Δέκα και μία σινεφίλ προτάσεις από τον Γιάννη Μουγγολιά για όσο "μένουμε σπίτι"

Ζητήσαμε από τον Γιάννη Μουγγολιά, δημοσιογράφο, συγγραφέα του λευκώματος "100 χρόνια κινηματογράφος στην Πάτρα" και αθεράπευτο σινεφίλ να μας προτείνει  10+1 ταινίες για αυτές τις ημέρες που όλοι μένουμε σπίτι λόγω κορωνοϊού. Αυτές είναι οι προτάσεις του με αφορμή την περίσταση: 

 1.«12 Πίθηκοι» του Τέρι Γκίλιαμ (1995) με τους Μπρους Γουίλις, Μπραντ Πιτ, Μάντλιν Στόουν, Κρίστοφερ Πλάμερ

Γιατί είναι μια θαυμάσια ταινία, μελλοντολογική και δυστυχώς πολύ του παρόντος μας, η καλύτερη για έναν ιό που σκόρπισε τον θάνατο στα εννέα δέκατα του πληθυσμού της γης. Στην ταινία ο ιός διασπάρθηκε επίτηδες. Σε μας όχι, αλλά αξίζει να δείτε το σπουδαίο αυτό φιλμ.

 2.«Πρωινή Περίπολος» του Νίκου Νικολαϊδη (1987) με τους Τάκη Σπυριδάκη και Μισέλ Βάλεϊ

Γιατί στην γκρίζα αυτή συμβολική ταινία (και επιστημονικής φαντασίας) δυο άνθρωποι προσπαθούν να κρατηθούν σε μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση. Μια γυναίκα περπατά ολομόναχη και προσπαθεί να περάσει την απαγορευμένη ζώνη μέσα σε μια έρημη γεμάτη ερείπια πόλη και να φτάσει στη … θάλασσα. Φωνές από μεγάφωνα καλούν τους απόντες πολίτες να εγκαταλείψουν την πόλη. Ένας σωζόμενος πολίτης, φρουρός της πόλης συναντά τα βήματά της…

 3. «Ο εξολοθρευτής άγγελος» του Λουί Μπουνιουέλ (1962)

Γιατί το θέμα του είναι ένας ανεξήγητος εγκλεισμός 20 ανθρώπων της μεγαλοαστικής τάξης σε ένα σπίτι, που παγιδεύονται και δεν μπορούν να βγουν από αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα, τους οδηγεί στην αποκτήνωση και τους κάνει να υποκύψουν στα ένστικτά τους ξεχνώντας τους εκλεπτυσμένους τρόπους. Ένα θέμα που δίνει αφορμή στον κορυφαίο Ισπανό σκηνοθέτη  να διατυπώσει ένα συγκλονιστικό και σαρκαστικό σχόλιο, που έμεινε αναλλοίωτο στην ιστορία της 7ης Τέχνης.

 4.«Europa» του Λαρς Φον Τρίερ (1991)

Γιατί στο εμπνευσμένο, πειραματικό αυτό φιλμ έχουμε μια συναρπαστική ασπρόμαυρη (με περιστασιακές διακοπές χρώματος) περιπλάνηση στην Ευρώπη το 1945 μέσα από ένα τρένο και τα μάτια του οδηγού του. Γιατί στον πρόλογο της ταινίας ακούγεται η συγκλονιστική, επιβλητική φωνή του Μαξ Φον Σίντοφ που πριν λίγες μέρες έφυγε από κοντά μας. Γιατί σε μια από τις πρώτες σκηνές του φιλμ ο ήρωας τραβά το κουρτινάκι για να κοιτάξει έξω από τον θάλαμο, αλλά ο θείος του εξαγριωμένος του φωνάζει «Μην τολμήσεις να κοιτάξεις έξω από το παράθυρο! Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω για να δεις!» και ευθύς οι κουρτίνες κλείνουν και η μνήμη και η πραγματικότητα αναβάλλονται, προφανώς ματαιώνονται.

