«Ταξιδεύοντας» στις πόλεις, στην Τέχνη και στις ψυχές…μέσα από την αξία της στιγμής…

Φεύγεις. Τι χάνεις; Τι κάνεις; Άνθρωποι συνήθειες, μέρη που δε θα ξανά περπατήσεις, εκφράσεις που έμαθες και δε θα ξανά πεις και αν τις πεις, το πρόσωπο του συνομιλητή σου θα γεμίσει απορία και όχι ένα πλατύ χαμόγελο το οποίο συνοδεύεται από έναν γνώριμο ήχο γέλιου. Θα το έκανες; Ειδικά αν είναι η πόλη σπουδών σου. Τόσα χρόνια, τόσοι άνθρωποι, τόσες γνώσεις, τόσα λάθη που θες να ξεχάσεις όμως δε θα γίνει και το ξέρεις γιατί σε έχουν διαμορφώσει σε αυτό που είσαι τώρα. Καλό ή κακό αυτό είσαι, δέξου το. Όταν αυτές οι αλλαγές αποτυπωθούν στην ψυχή τότε ίσως είσαι έτοιμος για ένα ακόμη ταξίδι. Διάλεξε το δικό σου.

Το ταξίδι.

Ένας ονειρικός προορισμός, κάπου που θέλεις να πας. Μπορεί να είναι όμως μία περιοχή, μία πόλη. Ή μπορεί να είναι απλά οι άνθρωποι. Υπάρχουν πολλά ταξίδια. Αν αναλογιστούμε για μία στιγμή πόσες αναμνήσεις, πόσα διαφορετικά κεφάλαια έχουμε ζήσει στη ζωή μας. Αυτά τα κεφάλαια θα μπορούσαμε να τα δούμε ως ταξίδια. Το κάθε ταξίδι έχει και μία αποσκευή. Αποσκευή για να μπορέσεις να αντέξεις αυτή τη διαδρομή. Αλλά ξέρεις ότι πρέπει να αφήσεις λίγο χώρο στη βαλίτσα σου για αυτά που θα πάρεις από το εκάστοτε ταξίδι σου. Η βαλίτσα σου είναι γεμάτη αυτή τη στιγμή; Είναι άδεια;

Η ψυχή μου;

Αναλογίζομαι το πιο σημαντικό ταξίδι και το πιο πρόσφατο που μόλις τελείωσε. Το ταξίδι της φοιτητικής ζωής, ένα πολυετές ταξίδι που η βαλίτσα που είχα όταν έφτασα σε αυτό τον προορισμό δε μου έφτασε. Πήρα τόσα πολλά. Αλλά αυτό είναι αναμενόμενο. Και έδωσα άλλα τόσα που δεν το περίμενα. Αν και είχα την τύχη να ζήσω φοιτητική ζωή σε μια «στάση» ενός προηγούμενου ταξιδιού, στην Πάτρα έζησα μία ξεχωριστή φοιτητική ζωή. Η Πάτρα για εμένα ήταν ένα σημαντικό ταξίδι γιατί σηματοδοτούσε τη εποχή που ξεκίνησα να παίρνω εγώ τις αποφάσεις στη ζωή μου. Στην αρχή η πόλη ήταν ξένη. Και παρέμεινε ξένη αλλά βρήκα τη συνθήκη και έπαιξα σωστά. Όμως πήρε χρόνια και αρκετούς συμβιβασμούς. Αρχικά συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια τουλάχιστον θα είμαι φοιτήτρια σε μία σχολή που ναι μεν μου αρέσει, αλλά είμαι από τα μεγαλύτερα άτομα ηλικιακά. Οφείλεις να συμβιβαστείς για να συνυπάρχεις. Τα προσωπεία αλλάζουν χωρίς να το καταλάβεις, αρκεί να βρεθούν οι σωστοί άνθρωποι. Και αυτό είναι δύσκολο. Για εμένα, χρειάστηκαν δύο χρόνια συμβιβασμού και συνολικά τέσσερα χρόνια για να νιώσω κομμάτι αυτής της πόλης. Από αυτά τα κομμάτια που χρειάζεται να πειράξεις τις άκρες για να μπορέσει να κουμπώσει με τα άλλα κομμάτια που έχεις βρει. Αλλά αυτή η αλλοίωση κάθε άλλο πάρα κακή ήταν.

