Τα αυτονόητα

Κάθομαι και σκέπτομαι και προσπαθώ να αναλύσω την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μου, και αναρωτιέμαι πώς φτάσαμε στην καταστροφή;

Κάθε μέρα βομβαρδίζομαι από τα κανάλια και ακούω όλους τους σπουδαγμένους να μου λένε για την καταστροφή που έρχεται, και ότι φταίει ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου ή ο τάδε ή ο δείνα και αναρωτιέμαι: «Μα είναι δυνατόν τέσσερις – πέντε άνθρωποι να έχουν τέτοια δύναμη να καταστρέψουν μια ολόκληρη χώρα;»

Εκεί λοιπόν που με είχε πιάσει απελπισία πέρασε φίλος μου ο Μιχαλάκης που είχα καιρό να τον δω και σκέφτηκα να τον ρωτήσω για να ακούσω και την γνώμη ενός φίλου.

Σπουδαγμένος ο Μιχαλάκης ο φίλος μου – τελείωσε το λύκειο και διορίστηκε στην τράπεζα (ο μπαμπάς του τραπεζικός) και στα 47 του πήρε σύνταξη 2,200 € παρακαλώ!

Εγώ δεν τέλειωσα το λύκειο, άνοιξα ένα μικρό μπακάλικο, με χίλια ζόρια και ευτυχώς δουλεύω 15 ώρες την ημέρα και τα φέρνω βόλτα. Όσο για σύνταξη – στα 65 και βλέπουμε. Ο Μιχαλάκης άρχοντας, με διαμέρισμα στα Ψηλά Αλώνια, με εξοχικό, δυο αυτοκίνητα και σπουδές στο εξωτερικό για τα παιδιά του. Άρχοντας σας λέω.

Ρωτώ και εγώ τον Μιχαλάκη: «Δεν μου λες ρε φίλε, πώς φτάσαμε ως εδώ;»

Και παίρνω την εξής απάντηση: «Αυτονόητο είναι, δεν το καταλαβαίνεις;»

-Όχι- του λέω.

-Κοίταξε, όταν διορίστηκα στην τράπεζα ένας καλός φίλος, μου είπε ότι εάν θέλω να πάω μπροστά θα πρέπει να γραφτώ στο Κόμμα.

- Που, στο ΚΚΕ;

- Όχι μωρέ, στο Κόμμα που κυβερνά.

- Γιατί;

- Μα είναι αυτονόητο – ήταν η απάντησή του.

Τον άκουσα και γράφτηκα. Σε έξι μήνες άλλαξα θέση στην τράπεζα και ξεκουράστηκα γιατί στην προηγούμενη θέση και λιγότερα έπαιρνα και μου έφευγε ο πάτος στην δουλειά. Τότε κατάλαβα το αυτονόητο.

Ήρθαν εκλογές και έπρεπε να κερδίσουμε.

- Γιατί; – ρώτησα εγώ, ο βλάκας.

- Γιατί;! Διότι αν χάναμε θα ξαναγύριζα σε θέση με τα ίδια λεφτά αλλά θα μου έφευγε πάλι ο πάτος στην δουλειά. Με αυτά και αυτά έβαλα και την κόρη μου στην τράπεζα.

Ρωτώ πάλι εγώ, ο απόφοιτος του δημοτικού.

- Και γιατί ρε, Μιχαλάκη, να μην μπει και η δική μου κόρη στην τράπεζα;

- Κοίταξε – μου λέει, - έχεις ακούσει που λένε: «Έχει μπάρμπα στην Κορώνη;"

- Ε λοιπόν, αυτονόητο δεν είναι; Η κόρη μου είχε μπάρμπα στην Κορώνη – εμένα. Και πάνω από μένα το Κόμμα.

Ρώτησα πάλι:

- Καλά ρε Μιχαλάκη, έχουμε την ίδια ηλικία, πώς γίνεται εσύ να είσαι συνταξιούχος και εγώ να θέλω άλλη μια ζωή να δουλεύω για να πάρω σύνταξη το ένα τρίτο από αυτά που παίρνεις εσύ;

- Άκουσε λοιπόν, να μάθεις. Θυμάσαι τότε που χάσαμε τις εκλογές. Ε λοιπόν η νέα κυβέρνηση ήθελε να διορίσει τους δικούς της. Αυτονόητο, αλλά στην τράπεζα είχαμε γίνει τόσοι πολλοί που δεν είχαμε καρέκλες να καθίσουμε..

