Που βαδίζουμε σήμερα;

Δεν έχει κανένας αμφιβολία, ότι η συμφωνία στην οποία κατέληξε τα χαράματα της Δευτέρας η Σύνοδος Κορυφής και αποδέχθηκε ο Πρωθυπουργός, αποτελεί νέο, πιο επαχθές μνημόνιο, όχι μόνο με επώδυνα υφεσιακά μέτρα αλλά με άλλη μια βολή στην εθνική ανεξαρτησία της χώρας.

Δεν έχει κανένας αμφιβολία, ότι το αριστερό μνημόνιο μπορεί να αποδειχτεί χειρότερο από τα δύο προηγούμενα. Εμείς δεν θέλουμε να μπούμε στην λογική τέτοιων συγκρίσεων. Όσοι το κάνουν, απλά αυτοεξεφτελίζονται.

Δεν έχει κανένας αμφιβολία, ότι οι ηγέτες της Ευρωζώνης, κυρίως οι δορυφόροι της Μέρκελ και του Σόιμπλε, πρωτίστως επεδίωκαν και επιδιώκουν πολιτικές λύσεις στα μέτρα τους, λύσεις εμπέδωσης σιδερένιας πειθαρχίας για τους υπόλοιπους λαούς. Η λογική του πειραματόζωου μαζί με την λογική της σύντομης αριστερής παρένθεσης σε πλήρη εφαρμογή.

Ίσως βέβαια υπάρξουν χειρότερα που δεν έχουμε δει ακόμα! Τα fast track νομοσχέδια, μπορεί να περιλαμβάνουν ρυθμίσεις πολύ πέραν των πρωθυπουργικών διαβεβαιώσεων. Πολιτικές μεταλλάξεις και συμμαχίες που πριν δύο εβδομάδες θα έμοιαζαν αδιανόητες. Στις μέρες που θα ακολουθήσουν, θα παρακολουθήσουμε πολιτικές εξελίξεις, που θα αλλοιώνουν πλήρως την λαϊκή βούληση και ετυμηγορία.

Στις συνθήκες αυτές, μοιάζουν ανόητες, παρηγορητικές αναφορές για περήφανη διαπραγμάτευση και παρακαταθήκες στους Ευρωπαϊκούς λαούς. Καμιά θετική παρακαταθήκη δεν αφήσαμε εν τέλει προσκυνώντας και την περηφάνια την χρησιμοποιούμε για εσωτερική κατανάλωση.

Πως φτάσαμε ως εδώ; Τι έκανε και τι δεν έκανε η Κυβέρνηση;

Το αποτέλεσμα των εκλογών του 2012, διαμόρφωνε συνθήκες ταχύτατης πολιτικής ανατροπής. Κυβερνούσε ένα χρεοκοπημένο μνημονιακό κατεστημένο που μετά βίας αναδείκνυε κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ήταν προφανές, ότι θέμα χρόνου υπήρχε για την αλλαγή της σκυτάλης. Μάλιστα, επειδή ήταν τόσο προφανές, μπήκαν στο επόμενο διάστημα στο ψυγείο και όλες οι λαϊκές – εργατικές κινητοποιήσεις. Επανάπαυση και ανάθεση υπήρξε η πολιτική προτεραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο στο διάστημα αυτό, το κόμμα της τότε αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όφειλε να προετοιμάσει την κυβερνητική του δράση και το πρόγραμμα του. Κυρίως έπρεπε να ετοιμάσει την διαπραγμάτευση με τους δανειστές, να επιλέξει μέτωπα, συμμαχίες, να μην καλλιεργεί κλίμα αυταπατών, πρώτα να πράττει και μετά να ανακοινώνει, κυρίως να επεξεργαστεί εναλλακτικές λύσεις.

Αυτές οι εναλλακτικές λύσεις αποτέλεσαν το αδύνατο σημείο της κυβερνητικής πολιτικής σε κάθε σημείο από το 2012 μέχρι σήμερα.

Εναλλακτικές λύσεις, δεύτερο σχέδιο, δεν υπήρξαν. Δεν υπήρξαν ποτέ, δεν έγινε επεξεργασία τους με αξιόπιστο τρόπο, από καμιά επί μέρους πολιτική και ιδεολογική τάση.

Έχουμε γραπτά και προφορικά ισχυριστεί, ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πριν γίνει Κυβέρνηση όφειλε να κάνει λογιστικό έλεγχο του χρέους, όφειλε να επεξεργαστεί άμεσο, πρακτικό πρόγραμμα, με τις αναγκαίες νομοθετικές ρυθμίσεις, για την αύξηση των δημοσίων εσόδων, με την πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαπλοκής. Όφειλε να εθνικοποιήσει τις τράπεζες και την Τράπεζα της Ελλάδος, να απαγορεύσει την διαφυγή των καταθέσεων. Όλα αυτά, για να έχουν νόημα, έπρεπε να τα κάνει στις πρώτες δέκα πέντε μέρες. Ο καθένας αντιλαμβάνεται, ότι αν αυτά είχαν γίνει δεν θα αντιμετωπίζαμε ποτέ πρόβλημα ρευστότητας, θα αντιμετωπίζαμε τους μετέπειτα εκβιασμούς. Θα είχαμε χρόνο, για να αναζητήσουμε άλλες πολιτικές συμμαχίες.

