Έφυγε από τη ζωή ο Χρήστος Ψαριάδης

Η συνέντευξη στο περιοδικό Best

Ο Χρήστος Ψαριάδης είχε δώσει συνέντευξη στο περιοδικό Best τον Απρίλιο του 2012, όπου είχε μιλήσει στον δημοσιογράφο Τάκη Μαρτάτο, με τίτλο: «Χαίρομαι που η μισή Πάτρα μου λέει γεια σου Χρήστο». Ο Χρήστος Ψαριάδης είχε υποδεχθεί τον Τάκη Μαρτάτο στο σπίτι του στο Προάστειο.

Όπως έγραφε, τότε, το ρεπορτάζ:

«Τον συναντήσαµε µία Τετάρτη απόγευµα στο φιλόξενο και µε ξεχωριστό γούστο διακοσµηµένο από τον ίδιο, διαµέρισµά του στο Προάστειο.

Με καµάρι και νοσταλγία µας εκµυστηρεύθηκε ότι γεννήθηκε και µεγάλωσε στο Προάστειο, στα Μποζαΐτικα όταν η περιοχή ακόµη θεωρείτο εξοχή και ήταν εκδροµή να έρθεις από την Πάτρα. «Θυµάµαι τις βόλτες µε τον πατέρα του Νικόλα και τον µικρότερο αδελφό µου Σπύρο πότε στον Προφήτη Ηλία που είναι ένα ερηµοκλήσι πάνω από το σπίτι µας και πότε στον Καστελλόκαµπο στο κτήµα Πετµεζά».

Το πρώτο που σε εντυπωσιάζει φτάνοντας στο σπίτι του Χρήστου Ψαριάδη είναι οι υπέροχοι πίνακες του Γιώργου Μπογδανόπουλου, αδελφικού του φίλου, διάσπαρτοι παντού αλλά και τα άψογα τακτοποιηµένα βιβλία του στα ράφια, οι φωτογραφίες µε φίλους του καλλιτέχνες όπως ο Θάνος Μικρούτσικος και η ηθοποιός Ελισάβετ Ναζλίδου αλλά και σηµαντικούς πνευµατικούς ανθρώπους όπως η συγγραφέας Ρέα Γαλανάκη.

Κύριε Ψαριάδη να πάµε πίσω στο ξεκίνηµα σας. Τι θυµάστε από τα παιδικά σας χρόνια και πότε ξεκινήσατε να εργάζεστε στην Τράπεζα;

«Δηµοτικό σχολείο πήγα στα Μποζαΐτικα και κατόπιν στο 1ο Γυµνάσιο Πατρών. Τα παλιότερα χρόνια το Προάστειο θεωρείτο αποµακρυσµένη περιοχή (απέχει 6,5 χιλιόµετρα απόσταση από την Πάτρα) και έρχονταν εκδροµή οι Πατρινοί την Καθαρή Δευτέρα για κούλουµα ή το Πάσχα. Τώρα έχει ενωθεί πια µε την πόλη. Μου αρέσει η περιοχή αυτή και ποτέ δεν θα ήθελα να την αλλάξω. Τελειώνοντας το σχολείο πέρασα στο πανεπιστήµιο στην αγγλική φιλολογία. Παράλληλα έδωσα εξετάσεις και για την Εθνική Τράπεζα. Και ενώ ήµουν ένα µήνα σχεδόν στο πανεπιστήµιο στην Αθήνα βγήκαν τα αποτελέσµατα και ήµουν ανάµεσα στους επιτυχόντες. Οπότε επέστρεψα και διορίστηκα στο Αίγιο όπου έµεινα δύο χρόνια και πήγαινα στην Αθήνα και έδινα µαθήµατα. Σιγά σιγά και µε κόπο τέλειωσα το πανεπιστήµιο. Ξέρεις φοβόµουν µήπως δεν έµπαινα στο πανεπιστήµιο αλλά τελικά κατάφερα και πέρασα και στα δύο. Στην αρχή δεν ήθελα πολύ τη δουλειά µου στην τράπεζα την οποία την έβλεπα περισσότερο ως βιοποριστική ανάγκη. Μάλιστα το απωθηµένο µου είναι που δεν έγινα καθηγητής σε γυµνάσιο, µου αρέσει πολύ η επαφή µε τα παιδιά.

