Λένα Δροσάκη: "Στη δίκη έσφιγγα τόσο πολύ τα δόντια μου που τα έσπασα"

Συνέντευξη εφ 'ολης της ύλης έδωσαν οι ηθοποιοί Αλέξανδρος Μπουρδούμης και Λένα Δροσάκη  στο news247 και τη Γεωργία Οικονόμου. Η πρώτη γνωριμία, ο έρωτας, το παιδί και η δίκη του Πέτρου Φιλιππίδη.

Ακολουθεί η συνέντευξη.

Tο ραντεβού μας είχε οριστεί στο Άλσος της Νέας Σμύρνης, εκεί όπου καθημερινά σχεδόν βγάζουν βόλτα τον γιο τους. Πρώτος έρχεται βιαστικός ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, και λίγο μετά έρχεται η Λένα Δροσάκη με τον μικρό Αναστάση στο καρότσι. Τους παρατηρώ και τους τρεις. Φαίνονται εξαιρετικά δεμένοι και αρμονικοί, σαν να αποτελούν μία οντότητα με πολλές προεκτάσεις.

Η συζήτησή μας ξεκινάει σχεδόν αυτόματα με αφορμή το παιδί από τη σχέση τους και βέβαια δε μένει εκεί, σχεδόν μοιραία περνάει στη δίκη του Πέτρου Φιλιππίδη όπου η Λένα Δροσάκη καταθέτει ως μάρτυρας κατηγορίας και καταλήγει στο Photograph 51 της Αnna Ziegler την παράσταση που πρωταγωνιστούν μαζί στο θέατρο Τέχνης υπό τη σκηνοθετική επίβλεψη του Τάκη Τζαμαργιά.

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ…
«Όλοι πιστεύουν πως γνωριστήκαμε στο Σόι σου, όμως δεν ισχύει αυτό. Η γνωριμία μας έγινε στο “Έγκλημα στο Orient Express”. Έκανα με τον Άγγελο Μπούρα καμαρίνι και αυτός συμβαίνει να είναι πολύ φίλος του Αλέξανδρου που ήρθε την Πρωτοχρονιά του 2019 να δει την παράσταση» αποκαλύπτει η Λένα Δροσάκη και ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης προσθέτει “όλως περιέργως δεν είχα παράσταση εκείνη την ημέρα περιέργως εξαιτίας διαφόρων συγκυριών. Και αποφάσισα να πάω να δω τον φίλο μου τον Άγγελο με τον οποίο είμαστε κάνουμε πολλή παρέα από τη σχολή”.

“Και μου λέει ο Άγγελος, πάμε μετά για ένα ποτό; Και του λέω πάμε, δεν έχω κανονίσει κάτι. Και πήγαμε…Ε και από εκείνη την ημέρα είμαστε μαζί με τον Αλέξανδρο”, λέει η Λένα Δροσάκη.

Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης αναφέρει “για να πω την αλήθεια, εγώ την είχα ξαναδεί σε μια παράσταση στο θέατρο Τέχνης στο “Όσα η καρδιά μου στην Καταιγίδα” του Άκη Δήμου και μου άρεσε πάρα πολύ και σαν ηθοποιός και σαν γυναίκα. Πήγα και τη χαιρέτησα στο τέλος, της έδωσα συγχαρητήρια, της είπα πως ήταν εξαιρετική και η Λένα ούτε που μου έδωσε σημασία. Βέβαια ήμασταν τότε αλλού ο καθένας, αλλά είναι τρομερό που σχεδόν με αγνοήσε. Έκτοτε ξαναβρεθήκαμε σε μία άλλη πρεμιέρα. Στο Όριεντ Εξπρές, όταν βγήκε στη σκηνή “τα έχασα” πραγματικά. Τη χάζευα..”