Αν όμως βάλουμε μέσα σε αυτό το ταξίδι και τον παράγοντα κοινωνική και οικονομική κρίση, τι αλλάζει; Αλλάζουν πολλά ή λίγα; Είναι τόσο υποκειμενική η απάντηση. Προσωπικά άλλαξαν τόσα πολλά. Το γεγονός ότι ήμουν μεγαλύτερη από τους συμφοιτητές μου και άργησα να πάρω τις ευθύνες ενός ενήλικα, για να κάνω αυτό που η κοινωνία μου προστάζει. Όμως εκεί που δεν το περιμένεις έρχεται μια γερή σφαλιάρα και σε κάνει να δεις τη ζωή όπως είναι δίχως μαξιλαράκια ή αλλιώς την οικογένεια. Από εκεί που ζούσα σαν εικοσάχρονο που μόλις είχε φύγει από το σπίτι των γονιών του, έπρεπε ξαφνικά να συμπεριφερθώ όσο πραγματικά ήμουν, σαν είκοσι οκτάχρονη ελεύθερη γυναίκα. Και εκείνη τη στιγμή λες, όχι ευχαριστώ, μπορώ και θα τα καταφέρω μόνη μου. Ευχαριστώ! Θα βρω δουλειά, θα κάνω φίλους από αυτή την πόλη, θα ζήσω σαν πραγματικό κομμάτι αυτής της πόλης. Και θα το χαρώ. Μέχρι την τελευταία μέρα που θα ζήσω σε αυτή την πόλη.

Μπορεί μία πόλη να σε διαμορφώσει; Την αφήνεις ή αφήνεσαι; Παίζεις εσύ μαζί της ή αυτή μαζί σου; Πότε η πόλη γίνεται πρόσωπο ή προσωπείο; Που υπάρχει η διαχωριστική γραμμή; Κάνεις πως δεν τη βλέπεις. Πως βγάζω τις παρωπίδες; Θέλω; Άστο έχω βολευτεί. Αλλά τι γίνεται όταν τελικά η πόλη σε αφήνει; Ξεκινούν τα ταξίδια του μυαλού, από αυτά που δεν έχουν σύνορα. Όμως πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Ήρθε η στιγμή να προγραμματίσεις ένα ταξίδι, όσο αβάσταχτο και να είναι.

Οι κάρτες έχουν αξία τη στιγμή που γράφονται

Της Κωνσταντίνας Ντιναπόγια, Θεατρολόγος, Χορεύτρια, Χορογράφος  

Κάρτα

19.11.2020 | 3:55 π.μ

Ξημερώματα. Δίνω δικαιώματα. Τέτοια σιωπή είχα να ακούσω από όταν έμενα στη περιοχή Ramalde, την πιο παρεξηγημένη περιοχή του Πόρτο. Ήσυχη χώρα η Πορτογαλία, μιλά με τα μάτια (πάντα παρομοίαζα τις χώρες με γυναίκες). Ήταν θυμάμαι 05:00 το ξημέρωμα όταν με ξύπνησε μια γυναικεία φωνή από το διπλανό σπίτι όπου ακουμπά ο τοίχος του δωματίου μου. Ήταν ξύπνια και τραγουδούσε ένα μοιρολόι, fado όπως το λένε.

Επέστρεψα.

Ομολογώ πως δεν είχα δει την Ελλάδα τόσο ήσυχη ποτέ. Τουλάχιστον για κάποιους μήνες δε θα είμαι υποχρεωμένη να ακούω ξεκουρδισμένες εξατμίσεις (μόλις  έσκασαν τα χείλη μου ένα αμυδρό χαμόγελο).

Αν και εδώ κατά τις 05:00 κάποιος χτυπά μανιωδώς την καμπάνα της εκκλησιάς της γειτονιάς. Κάθε βραδιά, διαφορετικό beat. Συνεχίζω να λέω πως η χώρα μας είναι θορυβώδης κυριολεκτικά και μεταφορικά… όμως την αγαπώ σα να έχω το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Όσο για σένα ύπνε, σε βαριέμαι, σε απαρνιέμαι… και ταυτόχρονα σε έχω ανάγκη. Έτσι κι αλλιώς η θύμηση των στιγμών που έζησα στο Πόρτο με κρατούν άγρυπνη πολλά βράδια.