Έχουμε ισχυριστεί, ότι μετά τον λογιστικό έλεγχο, έπρεπε διαπραγμάτευση να δεχτούμε μόνο επί του χρέους. Και με στόχο, έστω, την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, που ήταν η προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι προτάσεις αυτές, είναι βέβαιο ότι δεν θα γίνονταν δεκτές. Η λύση μετά από αυτό, θα ήταν όσα προαναφέρθηκαν. Δεν θα πληρώναμε τα περίπου 9 δις, θα διαφυλάσσαμε τα 70 δις των καταθέσεων που διέφυγαν, θα διαφυλάσσαμε τα πάνω από 30 δις αποθεμάτων της ΤτΕ.

Βεβαίως, με τον τρόπο διαπραγμάτευσης που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ, (όλα στο τραπέζι, λες και δεν είχε υπάρξει πολιτική αλλαγή, δεν υπήρχαν προεκλογικές δεσμεύσεις), όλα αυτά θα ήταν «μονομερείς» ενέργειες, έγιναν αυτοακύρωση της Κυβέρνησης και της αριστερής της φυσιογνωμίας.

Γιατί όμως δεν υπήρξαν εναλλακτικές λύσεις; Γιατί δεν υπήρξε καμία προετοιμασία για αυτές;

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ίδια στρατηγική προσήλωση, την ίδια στρατηγική εμμονή με τους προκατόχους του. Την πάση θυσία παραμονή στην Ευρωζώνη. Η πραγματικότητα απέδειξε, ότι η εναλλακτική λύση ήταν απαραίτητη ακόμα και για την δική τους πολιτική.

Γιατί παρήλθε το εξάμηνο με σχεδόν μηδενική κυβερνητική παραγωγικότητα; Και εννοούμε όλους τους άλλους τομείς πλην των διαπραγματεύσεων. Επειδή επέδειξαν ασύγγνωστη χαλαρότητα μαζί με αλαζονεία.

Εν ολίγοις, επειδή δεν μπορούμε να αποδώσουμε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ άγνοια, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι κινήθηκαν με θεοποίηση των Ευρωπαϊκών θεσμών, με την ευρωλαγνία που κουβαλούν από την δεκαετία του 80, με ασυγχώρητη αβλεψία των όσων έγιναν τα τελευταία πέντε χρόνια και κατέστρεψαν ολοσχερώς την χώρα.

Θα το επαναλάβουμε: Όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια, αποφασίστηκαν και επιβλήθηκαν από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών με την κυριαρχία του Γερμανικού άξονα και την συνενοχή της οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας και των πολιτικών της εκπροσώπων.

Δεν θα έπρεπε να έχει καμία σχέση με αυτά η πολιτική μιας Αριστερής Κυβέρνησης.

Οι ελπίδες του κόσμου αναπτερώθηκαν με την προκήρυξη του Δημοψηφίσματος.

Έχουμε ήδη γράψει, ότι το δημοψήφισμα όχι μόνο δεν στηρίχτηκε, αλλά υπονομεύτηκε από μέρος κορυφαίων ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό από μόνο του, δημιουργεί τεράστια ερωτηματικά. Ωστόσο, η ανταπόκριση του κόσμου και στην συμμετοχή και στην επιλογή του ΟΧΙ, εξέπληξε «εχθρούς και φίλους». Για αυτό, η προδοσία του αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις. Από το ίδιο βράδυ ο Πρωθυπουργός, αλλοίωσε όλα τα μηνύματα του και βρέθηκε στο ίδιο στρατόπεδο με τους κήρυκες του ΝΑΙ. Οι οποίοι τον παρότρυναν να φέρει οποιαδήποτε συμφωνία με οποιοδήποτε κόστος για τον λαό και την χώρα.

Θέλουμε να αναφέρουμε ακόμα δύο παρατηρήσεις:

1. Η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις εκφάνσεις της, αθωώνεται για τις προθέσεις της, αλλά έχει σοβαρές ευθύνες.  Γιατί για μεγάλο διάστημα συμπλέει με τις κεντρικές επιλογές και κυρίως γιατί κάθε εναλλακτική της επεξεργασία ήταν ημιτελής, ασαφής και θολή.

2. Το κόμμα της πιο συνεκτικής αριστεράς, το ΚΚΕ, απέχει, αρνείται να διαδραματίσει ρόλο στις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. Αρνήθηκε να αναλάβει ευθύνες στο ΟΧΙ του λαού, κυρίως αρνήθηκε την δυνατότητα του να συνομιλεί, και σήμερα και αύριο, με λαϊκές δυνάμεις, που με το ΟΧΙ, εξέφρασαν την καθολική τους αντίθεση, στα σχέδια υποδούλωσης τους, στα σχέδια της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας.

Το ΟΧΙ του λαού στο Δημοψήφισμα, είναι η μόνη ασφαλής παρακαταθήκη. Που μπορεί να τροφοδοτήσει τους αυριανούς αγώνες, την αντίσταση στην ισοπέδωση, να τροφοδοτήσει ξανά την χαμένη ελπίδα.