5.«Η Εκδρομή» του Τάκη Κανελλόπουλου (1966) με τους Λίλυ Παπαγιάννη και Άγγελο Αντωνόπουλο

Γιατί ο τίτλος της ταινίας είναι κάτι που αυτές τις μέρες μας λείπει. Γιατί ο Κανελλόπουλος προσπαθεί να βρει και να διαφυλάξει την Ελλάδα εκεί στα τοπία της που ανθίζουν ο απαγορευμένος έρωτας και τα πάθη των ηρώων με μια σχεδόν γιγάντια διάσταση, μέσα από μια ποιητική, πυρετική, εντατική ματιά που βλέπει τον παράνομο έρωτα σε μια εποχή πολέμου, όπου οι απαιτήσεις για τη ζωή είναι ελάχιστες, μέσα σε λιποταξίες και ψέματα.

6. «Δικός της» του Σπάικ Τζόνζι (2013) με τους Χοακίν Φίνιξ και Σκάρλετ Γιόχανσον

Γιατί παίζει ο συγκλονιστικός Χοακίν Φίνιξ πολύ πριν το «Τζόκερ» αλλά κυρίως γιατί ο εξωπραγματικός έρωτας του διαδικτύου αντιμετωπίζεται με σπάνιο βάθος και ευαισθησία από έναν σπουδαίο σκηνοθέτη. Μια ταινία τόσο φυσική, τόσο αναλογική, για την άυλη υπόσταση και τη χίμαιρα της μεγάλης αγάπης που αγγίζει την αιωνιότητα, ακόμα κι αν στο μεγαλύτερο μέρος της είναι καλωδιωμένη.

7.«Casus Belli» του Γιώργου Ζώη (2010)

Γιατί ήταν η εξαιρετική ελληνική ταινία μικρού μήκους που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, τότε που το φεστιβάλ είχε γίνει και για τις ανθρώπινες ουρές της, μια εκ των οποίων σε σουπερμάρκετ.

8.«Mectoub, Αγάπη μου» του Αμπντελατίφ Κεσίς (2017)

Γιατί είναι ένα αριστουργηματικό φιλμ του Γαλλοτυνήσιου σκηνοθέτη (γνωστού δημιουργού της «Ζωής της Αντέλ») αλλά και για τις μοναδικές καλοκαιρινές σκηνές με νέους ανθρώπους που χορεύουν, λιάζονται, κολυμπούν, κάνουν έρωτα και βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής με απερισκεψία και ξεγνοιασιά, ακριβώς όπως είναι το καλοκαίρι.

9. «Όσα παίρνει ο άνεμος» του Βίκτορ Φλέμινγκ (1939) με τους Βίβιαν Λι, Κλαρκ Γκέιμπλ, Λέσλι Χάουρντ, Ολίβια ντε Χάβιλαντ και Χάτι ΜακΝτάνιελ

Γιατί ακόμα κι αν το έχετε δει αυτό το αξεπέραστο αριστούργημα αξίζει και πάλι να δείτε ένα από τα πιο αισθαντικά φιλιά (είδος εξορισμένο στις μέρες μας) στην ιστορία του κινηματογράφου, να ακούσετε το Κλαρκ Γκέιμπλ να λέει στην Βίβιαν Λι: «Θα έπρεπε να φιλιέσαι συχνά. Και με κάποιον που ξέρει πως» και να νιώσετε πως ο κορωνοϊός θα είναι και αυτός σε λίγο καιρό ανάμεσα σε «όσα παίρνει ο άνεμος».

10. «Μεσοτοιχίες» του Γκουστάβο Ταρέτο (2011)

Γιατί όταν μένουμε σπίτι πρέπει να έχουμε και το σινεμά μας. Μέσα σε υπολογιστές και μεσοτοιχίες που μας κρύβουν τον ανοιχτό ορίζοντα, το υπέροχο αυτό αργεντίνικο φιλμ γεμάτο νεανική αισιοδοξία, ελπίδα, τρυφερότητα και χιούμορ θα σας κλέψει την καρδιά και θα σας κάνει να έχετε άλλα μάτια όταν θα ξαναβγείτε στους δρόμους.

**Και μια extra επιλογή που πρέπει να καταφεύγουμε μέρες που είναι: «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης» του Αλέκου Σακελλάριου με τον Θανάση Βέγγο, για το ερμηνευτικό του κρεσέντο και τις ασύλληπτες ατάκες του ειδικά στο μέρος της ταινίας «Φαρμακείο Διανυκτερεύον», αλλά κυρίως γιατί αυτόν τον καιρό έχουμε την ανάγκη να γελάσουμε και καλό είναι να μη βρεθούμε στην ανάγκη του φαρμακείου.