Κάρτα

16.12.2020 | 3:22 π.μ

Πράγματι, σε κάποια θέματα μεγαλώνοντας έχω κάνει στροφή όχι απλά 180 μοίρες αλλά ως και τέσσερις πιρουέτες και μία λάθος. Αξιοσημείωτη είναι ακόμη η μηχανική άμυνας κάποιων οργάνων μου σε εικόνες και γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά. Το στομάχι μου δίνει σήμα πως πρόκειται για μια κοτρόνα που βρίσκεται μέσα του, αναστέλλοντας οποιαδήποτε λειτουργία χώνεψης ενώ το μυαλό κινείται με ρυθμούς τεκτόνικ κάτω από φωσφοριζέ κινούμενα λαμπάκια.

Συνοπτικά μόνο θα αναφέρω -όπως οι καθηγητές πριν τα διαγωνίσματα- τα προσωπικά μου σος της πανδημίας. Το πρώτο σοκ, το έπαθα στην προσπάθεια μου να επιστρέψω πετώντας. Δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ -στη μέχρι τώρα ζωή- τόσα συσσωρευμένα τεχνάσματα των αεροπορικών εταιρειών, ούτε έχω γνωριστεί ποτέ με τόσο κόσμο που να νιώθει την ανάγκη να μοιραστεί τη δική του «αεροπορική ιστορία» με κάποιον. Άφωνη… κυριολεκτικά και μεταφορικά. Επιστροφές χρημάτων που δεν έγιναν, μετάβαση των επιβατών σε τόπους από τους οποίους κάποιο λεωφορείο θα τους παραλάμβανε και θα τους πήγαινε στη χώρα τους -δε γινόταν ποτέ- αλλά και υπερβολικά υψηλά εισιτήρια λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σύνορα, όπως συνέβη με εμένα. Η μαρτυρία μιας ηλικιωμένης κυρίας από τη Σουηδία έχει καταγραφεί στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου. Όλο το γκρουπ της προμηθεύτηκε εισιτήρια για επιστροφή στη χώρα τους και η αεροπορική εταιρεία τους, τα πούλησε σε άλλο γκρουπ από το οποίο θα είχε μεγαλύτερο κέρδος. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα για λίγο πρόσφυγας. 

Κάρτα

18.12.2020 | 1:12 π.μ

Αφού περάσαμε το πρώτο τσουνάμι του κορωνοϊού, εκεί που θαρρείς κάπως τα πράγματα είχαν λυθεί, στη μετάβαση μου προς Αυστρία, οι Σέρβοι με κράτησαν αιχμάλωτη, μιας και η χώρα τους είχε πολλά κρούσματα και οποιοσδήποτε προορισμός με στάση σε αυτή τη χώρα, δεν επιτρεπόταν χωρίς διαβατήριο.

Ύστερα δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον τρόπο που διεξήχθησαν οι ακροάσεις των χορευτών. Αρχικά αν σε επέλεγαν από μια πληθώρα βίντεο – που σε είχαν τραβήξει η αδερφή και η μάνα σου - σου ζητούσαν μια βόλτα από την έκαστη χώρα, ώστε να διαπιστωθεί –μάλλον κατά πόσο το θέλεις- και από κοντά. Για τους τολμηρούς που τα καταφέραμε λοιπόν και βρεθήκαμε στο χώρο της ακρόασης, υπήρχε ένα άλλο τίμημα.  Αντοχή- η αγάπη των χορογράφων. Μια αντοχή που για τις Ελληνίδες χορεύτριες, με κλειστές όλες τις αίθουσες χορού, βασίστηκε στη προπόνησή σε μια καμαρούλα δύο επί τρία. Ωστόσο υπήρχαν και χορευτές από άλλα κράτη που δεν είχαν τους δικούς μας περιορισμούς. Κατά την εντελώς «αντικειμενική» μου κρίση, θα 'πρεπε να επιλεγούν όλοι όσοι ταλαιπωρήθηκαν για να φθάσουν στο στόχο τους.