Τι θυμάστε; Σκέψεις, συναισθήματα, βλέμματα;

“Είχαμε πάει σε ένα μπαρ στην Κυψέλη και η βραδιά κυλούσε ωραία. Έτσι ο Άγγελος κάποια στιγμή αποχώρησε. Θυμάμαι είχαν εμφανιστεί και κάποιοι άλλοι συνάδελφοι από άλλες παραστάσεις και σκεφτόμουν: Τι θα γίνει τώρα, πολύς κόσμος έχει μαζευτεί…. Ε κάποια στιγμή μείναμε μόνοι μας, πήγε αργά το βράδυ και έκανα μια πρώτη κίνηση…” θυμάται ο Αλέξανδρος και η Λένα προσθέτει “με φίλησε”. “Ναι και υπήρχε ανταπόκριση και συνεχίστηκε αυτή η γνωριμία πολύ έντονα…” καταλήγει ο Αλέξανδρος.

“Εγώ θυμάμαι πως εκείνο το βράδυ γελούσα πάρα πολύ. Με είχε πιάσει νευρικό γέλιο με έναν άνθρωπο που δε συμπαθούσα και πολύ” λέει παιχνιδιάρικα η Λένα και ο Αλέξανδρος σπεύδει να συμπληρώσει “ναι θα μπορούσε να πει κανείς πως έχουμε διαφορετικές αφετηρίες και διαδρομές με τη Λένᨔ. “Να εξηγήσω όμως τι εννοώ με το “δε συμπαθούσα” λέει κάπως απολογητικά η Λένα και ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης τη διακόπτει βιαστικά λέγοντας “αφού το πες ρε αγάπη μου, μην το παίρνεις πίσω”.

“Εννοω πως στον Αλέξανδρο με ενοχλούσε που ήταν πολύ εξωστρεφής. Θα μου πεις παντρευτήκατε ρε παιδιά. Αυτή όμως η εξωστρέφεια είναι κάτι που με τρόμαζε πολύ. Να στο είπα, για να το ξέρεις (τον κοιτάζει γλυκά). Με τρόμαζε γιατί εγώ είμαι πάρα πολύ κλειστή”. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης της χαμογελάει και λέει “τελικά όμως ο κλειστός εγώ είμαι…”

Η Λένα Δροσάκη μού λέει “έχει δίκιο. Στα ουσιώδη είναι πολύ κλειστός. Όσο υπάρχει εγγύτητα οι εξωστρεφείς άνθρωποι για κάποιο λόγο κλειδώνουν”

“Εγώ θυμάμαι πως εκείνη τη νύχτα στην Κυψέλη εκμυστηρεύτηκα σε σένα και στον Άγγελο πως θα ειμαι στην ταινία του Γαβρά. Ενώ μου είχαν πει πως δεν έπρεπε να μιλάω γι αυτό. Το είπα όμως στον Άγγελο που ήταν φίλος μου και ένιωσα πως μπορούσα να εμπιστευτώ και τη Λένα” λέει ο Αλέξανδρος.

Και όλα μετά έγιναν αστραπιαία να υποθέσω…
Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Ναι, μετά από ένα χρόνο περίπου έμεινε έγκυος.

Πώς νιώθετε μαζί; Έχω εκπλαγεί γιατί πρώτη φορά η Λένα μιλάει τόσο πολύ σε συνέντευξη. Την τελευταία φορά με το ζόρι της πήρα 5 λέξεις…
Λένα Δροσάκη: Και τότε πολύ είχα μιλήσει..

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Την έχω επηρεάσει. Την έπεισα να βγάλει προς τα έξω ένα κομμάτι που ανακάλυψα πολύ γρήγορα πως έχει.