- Και που καθόσαστε;

- Πηγαίναμε για καφέ, αφού έτσι και έτσι δεν κάναμε τίποτα. Αυτονόητο δεν είναι;

Εγώ το βιολί μου:

- Σας απέλυσαν δηλαδή, για να βάλουν τους δικούς τους;

- Ε είσαι βλάκας! – μου λέει – Μα που ζεις;

- Δηλαδή τι έγινε; – τον ρώτησα.

- Έβγαλε ένα πρόγραμμα η νέα κυβέρνηση βάση του οποίου όσοι είναι πάνω από 45 μπορούν να φύγουν και θα πάρουν και μπόνους. Σύνταξη και αποζημίωση κάπου 120.000 €. Τους μούντζωσα, τα πήρα κι’ έφυγα.

Μέσα μου σκέφτηκα – δεν δούλευαν, κάθονταν και πήραν και μπόνους. Εγώ είχα καταλάβει ότι μπόνους παίρνουν αυτοί που δουλεύουν και προσφέρουν. Φαίνεται δεν είχα καταλάβει καλά τι είναι μπόνους.

Αυθόρμητα τον ρώτησα:

- Καλά ρε Μιχαλάκη, και το Κόμμα που τόσα χρόνια στήριζες και σε στήριζε, δεν το υπολόγισες;

- Έλα ρε, Θανασάκη! Ποιος το χέζει το Κόμμα; Ακόμα εκεί έχεις μείνει;

- Δηλαδή Μιχαλάκη, και αυτό αυτονόητο είναι;

- Θανασάκη ξύπνα!

Εδώ θέλω να σας εξηγήσω ότι ο Θανασάκης είμαι εγώ, ο βλάκας. Και τα Άκης είναι γιατί γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά.

Άρχοντας, σκέφτηκα, ο Μιχαλάκης, πανέξυπνος. Φίλος είναι, κάτι μπορεί να με συμβουλέψει για τις δυσκολίες που έχω στο μπακαλικάκι μου.

Ρώτησα λοιπόν, με κάποια επιφύλαξη, γιατί φοβόμουν ότι πάλι θα με έλεγε βλάκα:

- Και δεν μου λες, Μιχαλάκη, τώρα με αυτή την κρίση, τι να κάνω για να σωθώ, μήπως και καταφέρω να πάρω αυτή τη έρμη την σύνταξη και ξεκουραστώ και εγώ; Λίγο, γιατί σαν και σένα αποκλείεται να γίνω.

- Θανασάκη μέχρι τώρα εσύ και τόσοι άλλοι Θανασάκηδες δουλεύατε και πληρώνατε για να παίρνουμε εμείς την σύνταξη μας και τα μπόνους μας. Δεν ξέρω αν μετά από 15 – 20 χρόνια που θέλεις για την σύνταξη αν θα ζουν και θα υπάρχουν Θανασάκηδες να δουλεύουν και να πληρώνουν για σένα.

- Και τι να κάνω;

- Πήγαινε και κάνε ένα συμβόλαιο συνταξιοδότησης με μια ιδιωτική εταιρία ασφαλειών. Πλήρωνε για να πάρεις σύνταξη κάποια μέρα. Δεν βλέπεις ότι προς τα κει σε σπρώχνουν. Αυτονόητο δεν είναι;

Και τα λεφτά που πληρώνω στο κράτος τι θα γίνουν;

- Θανασάκη, αυτά είναι για να πληρωνόμαστε εμείς. Μην περιμένεις τίποτα από αυτά. Είναι αυτονόητο.

Τον κοίταζα σαν χαμένος, σηκώθηκε, με ευχαρίστησε για τον καφέ και έφυγε. Τον είχα σκάσει τον άνθρωπο με τις βλακείες μου, δεν με άντεχε άλλο.

Η διάθεση μου έγινε κουρέλια, ήμουν χειρότερα από πριν, αλλά κάποια στιγμή στο μυαλό μου ήρθε η σκέψη: «Δεν θα βρεθεί ένας, να καταργήσει όλα αυτά τα αυτονόητα του Μιχαλάκη και να επιβαλει τα αυτονόητα τα δικά μου? Δηλαδή να δουλεύω, να ζω αξιοπρεπώς και στα γηρατειά μου να έχω το γιαουρτάκι μου να τρώω. Άλλωστε, όλοι το ίδιο στομάχι έχουμε και ένα γιαουρτάκι είναι αρκετό.

Θανασάκης