Κάποια στιγµή σκεφτόµουν να παρατήσω την τράπεζα, αλλά θα διοριζόµουν µετά από µια δεκαετία καθώς ήµουν πίσω στην επετηρίδα. Έτσι παρέµεινα στην τράπεζα και εξελίχθηκα καλά. Έγινα διευθυντής στο κατάστηµα της πλατείας Γεωργίου που ήταν και Πολιτιστικό Κέντρο του Μορφωτικού Ιδρύµατος της Εθνικής και είχα την εποπτεία ενώ τώρα είµαι υποδιευθυντής στην Συµµάχων. Μου αρέσει η επαφή µε τον κόσµο και η δουλειά µου. Χαίροµαι να βλέπω και να συναντώ τους Πατρινούς να έρχονται και να µου λένε µία καληµέρα. Το µόνο που µου έλειψε είναι ότι δεν έζησα τη φοιτητική ζωή καθώς λόγω της εργασίας µου δεν µπορούσα να είµαι στην Αθήνα».

Με την πολιτική είχατε ποτέ εµπλοκή, σας προτάθηκε ποτέ να κατεβείτε υποψήφιος;

«Μου είχαν προτείνει διάφοροι συνδυασµοί όπως του Ανδρέα Καράβολα ή του Ανδρέα Φούρα να είµαι υποψήφιος αλλά δεν είµαι εγώ για την πολιτική. Μου αρέσει να βγω µε µια φιλική συντροφιά και να πω δύο κουβέντες, µέχρι εκεί, να λαµβάνω θέσεις πολιτικής ευθύνης, όχι δεν µου αρέσει».

Με τα κοινά πάντως ασχοληθήκατε στο Καρναβάλι.

«Έβγαινα στον κρυµµένο θησαυρό από τα χρόνια του γυµνασίου ενώ κάποια στιγµή µπήκα στο καρναβάλι και ως καρναβαλική και κριτική επιτροπή. Ήταν ωραία εποχή και ωραία παρέα. Θυµάµαι είχαµε βγει µε τους «Αθάνατους» µε τον Γιώργο Μπογδανόπουλο και είχαµε κάνει διαµαρτυρία για την πορεία του Πατρινού Καρναβαλιού και την απειλή εµπορευµατοποίησης του. Είχαµε φορέσει µαύρα ρούχα και είχαµε βγει τελευταίοι στην παρέλαση. Αυτός ο όχλος και η φασαρία σήµερα δεν µου πηγαίνει. Εµείς φτιάχναµε µόνοι µας τις στολές, µαζευόµασταν σε οµάδες και κάναµε την πλάκα µας. Τα τελευταία χρόνια άρχισα να αποτραβιέµαι και πλέον έφτασα στο άλλο άκρο όπου σχεδόν ούτε να το ακούω δεν θέλω. Τα παλιότερα χρόνια ήταν πιο ωραία, δεν µπορώ σήµερα αυτό το λαϊκισµό, τη λαοθάλασσα, να θες να βγεις τις τελευταίες µέρες και να στριµώχνεσαι στα µπαρ. Βέβαια οι δύο µου κόρες συνεχίζουν την παράδοση και βγαίνουν σε γκρουπ».