Λένα Δροσάκη: Γενικά δε χαρίζω εύκολα κομμάτια του εαυτού μου. Πρέπει να με κερδίσει ο άλλος. Ο Αλέξανδρος το κατάφερε και τον εμπιστεύτηκα.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Και εμένα με έχει αλλάξει η Λένα. Είμαι και ζω στο τώρα και είμαι αληθινός. Όχι απλώς εξωστρεφής, όπως με περιέγραψε. Καταρχάς μπορώ και αντιμετωπίζω τον εαυτό μου και αυτά που κουβαλώ σαν άνθρωπος. Κοιτιέμαι σε έναν καθρέφτη και ακολούθως καταθέτω τον εαυτό μου στον άνθρωπό μου. Και στην αρχή αντιστάθηκα πολύ. Δεν είναι εύκολο αυτό.

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Ήσουν των μακροχρόνιων σχέσεων Αλέξανδρε;
Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Όχι. Όλες μου οι σχέσεις έληγαν στα δύο με δυόμισι χρόνια. Είναι καινούριο όλο αυτό που βιώνω τώρα, Και μπορεί να με τρομάζει αυτό το καινούριο, αλλά είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω καταφέρει. Έχω την οικογένειά μου πια. Έφυγα από την οικογένεια που ήμουν. Το συνειδητοποιώ μέσα στο σπίτι μας και είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα. Εγώ ακόμη και σε αυτό αντιστεκόμουν. Στο κινητό μου είχα περασμένο το τηλέφωνο του πατρικού μου και του πατέρα μου με το όνομα “σπίτι”. Πρόσφατα το άλλαξα. Έβαλα το δικό μας σταθερό “σπίτι” και το κινητό του πατέρα μου με το όνομα “μπαμπας”. Νομίζω είναι συμβολικό του τι αισθάνομαι…

Λένα Δροσάκη: Προσωπικά, συνειδητοποιώ καθημερινά τη μεταμορφωτική μαγεία των σχέσεων. Το πως από δύο άτομα γίναμε τρία. Μετά και εμείς οι τρεις αλλάζουμε διαρκώς, μέρα τη μέρα, μήνα τον μήνα…. Και αυτό με σόκαρε στην αρχή, τώρα μου αρέσει.

Αλήθεια, ο ερχομός του παιδιού πως λειτούργησε;
Λένα Δροσάκη: Δεν το περίμενα με τίποτα. Είχα καθυστέρηση λίγες ημέρες και έκανα ένα τεστ, έτσι για να δω τι παίζει. Όταν βγήκε θετικό έμεινα έκπληκτη. Ήταν μεσημέρι θυμάμαι. Πήρα τηλέφωνο την κολλητή μου στην Πάτρα και μιλούσαμε για ώρες μέχρι να έρθει ο Αλέξανδρος σπίτι. Της είπα δε θα το κλείσουμε μέχρι να έρθει.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Εγώ είχα εκείνη την περίοδο δύο παραστάσεις και γυρίσματα. Και με παίρνει η Λένα και μου λέει “έλα από το σπίτι να φας, μην πας κατευθείαν στο θέατρο”. Και πήγα. Και εκεί στο τραπέζι μπροστά βλέπω ένα κουτί με μία κορδέλα. Το κουτί εκείνο το “ήξερα”, έβαζα τα τιμολόγια πάντα. Και μου λέει “δε θα ανοίξεις” το δώρο σου; Εγώ νόμιζα πως έχει πάει και έχει πληρώσει την εφορία μου, το ΦΠΑ μου… Και το ανοίγω και βλέπω το τεστ. Πετάγαμε από τη χαρά μας

Λένα Δροσάκη: Σαν τώρα τη θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Μεσολάβησαν πάρα πολλές δυσκολίες μέσα στον κορονοϊό, καθώς ο Αναστάσης είναι παιδί του κορονοϊού, ταλαιπωρηθηκαμε και οι δύο με θέματα υγείας… Αλλά ευτυχώς τώρα μπορούμε και “ξαναπετάμε”.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Μας βοηθούν βέβαια και οι γονείς και ο αδελφός της Λένας με το παιδί. Είναι φοβερή τύχη που έχουμε αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μας.

