Από τη χειραγώγηση της πολιτικής και των αγορών ως την "πυραμίδα" του Μαρινόπουλου

Τόσο η λήξη της περιόδου αξιολόγησης, όσο και η συμπεριφορά των αγορών την περίοδο προ και μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος στο Ην. Βασίλειο, ανέδειξαν όχι μόνον τις υφιστάμενες και συνεχιζόμενες παθογένειες των αγορών και του τραπεζικού συστήματος, αλλά και την ολοένα αυξανόμενη δυναμική τάση «χειραγώγησης», που αποτελεί ίσως την κρυμμένη παθογένεια, ειδικά όταν η οικονομία και η κεφαλαιαγορά αλλά και η πολιτική βάση είναι αδύναμες, προβληματικές και ρηχές.

Στην περίπτωση της Ελληνικής Κυβέρνησης αλλά και της συνολικής πολιτικής πραγματικότητας στην παρούσα φάση, συντονισμένες δηλώσεις πιθανόν να καταλήγουν σε κερδοσκοπία με βάση εσωτερική πληροφόρηση βασιζόμενη σε αυτές ακριβώς τις δηλώσεις, αλλά και ενέργειες τόσο του Πρωθυπουργού, όσο και πολιτικών παραγόντων. Για παράδειγμα οι αρχικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού την περίοδο ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, τοποθετούμενες εκ παραλλήλου με τις κινήσεις του χρηματιστηρίου και την καθυστερημένη τελικά αξιολόγηση και την νέα αντίδραση της αγοράς, σηματοδοτούν δυνατότητα «χειραγώγησης» λόγω εσωτερικής πληροφόρησης από τους «γνώστες». Ακόμα περισσότερο αν συνεκτιμήσουμε και τις δηλώσεις Κατσέλη –και όχι μόνον-  περί άρσης των capital controls εντός του 2016 καθώς σε όλους ήταν και είναι γνωστό πως αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί πριν η χώρα αντλήσει κεφάλαια από τις αγορές.

Στην ανάλυση των κρίσεων- ειδικά εκείνης του 2007 – έχει σημασία να αναλύσουμε τον ρόλο των πρακτικών «χειραγώγησης», αλλά και της «αθέμιτης» κερδοσκοπίας, που τείνουν να μεταλλάσσονται ανάλογα με το βάθος και τα χαρακτηριστικά των κρίσεων. Αν αξιωματικά δεχθούμε την προσέγγιση αυτή τότε η κρίση του 2007 αποτελούσε μία κρίση που η ελεγχόμενη χειραγώγηση την ανέδειξε την συγκεκριμένη περίοδο ώστε τα κερδοσκοπικά funds μέσω της γνώσης –κατ΄ άλλους εσωτερική πληροφόρηση- να οδηγήσουν στην ολοκλήρωση ενός μεγάλου οικονομικού κύκλου. «Χειραγώγηση» επίσης κατά μία έννοια ήταν και ο μεθοδευμένος συντονισμός των τραπεζών και αγορών ώστε να απαλλαγούν πρώτα από τα Ελληνικά ομόλογα και μετά να οδηγήσουν την χώρα στα μνημόνια. Ακόμα και ο χειρισμός του Brexit από την Κυβέρνηση του Ην. Βασιλείου όπου εκείνη θα προσδιορίσει την ενεργοποίηση του άρθρου 50 αποτελεί μια άλλη μορφήχειραγώγησης.

Το 2017 θα είναι η δέκατη επέτειος από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που οδήγησε στα δεινά της ευρωζώνης. Τι έχει αλλάξει μέχρι στιγμής; Όχι πολλά. Το μέγεθος των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων έχει αυξηθεί, επιδεινώνοντας το πρόβλημα του ηθικού κινδύνου της ευρωζώνης για άλλη μία φορά. Άλλωστε το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης θα χρειασθεί σύντομα ανακεφαλαιοποίηση με την μία μορφή ή την άλλη. Η γνώση δε υλοποίησης της αναπόφευκτης αναγκαιότητας διαμορφώνει το νέο καθεστώς χειραγώγησης και εσωτερικής πληροφόρησης. Ειδικά στην περίπτωση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος.

Εν μέσω του τραγέλαφου αυτού και της ανυπαρξίας ουσιαστικής αναπτυξιακής προοπτικής «εμφανίζεται» το πρόβλημα «Μαρινόπουλος» το κόστος του οποίου εκτιμάται σε 1% του ΑΕΠ.  Ένα πρόβλημα που οι πάντες γνώριζαν εδώ και καιρό. Θα τολμούσα δε να το προσομοιώσω με ΠΥΡΑΜΙΔΑ που δρούσε εδώ και αρκετό καιρό και σταδιακά διογκώνετο με ευθύνη όλων των εμπλεκομένων. Ειδικότερα δε οι τράπεζες που φέρουν κατά την άποψή μου το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την διατήρηση και διόγκωση του προβλήματος «χειραγωγώντας»  την απόκρυψη ή μετάθεση των σοβαρών επιπτώσεων για την οικονομία στο σύνολό της. Η περίπτωση δε της Jetoil δεν απέχει πολύ από την ανάδειξη παρόμοιας έκτασης προβλήματος. Τα προβλήματα αυτά όμως είναι γνωστά εδώ και δύο χρόνια- όσο και των τραπεζών και όχι μόνον.

Αυτά τα προβλήματα «χειραγωγούνται» από μία άκαιρη συζήτηση για την αλλαγή του Εκλογικού Νόμου η κατάληξη της οποίας μέσω της ψηφοφορίας στη Βουλή θα καθορίσει αποφασιστικά την κυβερνησιμότητα της Χώρας -άρα τις προοπτικές ανάκαμψης- για τα επόμενα  να χρόνια.  Σίγουρα όμως η συζήτηση για τον εκλογικό νόμο δεν πρόκειται να αλλάξει προς το θετικότερο την καθημερινότητα του πολίτη.