Ποιες ήταν οι ωραιότερες καρναβαλικές στιγµές που θυµάσαι;

«Σίγουρα τα πριβέ πάρτι που κάναµε στα διάφορα σπίτια. Χορεύαµε µέχρι πρωίας και το επόµενο πρωί πηγαίναµε κανονικά στη δουλειά. Θυµάµαι την «Αρένα» του Κοτοπούλη αλλά και το «Λευκό χορό» τότε στο υπόγειο του Beau Rivage που είχε αφήσει εποχή, το γκρουπ που έφτιαχνε ο αρχιτέκτων Στάθης Χρυσικόπουλος. Με τον Γιώργο Μπογδανόπουλο, τον Κώστα Βρη, τον Κώστα Αντζουλάτο, την Ρουµπίνη Φακάλου και άλλους είχαµε µία παρέα, ρίχναµε την ιδέα, µετά ράβαµε τις στολές µας, βγαίναµε και διασκεδάζαµε. Μία χρονιά παρελάσαµε ως αγάλµατα ακίνητοι πάνω σε νταλίκα. Ήταν µία ιδέα του Μπογδανόπουλου, είχαµε βαφτεί στα λευκά και είχαµε µπει µέσα σε κούφιες προτοµές. Το γκρουπ λεγόταν «Ανδρών Επιφανών» και είχαµε και στεφάνια στα πόδια. Μας κοίταζε ο κόσµος στη Γούναρη εντυπωσιασµένος».

Γνωρίζω ότι είστε λάτρης του θεάτρου…

«Χρόνια παρακολουθώ τις παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας και ακόµη και σήµερα ανεβαίνω κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο στην Αθήνα και παρακολουθώ παραστάσεις. Το θέατρο είναι η ζωή µου. Ήθελα κάποια στιγµή να γίνω και ηθοποιός αλλά δεν µπόρεσα διότι όσες φορές έχω προσπαθήσει να παίξω από το φόβο µήπως ξεχάσω τα λόγια µου και το άγχος παθαίνω γλωσσοδέτη. Έχω πάντως παίξει µε τον Χάρη Πανούτσο, τον Κώστα Βρη και τον Κώστα Πανταζόπουλο τις «Κυρίες της σκηνής και του παλουκιού» στο Επίκεντρο όπου είχα υποδυθεί τη Λυσιστράτη ενώ κατόπιν είχα παίξει στις παραστάσεις του Κοµιτάτου, «Βαφτιστικός» και «Ορνιθοσκαλίσµατα», χωρίς να έχω όµως ενεργό ρόλο.

Έχω φίλους από το θέατρο όπως το Γεράσιµο Γεννατά ή την Ευαγγελία Μουµούρη. Πηγαίνω και στο Μέγαρο Μουσικής. Ψάχνω, βρίσκω και παρακολουθώ. Έχω και το διάβασµα µου και τη µουσική µου, σινεµά δεν προφταίνω να πάω, ενώ κάνω και γιόγκα και κανένα ταξίδι στο εξωτερικό όχι όµως πολύ µακριά γιατί φοβάµαι τα αεροπλάνα. Κάνω και ποδήλατο.

Την άνοιξη ή το φθινόπωρο µου αρέσει να ανεβαίνω στο Δασύλλιο και να βλέπω την αλλαγή των χρωµάτων στη φύση. Πολλές φορές περπατάω και στην παλιά Πάτρα και µου αρέσει να αντικρίζω τα εγκαταλειµµένα σπίτια, είναι σαν να ζω εκείνη την εποχή. Θυµάµαι τις βόλτες που µας πήγαιναν οι γονείς µου στην Γερµανού και τον Παντοκράτορα.

Στέκι µου έχω το «Φαγιούµ» ενώ µου αρέσει να πηγαίνω µε φίλους και σε κανένα κουτούκι. Δεν πολυβγαίνω ωστόσο καθώς ξυπνώ καθηµερινά στις 6 το πρωί καθώς στις 7.30 πρέπει να είµαι στην Τράπεζα. Βάρυνα µε τον καιρό και λίγο (χαµογελά).