Λένα Δροσάκη: Με τον αδελφό μου δεν υπάρχει η σχέση που έχει. Νιώθω πολύ περήφανη που χτίζει τέτοιες σχέσεις από μωρό. Η ζωή μου θέλω να είναι σχέσεις, δεν έχει κανένα νόημα, αν δεν συνάπτουμε σχέσεις. νιώθω πως γι αυτό έχουμε έρθει στη ζωή. Πόσους καφέδες να πιεις, πόσα ρούχα να βάλεις, αν δεν το μοιραστείς αυτό με έναν άνθρωπο. Οι αληθινές σχέσεις πλουτίζουν την ψυχή. Και ας συγκρούονται… και μετά τη σύγκρουση βγαινουμε καλύτεροι. Και αυτό προσπαθούσα σε όλη μου τη ζωή, αυτό προσπαθώ και τώρα. Μόνο έτσι εξελισσόμαστε. Είμαι πολύ περήφανη που ο Αλέξανδρος χτίζει μία δυνατή σχέση με τον Αναστάση. Και χαίρομαι που μου κλείνουν την πόρτα και μένω απ έξω. Γιατί οι σχέσεις είναι δυαδικές. Δεν είναι τρίγωνα.

Είναι μεγάλο στοίχημα να μην τριγωνίζουμε τις σχέσεις μας…
Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Έχει αλλάξει και το γενικότερο σχήμα, γιατί η γυναίκα έχει καθορίσει αλλιώς την καθημερινότητά της. Δεν είναι καθημερινότητα τα οικιακά πλέον.

Λένα Δροσάκη: Ωστόσο επικρατεί η αντίληψη πως επειδή είσαι γυναίκα, μετά τη δουλειά πρέπει να διατηρείς το σπίτι σου καθαρό και βέβαια να μαγειρεύεις. Δεν καταλαβαινω. Γιατί να μη βοηθήσει και ο Αλέξανδρος; Σε μία τηλεοπτική μου συνέντευξη ανέφερα πρόσφατα πως τώρα δεν μαγειρεύουμε ούτε εγώ ούτε Αλέξανδρος γιατί δεν προλαβαίνουμε, πως μαγειρεύει η μητέρα μου. Το πιστεύεις πως δέχτηκα σχόλια του τύπου “δεν καταλαβαινω γιατί κάνετε παιδιά και θέλετε να σας μαγειρεύουν οι άλλοι”. Και λέω κοίτα πώς σκέφτονται. Γιατί είναι κακό που είμαι τυχερή και έχω τη μητέρα μου και με βοηθά;

Ζούμε σε εποχές που όλα παρεξηγούνται…
Λένα Δροσάκη: Δεν είναι κακό να ζητάμε βοήθεια. Είναι στοιχείο βασικό της ανθρώπινης φύσης. Αλλιώς γινόμαστε παντοδύναμοι, αυταρχικοί και χάνονται οι σχέσεις. Αυτή η παντοδυναμία να τα κάνω όλα μόνη μου σε γεμίζει ένταση και κακία και το βγαζεις προς τα έξω. Δε χρειάζεται ρε παιδιά να τα κάνουμε όλα. Και να δουλεύουμε και να μαγειρεύουμε και και και και και… Αν μπορούμε ας ζητήσουμε βοήθεια. Και δεν εννοώ να φυτοζωούμε, απλώς να αλληλοβοηθιόμαστε.

Η αλήθεια είναι πως χάνεται κάπως το μέτρο…
Λένα Δροσάκη: Δεν μπορούμε να μιλήσουμε, παρεξηγούμαστε. Πηγαίνουμε στα άκρα γιατί δεν αντέχουμε αυτό που πάει να μετακινηθεί. Δεν μπορώ να φλερτάρω, δεν μπορώ να κάνω χιούμορ λένε κάποιοι, μα αλήθεια τώρα;