Όμως ας σταθώ στην ακόμη πιο σημαντική πανδημία, που δεν είναι άλλη από τη πανδημία των βιασμών και των γυναικοκτονιών. Τις τελευταίες 5 ημέρες κατέγραψα 6 περιστατικά βιασμών, δολοφονιών και αυτοκτονιών. Πώς γίνεται επαναστάτες μου να μη ξεσηκώνεστε με κάτι τέτοιο; Mε το βιασμένο και λιπόθυμο τριών χρονών κοριτσάκι που βρέθηκε στους καταυλισμούς της Λέσβου; Με τη ζωντανή μετάδοση ενός άνδρα να δολοφονεί αργά και βασανιστικά την «αγαπημένη» του για μερικά likes; 

Κάρτα

20.1.2021 |1:20 π.μ

Έζησα τη πανδημία στο Πόρτο και την Πάτρα. Δύο λέξεις που είναι σχεδόν ίδιες. Η διαφορά τους στην επαγγελματική αποκατάσταση ως χορεύτρια δυστυχώς δεν είναι μόνο στα δύο «α» με τα δύο «ο». Οι κλίκες υπάρχουν παντού, απλά στο Πόρτο σέβονται περισσότερο τον καλλιτέχνη, τον στηρίζουν στα πρώτα του βήματα, τον ανταμείβουν με καλύτερο μισθό- αν και έχουν μια τάση να δίνουν περισσότερες ευκαιρίες στους κατοίκους τους. Εκεί τα πρωινά έμπαινες στην αίθουσα χορού και οι συγχορευτές σου, σε αγκάλιαζαν.

Πολλές φορές στην ελληνική εκπαίδευση ορισμένοι καθηγητές δεν απαντούν σε μια τόσο απλή ευχή όπως το «καλημέρα». Αν έχουν καλό ύπνο ακούς το «μέρα». Πρόκειται για ένα συνδυασμό παλιάς σχολής με «ξέρεις ποια είμαι γω ;»

Ο χορός συνεπάγεται με μια ζωή γεμάτη προσπάθεια για συνεχή προσωπική βελτίωση, δημιουργία, μοίρασμα και προσφορά. Χρειάζεται θυσίες, απουσία από πολλές σημαντικές στιγμές των αγαπημένων σου αλλά έως και ολική απομάκρυνση από τις επαφές σου ανά διαστήματα. Σημαίνει πως όλη σου τη ζωή θα μαζεύεις και θα επενδύεις τα χρήματα σου σε μια ακατάπαυστη εκπαίδευση. Το κόστος που θα σου επιστρέφεται ως δάσκαλος ή δημιουργός, δε θα σε ξεχρεώνει οικονομικά. Παρ’ όλα αυτά, θα έχεις κατακτήσει μια άλλη σχέση. Με το μέσα σου. 

Η κάρτα που έχασα

Έχασα την κάρτα από την οποία ξεκίνησα να γράφω κάρτες. Την αναζητώ από το 2018. Ξέρω πως δε θα τη βρω εύκολα. Την έγραψα όταν νόμισα πως κάτι τελείωνε και κάτι άλλο θα ξεκινούσε. Αντ’ αυτού η αρχή του άλλου δεν έγινε ποτέ και το κάτι τελειωμό δεν είχε. Λίγο πιο πριν θυμάμαι να μη θέλω να μου απευθύνει κανείς το λόγο. Τα αυτιά μου πονούσαν στο άκουσμα του ονόματός μου. Ευχόμουν να μη με λένε Κωνσταντίνα. Μην αναπνέεις, μη το άλλο, είσαι λάθος εκεί, κλείνει η μουσική. Όποιος έχει δεχθεί λεκτική βία στη τέχνη του, ξέρει. Μαζί με το εγώ έσπασε και ο εαυτός μου ολόκληρος.

Είναι κάπως περίεργο να προσπαθείς να αναπτύξεις το προσωπικό σου τρόπο έκφρασης με κατακερματισμένη αυτοπεποίθηση. Ακόμη πιο περίεργο, να πρέπει να γίνεις κάποιος άλλος για να ακολουθήσεις τη τέχνη της χώρας σου. Αυτή ήταν πάντα μεγαλύτερη κρίση για μένα, πιο αόρατη και από την οικονομική.