Μου αρέσει που η µισή Πάτρα µου λέει «γεια σου Χρήστο» και χαίροµαι να βλέπω και να εξυπηρετώ κάποιον στην τράπεζα. Αντίθετα αυτό που µε στενοχωρεί στην Πάτρα είναι η µιζέρια ορισµένες φορές και το κουτσοµπολιό».

Σας έχει στεναχωρήσει κάτι συγκεκριµένο;

«Πέρασα ένα πρόβληµα µε την υγεία µου και βρέθηκαν άτοµα σε µία παρέα όπου δεν ήµουν παρών και έλεγαν «ο Χρήστος περνάει αυτό, τον κακοµοίρη». Δεν µε λυπόντουσαν αλλά µε κουτσοµπόλευαν. Πάντως η περιπέτεια της υγείας µου µε άλλαξε ως άνθρωπο, είδα πιο ωµά τη ζωή, αν δεν υπάρχει υγεία δεν γίνεται τίποτε. Έχω αναθεωρήσει πολλά πράγµατα µετά από αυτό και δεν στενοχωριέµαι πλέον τόσο εύκολα».

Οι δυο σας κόρες και το σπίτι σας, σας χαρίζουν ξεχωριστή χαρά.

«Η Νάσια είναι σπουδάστρια της νοσηλευτικής και η Νινέττα στη σχολή των νηπιαγωγών. Είµαι φύσει αισιόδοξος και αυτό που θέλω είναι να δω τα παιδιά µου να µεγαλώνουν και να είναι καλά. Το σπίτι µου δίνει χαρά και ξεκούραση, το έφτιαξα µε το δικό µου γούστο και µπαίνοντας µέσα µετά από µία κουραστική µέρα χαλαρώνω. Βλέπω τους πίνακες του Μπογδανόπουλου, τα βιβλία µου όπως θέλω και χαλαρώνω. Για τη διακόσµησή του παίρνω ιδέες από διάφορα περιοδικά, για παράδειγµα τα φωτιστικά του λίβινγκ ρουµ τα είδα σε ένα σπίτι στην Ιταλία και τα παράγγειλα. Τώρα τελευταία µε φωνάζουν και φίλοι και µε ρωτούν πώς να διακοσµήσουν το σπίτι τους».

Είστε πάντως άνθρωπος του καλού γούστου, αυτό είναι ευδιάκριτο και στο προσεγµένο ντύσιµό σας.

 «Ενηµερώνοµαι και αγοράζω λίγα και καλά ρούχα πάντα από την αγορά της Πάτρας. Παράδειγµα φέτος που είναι στη µόδα οι πιο λεπτές γραβάτες, φόρεσα κι εγώ αλλά κάτι πιο ενδιάµεσο. Μου αρέσει επίσης να µαζεύω ρολόγια χειρός, έχω πλέον κάπου δεκαπέντε αλλά και πένες αν και στην δουλειά της τράπεζας µε τα καρµπόν δεν βολεύει. Την αγάπη για τις πένες την πήρα από τον πατέρα µου».

Τα όνειρα σας φεύγοντας από την Τράπεζα µε σύνταξη ποια είναι; Τι θα λέγατε ότι σας χαρακτηρίζει ως άνθρωπο;

«Θα µου άρεσε ενδεχοµένως να ζω σε µία µεγαλούπολη όπως η Κωνσταντινούπολη που µου αρέσει πολύ ή το Λονδίνο ακόµη και στην Αθήνα. Αν έχω την ηρεµία και την ησυχία µπορεί και να το αποτολµήσω αλλά και η Πάτρα καλή είναι, έχω τους φίλους µου και περνάω καλά. Όσο για τον χαρακτήρα µου είµαι αγχωτικός και τελειοµανής, «πνίγοµαι» εύκολα και είµαι ικανός να πετάγοµαι στον ύπνο µου και να σκέφτοµαι µήπως υπέγραψα σε κάποιο χαρτί λάθος».