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Είχαμε μάθει στην ελευθεριότητα, όχι στην ελευθερία. Καμιά φορά αυτή η πολιτική ορθότητα σε πάει στο άλλο άκρο. Εμένα με πήγε τουλάχιστον. Στο Metoo, μπορεί να εκφράστηκα πολύ έντονα και ίσως και κάποιοι άνθρωποι να δυσαρεστηθηκαν. Η στάση μου αυτή, όμως, είχε μια ειλικρίνεια. Δηλαδή άκουγα μία θέση και ξαφνικά πήγαινα στην ακριβως αντίθετη πλευρά. Αισθανόμουν πως κάπως έτσι θα μπορέσουν να ακουστούν πράγματα. Και όντως, παρόλο που φτάσαμε στο κόκκινο όταν έγιναν οι καταγγελίες, βλέπουμε που έχουν φτάσει τα πράγματα. Κανείς δεν το πίστευε. Δεν είναι εύκολο να αποδεχτείς, όταν έχει ταρακουνηθεί το σύστημα των αξιών, πως κάτι έχει αλλάξει τόσο βαθιά. Και καμιά φορά σκέφτομαι πως έμεινε εκεί. Στον αθλητισμό, στο θέατρο, ίσως και στην κοινωνία… Αλλά σε επαγγέλματα φωτεινά υπάρχει ακόμη φόβος.

Λένα Δροσάκη: Όμως το γεγονός πως βγαίνει ένα παιδάκι και μιλάει και καταγγέλει τον πατέρα ή τον θείο του, είναι πραγματικά πολύτιμο. Ωστόσο, αν δεν αλλάξουν οι νόμοι δε γίνεται τίποτα. Και αυτό ακόμη θα εξασθενήσει…

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Σκέφτομαι πως κι ο Ινδαρές θα είχε καταδικαστεί. Και το λέω επειδή παρακολούθησα τη δίκη. Γιατί προσέξτε, αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών. Επειδή υπήρχαν βίντεο στα οποία στηρίχθηκε ο εισαγγελέας, αθωώθηκε. Το είπε ξεκάθαρα μάλιστα αυτό. Δηλαδή κι όλο αυτό που συμβαίνει με τα βίντεο στα social media βοηθά πάρα πολύ.

Η ΔΙΚΗ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ

Πώς βιώνετε τώρα τη δίκη Φιλιππίδη;
Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Καταρχάς, να πούμε πως η Λένα παρίστατο σε μία δίκη στην οποία δεν ήταν παρούσα. Ήταν μόνη της, έξω από μία αίθουσα γιατί ήταν μάρτυρας. Και οι μάρτυρες δεν μπορούν να παρουσιαστούν στην αίθουσα παρά μόνο στην κατάθεσή τους. Εγώ ήμουν συνέχεια μέσα και παρακολουθούσα δηλαδή και η Λένα έξω μόνη της. Αυτό το βρίσκω συγκλονιστικό. Και όταν έφτασε η στιγμή δεν είχε τη δική μου εμπειρία μέσα στην αίθουσα. Εγώ της είχα μεταφέρει όσο μπορούσα την αίσθηση, όμως κακά τα ψέματα, δεν τη βοήθησα τόσο πολύ. Όλο αυτό μέσα στη αίθουσα του δικαστηρίου δεν είναι γύρισμα ταινίας ή σειράς στην τηλεόραση.

Λένα Δροσάκη: Κατέθεσα πριν λίγες μέρες. Ακόμη δεν έχω συνέλθει. Από την πολλή πίεση, έσφιγγα τόσο πολύ τα δόντια μου που τα έσπασα. Δεν έχω βγει ακόμη από αυτό όλο. Είναι πολύ ισχυρό μέσα μου. Έρχονται στιγμές που λέω “α με ρώτησε εκείνο και είπα αυτό..” Δε θυμάμαι πάντως πολλά. Μόνο το ότι περπατούσα στην αίθουσα και ένιωθα σαν να είμαι σε έναν δρόμο με φως. Αυτήν την αίσθηση είχα.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Υψώνεις ανάστημα και καταθέτεις την αλήθεια σου. Αυτό έκανε η Λένα και όσοι ήταν εκεί. Και είναι τόσο ισχυρό αυτό που μπορείς να καταρρεύσεις και να φτάσεις ψυχολογικά σε μια κατάσταση που να μην μπορείς να συνεχίσεις. Η Λένα βρήκε το σθένος και κατέθεσε. Είπε δε θα καταρρεύσω, το οφείλω στον εαυτό μου και σε όλους.