Κάρτα

6.2.2021 | 4:57 π.μ

Όταν το 2020 ετοίμαζα το χοροθέατρο 404 Permission Not Found για το Ανοιχτό Θέατρο Κολωνού, αναλογιζόμουν συν τοις άλλοις τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε η πατριαρχία και η ανισοτιμία των δύο φύλων να απαλειφθεί. Επί έντεκα μήνες ψάχνω λύσεις. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό πως μια τόσο γενναία πράξη κατονομασίας των θυτών θα αποτελούσε την αρχή της αλλαγής. Τελικά υπάρχει κάτι το οποίο πράγματι ο εγκλεισμός άλλαξε.

Κάρτα

12.2.2021 | 5:24 μ.μ

Φοίτησα και στη Θεατρολογία, σε ένα πράσινο και ήσυχο κομμάτι του Πανεπιστημίου Πατρών που μου άρεσε να περνώ όλη τη μέρα μου (και χωρίς αστυνομία). Παρ’ όλο που πρόκειται για ένα τμήμα που αποτελεί μέρος της Πανεπιστημιούπολης, ωστόσο λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό αυτόνομα. Θυμάμαι στο πρώτο έτος το τμήμα μας έκανε και αυτό κατάληψη για σοβαρά ζητήματα που αφορούσαν τη λειτουργία της σχολής αλλά και τη μετέπειτα επαγγελματική μας αποκατάσταση. Θυμάμαι ακόμη τα άλλα τμήματα, πιο «διαλλακτικά» και με μεγαλύτερη διάρκεια κατάληψης να συνεχίζουν κανονικά το εξάμηνό τους ενώ εμείς να το χάνουμε. Ίσως να ήταν ένα γεγονός που έκανε το έτος μας να θεωρείται από τους καθηγητές μας ως το πιο συνειδητοποιημένο έτος που πέρασε από αυτές τις αίθουσες. Περίπου δηλαδή, γιατί τα βράδια του Ιουνίου και Σεπτεμβρίου τα ουζερί της Ηφαίστου μπορούσαν με ευκολία να σε αποπροσανατολίσουν και να αφήσεις λίγα μαθήματα για την επόμενη εξεταστική.

Κάρτα

21.2.2021 | 2:27π.μ

Στα θετικά της καραντίνας κατατάσσω τις δωρεάν ταινίες του ertflix. Αν και σαν θεατρολόγος έχω απομυθοποιήσει πολλά oscars, ομολογώ πως οι ταινίες αυτές βοηθούν στην έλευση του ύπνου.

Coco before Chanel, μια ταινία που με έβαλε σε σκέψεις αναφορικά με τη κομψότητα και την αισθητική. Να και κάτι που μπορεί να σου στερήσει εύκολα την ελευθερία και τον αυθορμητισμό. Η κομψότητα με ενδιαφέρει κάποιες φορές, αλλά για καθαρά «προσωπική χρήση» και όχι για να κρίνω τους άλλους με βάση αυτή. Είναι πρακτική σε ελάχιστες περιπτώσεις, όπως στην εύρεση εργασίας ή στη γνώμη που σχηματίζουν οι άλλοι για σένα. Όχι δεν θέλω την έννοια που δίνουν οι άλλοι στην κομψότητα. Θέλω μόνο μια γάτα και να περπατώ μόνη μου το βράδυ χωρίς φόβο.

Μέσα στους τόσους μήνες καραντίνας ένα πράγμα μου χάρισε πραγματική ελευθερία. Η σύνδεση του σώματος, της ψυχής και του μυαλού μου. Ο χορός ολοκληρωτικά, με εξαγνίζει, με συγχωρεί, με ελαφραίνει και με υπερυψώνει. Είναι αρκετός.

Κάρτα

22.2.2021 | 5:00π.μ

Για να μάθεις ποιος έχει έλεγχο επάνω σου, παρατήρησε σε ποιον δε σου επιτρέπεται να ασκήσεις κριτική.

~Βολταίρος~