Όταν μάχονταν με τον καρκίνο ο Γιώργος και η Κάκια Γεννηματά

Με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, η περιπέτεια που μάς εξιστόρησε χθες ο κ. Σωτήρης με τους δύο γονείς του (Μια οικογένεια με καρκινοπαθείς και τους δύο γονείς). Ο καρκίνος «επισκέφθηκε» και τους δύο. Όπως είχε συμβεί και στον Γιώργο και την Κάκια Γεννηματά.

Οι νεότεροι το όνομα Γεννηματά φυσικά το έχουν συνδέσει με την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, Φώφη. Γιατί δεν γνώρισαν τον πατέρα της, αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο και πολιτικό, τον Γιώργο Γεννηματά. Αυτόν στον οποίο οφείλουμε το Δημόσιο Σύστημα Υγείας (Εθνικό Σύστημα Υγείας-ΕΣΥ) στο οποίο τρέχουμε και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, (και) οι χτυπημένοι από καρκίνο, δικό του δημιούργημα ήταν.

Αν δεν «έφευγε» πρόωρα, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική σήμερα, καθώς αυτός θα είχε διαδεχθεί στην Πρωθυπουργία τον Ανδρέα Παπανδρέου. Έφυγε όμως από τη ζωή, χτυπημένος από καρκίνο το 1994, σε ηλικία μόλις 55 χρονών. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε φύγει από καρκίνο και η σύζυγός του Κάκια, σε ηλικία 54 χρονών. Ο Γιώργος Γεννηματάς πάλεψε με τον καρκίνο δύο χρόνια, η Κάκια δέκα χρόνια.

Τότε, δηλαδή πριν 26-27 χρόνια οι άνθρωποι "έφευγαν" πιο εύκολα από τον καρκίνο. Δεν υπήρχαν θεραπείες και φάρμακα που υπάρχουν σήμερα και καθυστερούν την εξέλιξή του, ή οδηγούν ακόμα και στην ίαση.

Είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους. Όταν έδιναν τη μάχη με τον καρκίνο, με τον στενό μου φίλο Χρήστο Δημόπουλο (μου λείπει κι αυτός, έφυγε από τη ζωή πρόωρα, το 2015, από καρδιά) τους είχαμε επισκεφθεί κάποιες φορές στο σπίτι τους, πίσω από το ΚΑΤ στην Κηφισιά.

Τους θυμάμαι και τους δύο καθισμένους σε μια καρέκλα, στο γραφείο του. Ήταν φανερό ότι ο καρκίνος κέρδιζε τη μάχη. Αλλά δεν δείλιασαν. Τους θυμάμαι γενναίους, να αστειεύονται  μαζί μας. Θυμάμαι τον Γιώργο να μας δίνει συμβουλές και να μάς παρακινεί να αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε τα πράγματα.

Κάθε φορά, φεύγοντας από το σπίτι τους, σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Πάτρα, σχολιάζαμε με τον Χρήστο, τη δύναμη και τη γενναιότητα αυτών των δύο ανθρώπων.  Καθισμένοι σε δύο καρέκλες, ο ένας δίπλα στον άλλο, έχοντας πλήρη γνώση και συνείδηση για το που βαδίζουν, έβρισκαν τη δύναμη και μάς υποδέχονταν ως επισκέπτες, μάς περιποιούνταν, έλεγαν αστεία, έδιναν συμβουλές.

Δεν ξέρω τι ένιωθαν μέσα τους, αλλά έδειχναν ότι δεν φοβόντουσαν το θάνατο. Και πάντως δεν μοιρολατρούσαν. Γενναίοι έως την τελευταία στιγμή. Πραγματικό μάθημα ζωής, η στάση τους.

Σε μια συνέντευξή του που είχε δώσει στα «ΝΕΑ» λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή είχαν ρωτήσει τον Γιώργο Γεννηματά «Τι έχασες και τι κέρδισες στη ζωή σου, με την περιπέτεια αυτή που περνάς;».