Ένιωσες φόβο Λένα;
Λένα Δροσάκη: Τα συναισθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Και μετά είπα μέσα μου “απλώς θα μιλήσω, θα πω την αλήθεια”. Δεν ξέρω πάντως ποιο συναίσθημα επικρατούσε πιο πολύ. Έλεγα πως οφείλω να το κάνω αυτό για να ένα καλύτερο αύριο. Για να μάθει ο γιος μου ο Αναστάσης να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να μπορεί να ορθώνει το ανάστημά του και να βάζει όρια. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά η πρώτη λέξη που έμαθε να λέει είναι το “όχι”. Και εμένα με συγκλονίζει αυτό. Και πρέπει να σέβομαι το “όχι” του. Και οφείλω να το κάνω για να το ξέρει μετά στη ζωή του.

Θα μιμηθεί και τον Αλέξανδρο πάντως. Γιατί το βλέμμα μου έπεφτε πάνω στο χέρι του που αγκάλιασε το δικό σου τόσο συμβολικά. Και επίσης δεν προσπάθησε ποτέ να βγει μπροστα…
Λένα Δροσάκη: Από τη στιγμή όμως που έχεις φέρει έναν άλλο άνθρωπο στη ζωή, οφείλεις να του δείχνεις τον δρόμο. Να τον εφοδιάζεις για να ζήσει μία ζωή που του αξίζει. Και το να στηρίζει ο μπαμπας τη μαμά και το αντίστροφο είναι πολύτιμο. Γιατί μαθαίνει στη στήριξη, στις σχέσεις. Αυτή είναι η βάση της ζωής.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Όλο αυτό μας βγήκε τόσο αυθόρμητα. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως δε θα κρατώ το χέρι της γυναίκας μου σε αυτή τη διαδικασία. Είναι η προέκτασή μου η Λένα. Και έτσι το αισθανόμουν. Και αυτό για μένα πρέπει να είναι ο κανόνας.

Δεν είναι ο κανόνας πάντως.
Λένα Δροσάκη: Γιατί κοστίζει. Γιατί παίρνεις θέση. Και σε εμάς έχει κοστίσει πάρα πολύ. Εγώ έχω υπάρξει πολλά χρόνια στη ζωή μου να αιωρούμαι. Να είμαι λίγο καλή μαζί σου, λίγο με τον Αλέξανδρο, αλλά αυτό κόστισε σε μένα στο τέλος. Ήμουν τόσο μπερδεμένη, αγχωμένη και άδεια και έλεγες γιατί να το κάνω αυτό; Για να φαίνομαι καλή;

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Και μη γελιόμαστε. Το γεγονός πως πήραμε θέση, αυτομάτως μας βάζει απέναντι σε άλλους. Δε μας χειροκρότησαν όλοι. Αυτόματα διαλέξαμε στρατόπεδο.

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΙΑΣ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΠΟΥΡΔΟΥΜΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΣΥΖΗΤΗΘΗΚΕ

Λένα Δροσάκη: Είπε κάτι συγκλονιστικό η Κάτια (Δανδουλάκη): “το έκανα γιατί έτσι μίλησε η ψυχή μου. Και συζητάμε τώρα κάτι τόσο απλό και δεδομένο”. Και έχει τόσο μεγάλο δίκιο, αλλά είμαστε τόσο μακριά σαν κοινωνία. Και κάνουμε θέμα κάτι που θα έπρεπε να είναι δεδομένο.

