Πάτρα: Κούρεμα, ξύρισμα, φιλοσοφίες, ιστορίες, ανέκδοτα και ...ψυχανάλυση στο παλαιότερο κουρείο της πόλης!

Πάντα προσέφεραν στον πελάτη ελληνικό καφέ από το διπλανό καφενείο, άντε κανά φραπέ το καλοκαίρι. Σε όσα πιτσιρίκια πήγαιναν πάντα πρόσφεραν σοκολάτα. Υγείας, αμυγδάλου στα μικρά και κράντς στους εφήβους, όλοι μα όλοι έτρωγαν και χαμογελούσαν στους τεράστιους καθρέφτες με τα μαύρα σοκολατένια δόντια τους. Επίσης είχε καναρίνια, τώρα τα καναρίνια τα αντικατέστησε η τηλεόραση.

“Δεν έχουμε πολύ δουλειά” λέει ο κύριος Νίκος ο κουρέας, “τρία κουρέματα μέσα έξω τη μέρα”. “Δεν υπάρχουν λεφτά”  λέει και  φέρνει από το τραπεζάκι την “Γνώμη” της Πάτρας και μου δείχνει τον πηχυαίο τίτλο: “Θα χάσουμε τα σπίτια μας”. Η ευγενική του φυσιογνωμία γίνεται σκυθρωπή και λέει “Είδες; αυτό φοβάμαι”.

Ο κ. Νίκος δουλεύει στο κουρείο από το 1971 που τον πήγε ο πατέρας του για να πιάσει δουλειά δίπλα στον κύριο Γιώργο. Ήταν ήδη τεχνίτης από τότε όπως λέει  και αυτό φαίνεται ακόμα και σήμερα.Ευπροσήγορος, πάντα χαμογελαστός λες και δεν είχε ποτέ του προβλήματα, ιδιαίτερα καλός με τα παιδιά και με μια ακλόνητη προσωπικότητα μου εξηγούσε πως ο λαός δεν αντέχει άλλα “κουρέματα”. Στο μυαλό μου έγιναν περίεργα παιχνίδια με το άκουσμα αυτής της ατάκας από έναν κουρέα.

Συνεργάτες ο κ. Νίκος και ο κ. Γιώργος εδώ και 41 χρόνια. Ο κ. Γιώργος στα δεκατέσσερα του χρόνια έπρεπε να βρει δουλειά, έτος 1947, 14 ετών ήθελε να δουλέψει σε μηχανουργείο.

Ο πατέρας του όμως είχε διαφορετική άποψη και δεν ήθελε για τον γιο του αυτή τη δουλειά λέγοντας του: “ποιός θα σου πλένει τα ρούχα από τις μουτζούρες;”.

Ο κ. Γιώργος ήταν ορφανός από μητέρα. Η ιδιοκτησία του κουρείου πέρασε σε αυτόν το 1961.

Αν δεν κάνατε τα μαθηματικά, σήμερα είναι 81 ετών αγέραστος, με ζωηρά μπλε μάτια γεμάτα καλοσύνη, ευγένεια και φιλότιμο που θυμίζει Θανάση Βέγγο.

Πάνω στην κουβέντα λέει πως τα καλά λεφτά στο μαγαζί ήταν από το ’63 μέχρι πέρυσι.

Οι σημερινές εποχές του θυμίζουν την περίοδο ’55-’62 που ο κόσμος δεν είχε να φάει, έτσι είπε. Πήγαιναν για κούρεμα και μετά δεν είχα λεφτά να πληρώσουν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να δώσουν καλύτερη αιτιολόγηση στο γιατί το καλό κούρεμα δεν αποτελεί πολυτέλεια.

Μέχρι και παπά κούρεψε το μαγαζί, το ’67 έναν ιερομόναχο από το Άγιο Όρος που του έλειπαν ένσημα για να πάρει σύνταξη και επέστρεψε στην Πάτρα για να δουλέψει ως αρτεργάτης.

Σε μια πόλη που τα κομμωτήρια και οι καφετέριες ξεφυτρώνουν από το πουθενά, το κουρείο της Ερμού λειτουργεί αδιάκοπα από το 1928 (με αρχικό ιδιοκτήτη τον Γιώργο Πετρόπουλο) δείχνοντας το πιο απλό: Ένα κλασσικό αντρικό και στιβαρό κούρεμα δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ από τα κεφάλια των ανδρών. Εκεί μέσα δεν θα ακούσεις ιστορίες για ένα επάγγελμα που χάνεται και άλλα τέτοια γλυκανάλατα. Και όντως έτσι είναι και το χαμόγελο του κ. Νίκου και του κ.Γιώργου το επιβεβαιώνει. Κοντά έναν αιώνα μεραρχίες αντρών έχουν περάσει από εκεί. Άντρες, Άντρες Άντρες. Μη νομίσετε όμως πως σε αυτό το κουρείο οι γυναίκες δεν έχουν θέση. Πάντα όταν κάποια σύζυγος πελάτη να μπαίνει στο μαγαζί, αμέσως της έφερναν καρέκλα και ρωτούσαν για κέρασμα. Εξάλλου στο μαγαζί δεσπόζει ένας πίνακας με την Γενοβέφα, σαν σε αποκάλυψη. Θυμίζει μοναστήρι, ίσως σε κάθε “ανδρικό” χώρο να χρειάζεται μια “Παναγιά”.

Και στην τελική γιατί κουρεύονται και ξυρίζονται οι άντρες αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες;

Οι δύο μπαρμπέρηδες του Μαρκάτου κάνουν πάντα αυτό που ξέρουν καλύτερα, ασκούν την τέχνη τους με αξιοπρέπεια και ευγένεια και τιμιότητα. Και ακριβώς γιαυτό είναι 41 χρόνια συνεργάτες.

* Εκτενές αφιέρωμα δημοσιεύτηκε στο popaganda.gr απο τον Λουκά Χαλανδριτσάνο/ Οι φωτογραφίες είναι του Μενέλαου Μιχαλάτου.