«Ο κοινωνικός αποκλεισμός καταπολεμάται στην κούνια»

Η δυσχερής εξέλιξη στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Πάτρας, μετά την αντικατάσταση του έμπειρου προσωπικού, με άπειρους εργαζόμενους, σ' αυτό το άκρως ευαίσθητο αντικείμενο της προσχολικής αγωγής, και την αξιοσημείωτη, παραλλήλως, μείωση του αριθμού των παιδαγωγών (σ.σ.: αντιστοιχεί, πλέον, ένας για κάθε 35 παιδιά!) μολονότι υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια, οφείλει να προβληματίσει ή, σαφέστερα, να κινητοποιήσει όλους μας….

Η απαξίωση της συγκεκριμένης κοινωνικής δομής -που αποτελεί βασικό πυλώνα της προνοιακής πολιτικής στην εκπαίδευση- και, μάλιστα, μεσούσης της κρίσης, πέραν από άστοχη, είναι και εμφανώς επικίνδυνη, με άμεσες, απροσδιορίστου μεγέθους επιπτώσεις, καθώς υποβαθμίζει εμφανώς το επίπεδο εκπαίδευσης των παιδιών, σε ένα στάδιο όπου τίθενται οι βάσεις για την, προϊόντος του χρόνου, απόκτηση ικανοτήτων, δεξιοτήτων και γνώσεων.

Ως εκ τούτου, η δραματική μείωση του προσωπικού, θέτει, αυτονοήτως, υπό αμφισβήτηση αυτό που προέχει όλων, δηλαδή, την ασφαλή φύλαξη των παιδιών.

Σ' αυτή, λοιπόν, την εξαιρετική δύσκολη συγκυρία, όπου η μεγέθυνση των κοινωνικών προβλημάτων απαιτεί πολιτικές κοινωνικής προστασίας, εκπόνηση σχεδίων που να «θωρακίζουν» τις ασθενέστερες οικογένειες και ιδίως τα παιδιά, θεωρείται επιεικώς απαράδεκτο να καταγράφονται τάσεις αποδόμησης κοινωνικών θεσμών, όπως στην περίπτωση του Δημοτικού Βρεφοκομείου.

Αγνοώντας, δε, κανείς -και, εν προκειμένω, η πολιτική προϊσταμένη του Βρεφοκομείου, κ. Πατρώνη- ότι η προνοιακή πολιτική στον τομέα της Παιδείας αποτελεί κοινωνική επένδυση, ουσιαστικά, υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών…

«Ο κοινωνικός αποκλεισμός καταπολεμάται στην κούνια», όπως χαρακτηριστικά επεσήμανε ο σημαντικός καθηγητής του Παντείου πανεπιστημίου Θ. Σακελλαρόπουλος, υπό την έννοια ότι «με προληπτικές πολιτικές οι άνθρωποι αποκτούν όλα τα απαραίτητα εφόδια από μικρή ηλικία, ούτως ώστε, όταν μεγαλώσουν, να αποφύγουν να βρεθούν εκτός αγοράς εργασίας, δηλαδή να περιθωριοποιηθούν».

Υ.Γ.: Στον Κοινωνικό Τομέα του Δήμου Πατρέων, επιχειρήθηκε να ακολουθηθεί η ίδια πρακτική με αυτή του Βρεφοκομείου, δηλαδή να αντικατασταθούν συνολικά οι έμπειροι εργαζόμενοι με νέους, άνευ σχετικής εμπειρίας στο αντικείμενο, αλλά η απόπειρα δεν είχε… επιτυχή έκβαση, καθώς αντιστάθηκε σθεναρά η αντιπολίτευση…

Αυτό, αφήνει, εύλογα, μια τεράστια διερώτηση: Γιατί, άραγε, δεν υπήρξε η ίδια δυναμική και έγκαιρη αντίδραση και στην περίπτωση -της σημαντικότερης ίσως κοινωνικής δομής του Δήμου- του Δημοτικού Βρεφοκομείου; Πώς να το εκλάβει κανείς; Ότι στο συγκεκριμένο Ίδρυμα φιλοξενούνται 150 «παιδιά ενός κατώτερου Θεού»;