Τέμπη: Ποια ήταν η 23χρονη Εριέττα Μόλχο που δεν βρέθηκε ποτέ- Εξαϋλώθηκε όπως είπαν

«Στην Αμοργό εκείνο το καλοκαίρι ήσουν Έρι γαμό τα παιδιά... Θυμάμαι όταν σε γνώρισα Έρι ήσουν 18 και τα μαλλιά σου ανέμιζαν στο αγέρι...» οι στίχοι από το αγαπημένο της συγκρότημα «XatziFragketa», από το Αμοργός 2005 που της τραγουδούσε η φίλη της Σταυρίλια, είναι λες και γράφτηκαν γι αυτήν.

Εκείνο το καλοκαίρι στην Αμοργό... Η Εριέττα ήταν ανέμελη, χαρούμενη, γεμάτη όνειρα και στόχους. Της τα έκοψαν βίαια, πάνω σε μία γραμμή τρένου, στην κοιλάδα των Τεμπών. Τι σου είναι η μοίρα... Πριν 83 χρόνια, Μάρτιος του 1943, η γιαγιά της Εριέττα μπήκε και αυτή σε ένα τρένο. Το «τρένο του θανάτου» που την πήγε στο Άουσβιτς. Γλίτωσε από το Ολοκαύτωμα, η 23χρονη Εριέττα όμως δεν στάθηκε το ίδιο τυχερή. Την σκότωσαν, όπως και δεκάδες άλλα παιδιά, σε ένα τρένο της «σύγχρονης Ελλάδας». Μιας Ελλάδας που έβαλε σε μετωπική δύο τρένα στην ίδια γραμμή και από τότε «σκοτώνει» κάθε μέρα, ξανά και ξανά, τα παιδιά αλλά και τους γονείς τους. 

Η Εριέττα Μόλχο δεν βρέθηκε ποτέ! Η Εριέττα Μόλχο είναι σα να μην μπήκε ποτέ στο Intercity 62. Δεν βρέθηκε ποτέ ούτε τρίχα της, ούτε dna της, πόσο μάλλον κάποιο οστό της. Δεν βρέθηκε πουθενά γενετικό και βιολογικό υλικό που να της αποδίδεται. Η Εριέττα εξαϋλώθηκε (όπως είπαν) και έγινε αστερόσκονη που σκόρπισε στον ουρανό, γραφεί το reader.gr

Διανοείται κανείς το διπλό έγκλημα; Οι υπόλοιποι γονείς πήραν (σε σακούλες) οστά των παιδιών τους. Παρέλαβαν καρφωμένα λευκά φέρετρα που τους απαγόρευσαν να ανοίξουν. Οι γονείς της Εριέττας δεν πήραν τίποτα...

Εριέττα Μόλχο: Ήταν στο τρίτο βαγόνι, στο κυλικείο 
Η 23χρονη φοιτήτρια του ΑΠΘ είχε ταξιδέψει στην Αθήνα για το τριήμερο της Αποκριάς (το 2023) μαζί με  δύο φίλους της, που ήταν μεταξύ των 57 θυμάτων στα Τέμπη: τον 23χρονο Άγγελο Τηλκερίδη με καταγωγή από την Ειρηνούπολη Ημαθίας και την 22χρονη Αφροδίτη Τσιώμα από το Πανόραμα Θεσσαλονίκης, η οποία πήγε για να παρακολουθήσει ένα σεμινάριο αισθητικής. 

Οι τρεις φίλοι επιβιβάστηκαν στη μοιραία αμαξοστοιχία και συζητούσαν για τις εμπειρίες τους, τα όσα έζησαν και για τα όμορφα που ήταν μπροστά τους. Φευ... Σύμφωνα με μαρτυρίες, η Εριέττα ήταν στο 3ο βαγόνι, στο κυλικείο, που είχαν πάει πολλοί φοιτητές. Την ώρα της σύγκρουσης ήταν εκεί.  

Παρά τις έρευνες που έγιναν ακόμα και με ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους δεν βρέθηκε κανένα ίχνος και η παρουσία της εκεί δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ.

 Οι παππούδες που επέζησαν από το Ολοκαύτωμα
Η 23χρονη Εριέττα Μόλχο ήταν κόρη του επιχειρηματία Αλβέρτου Μόλχο και της Μαρίας Μαγειρέλη που ζουν στη Θεσσαλονίκη. 

Από το δημοτικό ακόμα φοιτούσε στο κολέγιο Ανατόλια και ήταν ένα παιδάκι που καλλιτεχνικές ανησυχίες και δίψα για γνώση. Από τα 3 της ακόμα, μάθαινε ιστορία, ιδίως για την πόλη, από τον παππού Δημήτρη.Τον έχασε όταν πήγαινε στην Γ΄Δημοτικού και ο πόνος της ήταν αβάσταχτος. 

Τον παππού της Ραφαήλ δεν τον γνώρισε, αλλά αργότερα, ρωτούσε συνεχώς τη μητέρα της, να της διηγηθεί την ιστορία του όπως αυτή της γιαγιάς Εριέττας και το πως επέζησαν από το Ολοκαύτωμα. Ακούγοντας τα όσα φριχτά είχαν περάσει βούρκωνε. Ήθελε μάλιστα κάποια στιγμή να γράψει την ιστορία τους σε βιβλίο ή ακόμα καλύτερα, να την γυρίσει σε ταινία για να μάθει ο κόσμος. Δεν πρόλαβε... Δεν την άφησαν!

Ζωγραφική, αρχιτεκτονική, σχέδιο
Από μικρή ξεκίνησε ρυθμικη γυμναστικη στη ΧΑΝΘ, ενώ έμαθε και σκι. Την τρέλαινε όμως να κάνει κατασκευές δικές της, όπως βραχιολάκια, κολιέ, τσαντούλες. Κάθε εβδομάδα τελείωνε ένα λογοτεχνικό βιβλίο και μάλιστα κρατούσε σημειώσεις για αυτά που της έκαναν εντύπωση και τα έδειχνε στη μαμά της. Την αποκαλούσε «γιαβρί μου»!

Η ζωγραφική ήταν η εκτόνωσή της, της άρεσε να ζωγραφίζει πολύ και είχε ταλέντο σε αυτό. Από την πρώτη γυμνασίου ήθελε να ακολουθήσει αρχιτεκτονικό σχέδιο και γράφτηκε με την κολλητή της Ελίνα. Είχε καταλήξει από τότε τον «δρόμο» που θα ακολουθούσε. Ήταν άριστη μαθήτρια και μπορούσε να επιλέξει ότι ήθελε, οι καθηγητές της, της έλεγαν, «τι έμπλεξες με αυτά;» αλλά η Εριέττα ήταν αποφασισμένη. Ήθελε να σπουδάσει αρχιτεκτονική και μάλιστα θα έκανε και το μεταπτυχιακό της.  

Για δύο χρόνια «κλείδωσε» και μελέτησε πάρα πολύ για τις πανελλήνιες, βάζοντας λίγο στην άκρη τις δραστηριότητες, όπως την θεατρική ομάδα που συμμετείχε, και πέτυχε τον σκοπό της. Μπήκε στην αρχιτεκτονική του ΑΠΘ!