Δεν ήταν εύκολο πάντως αυτό που έκανε η Κάτια Δανδουλάκη
Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Μα βέβαια. Ήταν παραγωγός η Δανδουλάκη. Της κόστισε που έδιωξε τον Φιλιππίδη. Ξέρεις πόσα λεφτά έχασε; Καθυστέρησε δυόμισι μήνες να ανέβει η παράσταση. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Υπάρχουν ιστορίες που έχουν φύγει από μόνοι τους ηθοποιοί, ακόμη και πρωταγωνιστές. Μέχρι εκεί… Προσπαθούσα να θυμηθώ τι σκεφτόμουν όταν είχαμε διαβάσει την απομάκρυνσή του από το καστ, γιατί δεν την είχα γνωρίσει τότε τη Λένα. Γνωριστήκαμε τέσσερις μήνες μετά. Όταν βγήκε το νέο στην πιάτσα, όλοι υποψιαστήκαμε πως κάτι συνέβη, ήταν top όνομα ο Φιλιππίδης.

Λένα Δροσάκη: Και κοίτα τώρα που θεωρούμε επανάσταση το δεδομένο.

Στη συνεργασία σου με τον Φιλιππίδη στην ΕΡΤ, στο “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο” Αλέξανδρε… Πώς ένιωθες;
Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Έχω ερωτηθεί πολλές φορές γι΄αυτό και πλέον το θεωρώ και σαν ένα είδος μπούλινγκ. Όταν εγώ έκλεισα να παίξω στη σειρά δεν ήταν ο συγκεκριμένος άνθρωπος να παίξει. Όταν το έμαθα, τα θέατρα ήταν κλειστά, η Λένα ήταν λεχώνα, είχαμε πάρει ένα σπίτι. Ήταν πολύ δύσκολο τότε να πω στον παραγωγό πως φεύγω…

Λένα Δροσάκη: Μα με όλα τα θέατρα κλειστά και τις δουλειές κλεισμένες… πού θα πήγαινε; Δε δούλευε σε ένα δικηγορικό γραφείο που μπορείς να πας από το ένα γραφείο στο άλλο. Η ανάγκη για δουλειά ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Μετά από αρκετό καιρό έγινε μία κουβέντα μεταξύ εμού και του κύριου Φιλιππίδη. Όφειλα να την κάνω για να πάρω θέση και για να ξέρουμε ποιος είναι τι, να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Και ότι έγινε μεταξύ μας έμεινε εκεί. Και έγινε η κουβέντα αυτή και μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ήρθε η ιστορία και έγραψε ότι έγραψε.

Λένα Δροσάκη: Κι φτάσαμε στο σήμερα. Έχουν περάσει 3 χρόνια περίπου. Έχουν όλα πάρει ένα δρόμο πια.

ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ
Και τώρα μαζί στο Photograph 51 της Αnna Ziegler στο Υπόγειο του Τέχνης
Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Εγώ έχω σπουδάσει στο Τέχνης, έχω παίξει πολύ και σαν μαθητής. Αλλά είναι η πρώτη φορά που παίζω στο Υπόγειο. Και είμαι πολύ χαρούμενος και συγκινημένος. Γιατί πριν 28 χρόνια περπάτησα εκεί και έδωσα εξετάσεις. Και τώρα ξαναμπαίνω σαν ηθοποιός και μάλιστα με τη γυναίκα μου.Ειδικά η πρώτη μέρα ήταν πολύ συγκινητική…

Λένα Δροσάκη: Εγώ φοβόμουν πολύ να δουλέψουμε μαζί. Μας είχαν κάνει πολλές προτάσεις ήδη, αλλά το φοβόμασταν. Και στο έργο αυτό πήγα να βρω μία δικαιολογία για να μη γίνει.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Αρνιόταν να το διαβάσει στην αρχή. Εγώ το ήξερα και ήθελα πολύ να το κάνουμε. Είναι ένα συγκλονιστικό έργο…