Είχε απαντήσει: «Δεν έχασα τίποτα. Μόνον κέρδισα, και πολύ σημαντικά πράγματα μάλιστα. Μού δίνει τεράστια δύναμη και κουράγιο αυτό το μήνυμα που πήρα από ανώνυμους ανθρώπους που μου έδειξαν την άδολη αγάπη τους και την αγωνία τους για μένα». (Σ.Σ.: η άδολη αγάπη που σου δείχνουν, πράγματι δεν υπάρχει πιο σημαντική στήριξη στη μάχη που δίνεις).  

Και αυτούς τους ανθρώπους δεν τους ξέχασε φεύγοντας από τη ζωή. Τους απευθύνθηκε στην ιδιόχειρη πολιτική διαθήκη που είχε αφήσει και  στην οποία ανέφερε:

"Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους του Έλληνες και τις Ελληνίδες που μου συμπαραστάθηκαν.

Εκτός από ευχές, απαιτείται Εθνική συνεννόηση στην κορυφή και διάλογος και Εθνική ομοψυχία στη βάση.

Για το Πα.Σο.Κ., το κόμμα που τόσο αγάπησα εύχομαι ενότητα, περίσκεψη και αποφασιστηκότητα.

Αυτά που δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω είμαι βέβαιος ότι θα αποτελέσουν στόχο πολλών που με μεγαλύτερες δυνάμεις από εμένα θα τα κάνουν πράξη.

Με τις ευχές και την άπειρη αγάπη μου,

Γιώργος Γεννηματάς".

Τόση γενναιότητα. Ενώ βάδιζε προς την ...έξοδο, ενώ έφτανε στο τέλος, αποχαιρέτισε όσους τον αγάπησαν. Τους αποχαιρέτισε χωρίς έπαρση, με ταπεινότητα, απευθύνοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ και αναγνωρίζοντας ότι υπάρχουν «άνθρωποι με μεγαλύτερες δυνάμεις» από αυτές που διέθετε ο ίδιος. 

Τη συγκεκριμένη οικογένεια είναι σαν την είχε βάλει σημάδι, ο καρκίνος. Το 2008 αν δεν κάνω λάθος, διαγνώστηκε με καρκίνο και η κόρη τους Φώφη, σημερινή πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ. Ευτυχώς, το ξεπέρασε.

Πιθανόν, σε αυτή την οικογένεια βλέπουμε το ρόλο της κληρονομικότητας, στον καρκίνο. Γι’ αυτό ας έχουν το νου τους, όσοι διαθέτουν ιστορικό καρκίνου στην οικογένειά τους.

Πιθανόν είναι ένα σήμα που τούς στέλνει η ασθένεια, το οποίο δεν πρέπει να αγνοήσουν. Όπως επί παραδείγματι, οι γιοι οι δικοί μου. Από καρκίνο πήγε η μάνα μου, από καρκίνο η αδελφή της, από καρκίνο ταλαιπωρούμαι κι εγώ για δεύτερη φορά στη ζωή μου. Ε, δείχνει να μας …προτιμάει.

Κατά τα λοιπά, η εβδομάδα που πέρασε δεν είχε κάτι ιδιαίτερο. Νιώθω καλά, αυτό έχει σημασία. Κι όπως βλέπετε, το Ημερολόγιο έφτασε ήδη στο σήμερα, ή μάλλον στο χθες…

(Η φωτογραφία είναι από tanea.gr. O Γιώργος και η Κάκια Γεννηματά, σε παράσταση της Αλίκης Βουγιουκλάκη που και αυτή έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από καρκίνο, το 1996).

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΗΜΕΡΑ 350η με καρκίνο: πόσο αλλάζουν τη συμπεριφορά μας οι αρρώστιες...

ΗΜΕΡΕΣ 337η -343η: Οι δικοί μου άνθρωποι που χτυπήθηκαν από καρκίνο

Μια οικογένεια με καρκινοπαθείς και τους δύο γονείς

Το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς