για πρώτη φορά συνεργάστηκε με τον Στέφανο Οικονόμου και τον Τάσο Τσαϊλάκη  και για πρώτη φορά ασχολήθηκε με τις  δημόσιες σχέσεις.

Τσόκλης... Φέρης ... Σαββόπουλος και άλλοι παρήλασαν από αυτό το νέο πολυχώρο.

Και έπειτα ήρθε το καλοκαιρινό «Χάραμα».

«Στο θερινό Χάραμα, το οποίο θεωρώ κόσμημα, έχω συνεργαστεί με πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Από τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη μέχρι τον Τζίμη Πανούση και τη Γαλάνη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Γιώργο Περαντάκο που έφυγε τόσο νωρίς. Ακόμη μου λείπει»

Από τις πιο σημαντικές στιγμές στο βιογραφικό της ήταν όταν ανέλαβε υπέυθυνη για ό,τι ακουγόταν στο Παμπελοποννησιακό στάδιο κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Παρουσιάσεις βιβλίων, παρουσίαση του τριήμερου φεστιβάλ της Πολυφωνικής εν είδη ραδιοφωνικής εκπομπής με θέμα το λόγο, παρουσίαση του pink the port, παρουσιάσεις θεατρικών ομάδων  και φυσικά  παρουσιάσεις δίσκων, συμπληρώνουν το παζλ των δραστηριοτήτων της, ενώ ούσα πολυσχιδής και δραστήρια σε βαθμό...κακουργήματος, έχει εμπλακεί και με τα της περιοχής της, συμμετέχοντας τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πλατανίου, για τον οποίο "ψήνει" σειρά εκδηλώσεων.

Μετά το ραδιόφωνο, ακολουθούν δύο επίσης μεγάλες αγάπες. Η μια είναι τα ταξίδια, ή άλλη η Ελλάδα, η ιστορία και η ελληνική γλώσσα. Όπως μου λέει, με ένα τρόπο μαγικό, τα δυό τους συνδυάζονται.

«Θυμάμαι στην Τυνησία, μας πήγαν σε μια μοναδική ορεινή όαση και όταν φτάσαμε εκεί που ξεκινάει η οροσειρά του Άτλαντα, είδαμε ένα υπαίθριο καφέ, το οποίο έγραφε στα ελληνικά: «εδώ φτιάχνουμε καφέ. Ευχαριστώ». Μείναμε άναυδοι. Και άλλη μια φορά, σε ένα ποταμόπλοιο στο Μισισιπή θυμάμαι να τραγουδάμε  οι Πατρινοί που ήμασταν εκεί τα  παιδιά του Πειραιά και να παίζει ο Γιώργος Σταυρόπουλος στο πιάνο, να έχει ξεσηκωθεί το  μισό καράβι και να χειροκροτάει συγκινημένος ένας  παππούς από τη Νέα Ζηλανδία, που όπως μας είπε  είχε πολεμήσει στην Κρήτη. Στη δε Νέα Ορλεάνη σε ένα μαγαζί που έπαιζε τζαζ, πίσω από την πλάτη της ορχήστρας είδαμε κονκάρδες με την ελληνική σημαία και τη σημαία του Παναθηναϊκού.  Το μαγαζί το είχε Έλληνας!. Όπου έχω πάει πέφτω σε κάτι ελληνικό. Είναι μάλλον αυτό που λένε, ότι βρίσκουμε πάντα αυτά που έχουμε μέσα μας. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε. Άν δώσουμε χαμόγελο, θα εισπράξουμε χαμόγελο. Είσαι ό,τι εισπράττεις».

Η Ρούλα διαθέτει μια βιβλιοθήκη με χιλιάδες βιβλία και μου εκμυστηρεύεται ότι πέρα από το διάβασμα που το λατρεύει, ολοκληρώνει μια έρευνα για να γράψει το δικό της βιβλίο με άρωμα από τον κήπο των...μύθων.

Λατρεύει την ελληνική γλώσσα και απεχθάνεται τα γκρίκλις. «Όταν μου γράφουν γκρίκλις δεν απαντάω» μου λέει. «Πιστεύω ότι είμαστε πολύ τυχεροί που γεννηθήκαμε σε αυτό τον τόπο και έχουμε αυτή τη γλώσσα που έρχεται από βάθος χιλιάδων χρόνων. Μου αρέσει που λέμε τη θάλασσα, όπως την έλεγε ο Όμηρος, θάλαττα, και μπορεί σήμερα να μην λέμε ύδωρ, λέμε όμως υδροφόρα και υδραγωγείο. Μπορούμε να πούμε με άπειρους τρόπους μια πρόταση αρκεί να έχουμε ρήμα, υποκείμενο και αντικείμενο, αυτό δεν συμβαίνει με άλλες γλώσσες».

Το μήλο, και στην περίπτωση της Ρούλας φαίνεται ότι πέφτει κάτω από τη μηλιά. Ο γιος της, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος παίζει κιθάρα. Μάλιστα στο φεστιβάλ της Πολυφωνικής συνεργάστηκαν οι δυό τους. Η κόρη της, η Αφροδίτη, αγαπάει τη μουσική αλλά δεν έχει ακόμη πέσει στα ...μάγια της αν και ο χώρος των ΜΜΕ τη φλερτάρει από όσο μπορώ να γνωρίζω.

Τον περασμένο Γενάρη, η Ρούλα έκλεισε 27 χρόνια στο ραδιόφωνο. Νιώθει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ίσως πάλι όταν αγαπάς κάτι πολύ, να έχει τη δύναμη να ...σταματάει τις μέρες.

Η ίδια λέει πώς αν έκανε σήμερα εκπομπή θα ξεκινούσε με το "Πως να σωπάσω μέσα μου" του Κώστα Κινδύνη και του Σταύρου Ξαρχάκου, που γράφτηκε το 1972. Και αυτό γιατί σαν σήμερα, στις 8 Φεβρουαρίου του 1980, σε ηλικία μόλις 43 χρόνων "έφυγε" ο «Αρχάγγελος της Κρήτης», Νίκος Ξυλούρης, που αγαπάει πολύ και γιατί ο στίχος του τραγουδιού είναι σήμερα ιδιαιτέρως  επίκαιρος.

Όσο για το φινάλε;  Μάρκος Βαμβακάρης και «Φραγκοσυριανή» καθώς και αυτός έφυγε σαν σήμερα το 1972.

Κάποιοι λένε ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Άλλοι πάλι λένε ότι τους Έλληνες τους σώζει το τραγούδι, καθώς πάντα θα φέρνουν μια γύρα σε μια πίστα από φώσφορο και θα σηκώνουν τα μάτια τηους ψηλά ψάχνοντας για το δικό τους αστέρι.

Πάντα μετά...μουσικής.

Γιατί όπως λέει και η Ρούλα, «το τραγούδι σε κρατάει πάντα έφηβο. Και όταν είσαι έφηβος, μπορείς να αλλάξεις ξανά τον κόσμο».