Είναι μία πολύ όμορφη συγκυρία πάντως και σε ένα ιστορικό θέατρο
Λένα Δροσάκη: Η αλήθεια είναι πως όταν το διάβασα με έπιασε τρέμουλο. Συγκλονίστηκα. Προβληματίστηκα για το ότι θα το κάνω με τον Αλέξανδρο βέβαια, σκέφτηκα πως είμαστε στο σπίτι πολλές ώρες μαζί, πως θα είχαμε και την τριβή των προβών. Είναι πολύ δύσκολο και τεχνικά έργο. Και είναι ένα έργο που θέλει πολύ δόσιμο.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Το κοίταγμα του σκηνοθέτη μας, του Τάκη Τζαρμαγιά είναι ανθρωποκεντρικό.

Λένα Δροσάκη: Και εμένα με συγκινεί το πόσο ανθρώπινος είναι. Και είχα χρόνια να παθιαστώ με ένα έργο.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Για μένα η Ρόζαλιντ είναι η Λένα. Η Ρόζαλιντ καταθέτει την αλήθεια της που είναι σπαρακτική. Αυτό είναι η Λένα. Γιατί γυναίκα αυτή καταθέτει την αλήθεια μέχρι την τελευταία στιγμή.

Λένα Δροσάκη: Και έχει την αίσθηση του δικαίου η γυναίκα αυτή. Την έχω λατρέψει την Ρόζαλιντ. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιον άλλο ρόλο που να το έχω πάθει αυτό.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Και δικαιώθηκε αυτή η αλήθεια της…

Λένα Δροσάκη: Βγήκε στο φως. Γιατί δεν κρύβεται η αλήθεια…Και αυτή η γυναίκα πήρε θέση από την πρώτη στιγμή. Από παιδί.

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Έχει και μία γραφή ελικοειδή το κείμενο αυτό. Και κάνει αυτό το πράγμα και εμείς μαζί κινούμαστε ελικοειδώς. Δε σταματά η έλικα του dna ποτέ. Οι συντελεστές της Κυπριακής παράσταση ήρθαν και μας είπαν πως ο ήρωας που υποδύομαι επιστρέφει στο εργαστήριο στο οποίο ψάχνανε το dna, μετά τον πόλεμο, τη δεκαετία του 50. Και μου είπαν πως φαίνεται η ενοχή του, η ενοχή όλων των ανθρώπων που της στέρησαν όχι το Νόμπελ, αλλά την αναγνώριση. Και φτάνει η NASA και αναγνωρίζει τη Ρόζαλιντ Φράνκλιν και δίνει σε μία αποστολή της το όνομά της. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Είναι μία φοβερή ιστορία που ανοίγει πάρα πολλά θέματα. Και αυτό το ότι ανοίγει τόσα ερωτήματα με συγκλονίζει.

Πώς σκέφτεστε το μεταξύ σας μετά τη συνεργασία;
Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Βλέπουμε το πείραμα αυτό της συνεργασίας μας τώρα. Το ξέρω πως παλιά ήταν πολύ ήταν πολύ σύνηθες τα ζευγάρια στο θέατρο, όπως οι Λαμπέτη- Χορν, Πρωτοψάλτη- Παπαγεωργίου, Καρέζη- Καζάκος, Ληναίος- Φωτίου. Και δεν το λέω αυτό για να συγκίνω εμάς με αυτούς βέβαια, αλλά γιατί είναι ένα σχήμα που αν πετύχει, έχει μεγάλο αντίκτυπο το κοινό. Σε εμάς πάντως πρωταρχικό ρόλο στην απόφασή μας έπαιξε το έργο που μας πρότειναν. Μένουμε εκεί προς το παρόν. Στο μέλλον θα δούμε.

Δροσάκη: Πάντως, ωραία δεν ταιριάξαμε τώρα στη σκηνή;

Αλέξανδρος Μπουρδούμης: Ναι, παρόλο που δεν σου αρέσω που είμαι εξωστρεφής (γελάει πονηρά)...