Μα τι κάνουν οι άνθρωποι; Ερχεται κίνημα απελπισμένων!

Κάθε μέρα και πιο σταθερά εδραιώνεται στο μυαλό μου  η πεποίθηση ότι οι πολιτικοί μας έχουν χάσει πλήρως την επαφή με το περιβάλλον. Δεν αντιλαμβάνονται τι γίνεται στην κοινωνία, δεν έχουν καμία πλέον σχέση με τον λαό, είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Κάποιες, τουλάχιστον, εκτός λογικής, κυβερνητικές αποφάσεις και ουσιαστικά η …μη αντίδραση της αντιπολίτευσης με οδηγούν σ’ αυτό το σημείο.

Ας πάρουμε το τελευταίο παράδειγμα της απίστευτης, για την οικονομική κατάσταση του κόσμου, αύξηση των εισιτηρίων αστικών συγκοινωνιών (μετρό, λεωφορεία, τρόλεϋ, τραμ) της Αθήνας. Η κυβέρνηση για να κλείσει, λέει, το έλλειμμα των Οργανισμών αποφάσισε να ρίξει ένα 40% στο κεφάλι του κοσμάκη, ανεβάζοντας από 1^ης Φεβρουαρίου το κόστος του ενιαίου εισιτηρίου της μιάμισης ώρας από το ένα ευρώ στο 1,40! Εννοείται ότι δεν ενδιαφέρεται για το έλλειμμα των οικογενειακών προϋπολογισμών.

Την εποχή που η βενζίνη γλυκοκοιτάζει τα 2 ευρώ το λίτρο, είπαν οι άνθρωποι να δυσκολέψουν περισσότερο τις μετακινήσεις των ανέργων, των φτωχών, των μικρομεσαίων εισοδηματικά. Γιατί αυτοί είναι που χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ καθημερινά. Πιστέψτε με, οι έχοντες και κατέχοντες (που το θυμήθηκα πάλι), όπως και οι ίδιοι οι πολιτικοί βλέπουν τις αστικές συγκοινωνίες σαν κάτι εξωτικό!

Προφανώς,  οι κυβερνώντες έκριναν ότι τα 80 λεπτά πήγαινε – έλα καθημερινής επιβάρυνσης  κατ’ άτομο ( κάντε το λογαριασμό ανά μήνα για μια οικογένεια) είναι ένα πρόσθετο φορτίο που μπορεί ευχερώς  να σηκωθεί. Σου λένε, εδώ τόσες μειώσεις αποδοχών  ανέχτηκαν, στα 80 λεπτά θα κολλήσουν… Έλα όμως που δεν σκέφτονται ότι η περίπτωση παραπέμπει στον αρσιβαρίστα που σηκώνει με μια κίνηση 200 κιλά κι όταν του προσθέσουν άλλα 2 ψωροκιλάκια στην μπάρα, καταρρέει. Ή αν προτιμάτε θυμίζει το υποζύγιο που υπομένει πολλά, είναι ωστόσο αρκετή μια μικρή επιπλέον ενόχληση για να αρχίσει να κλοτσάει!

Οι ταγοί  μας δεν καταλαβαίνουν ότι  εδώ κάτω, τα πράγματα έχουν φτάσει στο μη περαιτέρω. Δεν πήραν χαμπάρι από το διαρκώς ογκούμενο ρεύμα του «δεν πληρώνω» στα διόδια. Δεν κατανοούν ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας που αδυνατούν να καλύψουν ακόμη κι αυτά τα 80 παραπανήσια λεπτά, για να κάνουν το αυτονόητο (κύριε πρωθυπουργέ το να μπορείς να μετακινηθείς με τα ΜΜΜ στην Ελλάδα δεν είναι αυτονόητο, όπως αρέσκεστε να λέτε συχνά;). Εξακολουθούν πεισματικά να μας αντιμετωπίζουν σαν αριθμούς. Μόνο που το κάθε νούμερο από τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, από τα εκατομμύρια που ζούν κάτω από τα όρια της φτώχειας και από τα περισσότερα εκατομμύρια που αγωνίζονται σκληρά να τα φέρουν βόλτα, κρύβει ανθρώπινη οντότητα. Άνθρωπο που υπομένει, παλεύει  - όχι, πλέον δεν ελπίζει -  και περιμένει καρτερικά. Μέχρι πότε όμως; Δυστυχώς διαπιστώνω ότι οι συμπολίτες που αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν αυξάνονται ραγδαία. Αυτοί οδηγούνται από τα …έργα των πολιτικών μας στην συγκρότηση του πυρήνα ενός  κινήματος απελπισμένων. Και οι απελπισμένοι, είναι ικανοί για τα πάντα, γιατί δεν φοβούνται και δεν υπολογίζουν κανένα μνημόνιο και καμιά κύρωση. Αν δε, συμβεί αυτό, η ανυπακοή στα διόδια, το μετρό, τα λεωφορεία και άλλες υποχρεώσεις ίσως αποδειχτεί μόνο η αρχή!