Η επιχειρηματικότητα δεν είναι απλώς μια επαγγελματική επιλογή. Είναι στάση ζωής. Είναι η ανάγκη να δημιουργείς, να ρισκάρεις, να οραματίζεσαι και να διαμορφώνεις το δικό σου περιβάλλον. Σε μια εποχή που το «επιχειρείν» συχνά παρερμηνεύεται ή περιορίζεται σε αριθμούς και δείκτες, ο Δημήτρης Φάκαλος, ιδιοκτήτης της Fakalos Catering, έρχεται να αποδείξει πως η ουσία της επιχειρηματικότητας βρίσκεται στη δημιουργία αξίας, σχέσεων και εμπειριών.

Στο πλαίσιο του project «Επιχειρείν Αλλιώς» συνομιλούμε με έναν άνθρωπο που ενσαρκώνει τη δημιουργική πλευρά της επιχειρηματικότητας και μας υπενθυμίζει πως το «να επιχειρείς» δεν σημαίνει απλώς να διευθύνεις μια εταιρεία.  Σημαίνει να δημιουργείς προοπτική, να εμπνέεις ανθρώπους και να συμβάλλεις ενεργά στο θετικό αποτύπωμα της κοινωνίας.

Η Fakalos Catering αποτελεί σήμερα συνώνυμο της καινοτομίας στον χώρο της εστίασης, ενώ με το νέο εγχείρημα De_Tales Elevated Rentals, επαναπροσδιορίζει την έννοια της εμπειρίας στις εκδηλώσεις, αποδεικνύοντας ότι η εξέλιξη είναι αναπόσπαστο στοιχείο κάθε ζωντανής επιχειρηματικής πορείας.

_

Η επιχειρηματικότητα ως έννοια και ως πρακτική, είναι στην χώρα μας εν πολλοίς δαιμονοποιημένη. Στο thebest.gr αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε το project «Επιχειρείν Αλλιώς» με στόχο την άρση των ταμπού και την προβολή του δημιουργικού και θετικού αποτυπώματος της επιχειρηματικότητας τόσο ατομικά όσο και στις κοινωνίες μας ως σύνολα. Ποιες είναι οι δικές σας σκέψεις πάνω σε αυτό;

Θα διαφωνήσω με την διαπίστωση αυτή στο σημείο που λέτε "εν πολλοίς".

Όταν έχουμε από τα μεγαλύτερα ποσοστά μικρομεσαίων επιχειρηματιών στην Ευρώπη, δεν θα έλεγα ότι η επιχειρηματικότητα είναι δαιμονοποιημένη. Άλλο φταίει. Από αλλού μένει αυτή η "επίγευση" που λέτε. Φταίει ότι σαν λαός, έχουμε λίγους που "φωνάζουν", πολλές φορές με προσβλητικούς αλαλαγμούς και που "δημιουργούν κλίμα". Μηδενίζουν κάθε προσπάθεια που δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία, τα "θέλω" ή τις κοινωνικο-πολιτικές τους πεποιθήσεις. 

Τα ζούμε αυτό, καθημερινά σε διάφορα επίπεδα. Και οι πολλοί, έχουμε μάθει – κακώς - να μην αντιδρούμε σε αυτό το "bullying". Εξ ου και ο θυμόσοφος λαός λέει: "Όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια"!!! Κατά την γνώμη μου λοιπόν, η κοινωνία δεν έχει τέτοιο ταμπού.

Δείχνει να έχει ταμπού στο να ορθώνει ανάστημα και να αρθρώνει λόγο στους "λεκτικούς τραμπουκισμούς" της εκάστοτε "κοινωνικής χούντας" κάποιων λίγων  που θέλουν να περνούν την γνώμη τους ως "άποψη της κοινωνίας".

Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, και δη η μικρομεσαία, θα υπάρχει για πολλά χρόνια και θα πρέπει να στηριχθεί με κάθε τρόπο, καθώς λόγω της γεωγραφικής κατανομής του πληθυσμού (πολλές μικρές πόλεις, πάρα πολλά χωριά, υπερβολικά πολλά νησιά), τα καθετοποιημένα μοντέλα του στυλ αυτών που αποκαλούμε "πολυεθνικές", δεν θα λειτουργήσουν εύκολα στην χώρα μας. Τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά όπως σε άλλες κοινωνίες.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως η μικρομεσαία - κυρίως - επιχειρηματικότητα επιτελεί λειτούργημα στην χώρα μας!

Πείτε μας γιατί σήμερα ένας νέος άνθρωπος αξίζει να ξεκινήσει μια δική του επιχείρηση, άσχετα με τον κλάδο δραστηριοποίησης του. Τι ήταν αυτό που οδήγησε εσάς στο να ακολουθήσετε τον δρόμο του επιχειρείν; Ποια είναι η ανταμοιβή που έχετε πάρει από αυτή την επιλογή;

Η επιχειρηματικότητα, σε όποια της μορφή, είναι μία διττή πρόκληση.  

Από την μία, προκαλεί τον άνθρωπο να δημιουργήσει. Να "αφηγηθεί" το "εγώ" και τις σκέψεις του. Να δείξει τι μπορεί να κάνει, έξω από παρωχημένα καλούπια και "νόρμες" που κάποιοι άλλοι μας έδωσαν ως δεδομένα. Να αφήσει το δικό του στίγμα, το δικό του αποτύπωμα. Και αυτό από μόνο του είναι συναρπαστικό.

Αν δε, γίνει και προσοδοφόρο, τότε έχουμε τον απόλυτο συνδυασμό!!

Από την άλλη, πιστεύω πως η επιχειρηματικότητα μας δίνει την ευκαιρία να δημιουργήσουμε μόνοι μας το περιβάλλον μέσα στο οποίο θέλουμε να ζήσουμε. Προσωπικά, μετά από χρόνια μακριά από την Ελλάδα καταστάλαξα στα "θέλω" μου.

Καταστάλαξα πως θέλω να ζω σε άμεση επικοινωνία με την οικογένεια μου, θέλω να είμαι κοντά στους φίλους μου, θέλω να μπορώ να μεγαλώσω (με) τα παιδιά μου. Θέλω να χαίρομαι καθημερινές μικρές απολαύσεις, όπως το να μπορώ να κάνω ένα διάλειμμα για μια μπύρα με τον άνθρωπο μου ή να "πεταχτώ" από την δουλειά για να δω έναν αγώνα των παιδιών μου.

Όλα αυτά μαζί, μου τα "επιτρέπει" το περιβάλλον που δημιούργησα για τον εαυτό μου μέσω του ελεύθερου επαγγέλματος και της επιχειρηματικότητας. Και θεωρώ, πως μαζί με αυτά, έρχεται μια ισορροπία και ένα θετικό πρόσημο  στο "συναισθηματικό &ψυχικό ισοζύγιο", που όλοι μας έχουμε ανάγκη. Στις ανταμοιβές που έχω λάβει  θα προσέθετα και το "άνοιγμα" στην κοινωνία που προσφέρει η επιχειρηματικότητα. 

Θα προσέθετα τις νέες γνωριμίες σε διάφορα επίπεδα.

Θα προσέθετα την διαρκή επανατροφοδότηση της γνώσης, των νέων εμπειριών και των ολοένα και πιο απαιτητικών προκλήσεων που σου προσφέρει - χωρίς περιορισμούς - το ελεύθερο επάγγελμα, ανεξαρτήτως κλάδου.

Θα προσέθετα, τέλος, και την βαθειά καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης που έρχεται μέσα από την διαχείριση αποτυχιών και την εξέλιξη των σχέσεων κάθε επιπέδου. Όπως και να το κάνουμε, η επιχειρηματικότητα κάθε άλλο παρά βαρετή είναι!

Έτσι, έχοντας αφ' ενός  "ικανοποιήσει"  σε αρκετά μεγάλο βαθμό τα επιχειρηματικά μου "θέλω" (βέβαια αυτό δεν τελειώνει ποτέ και αυτό είναι μέρος της μαγείας της επιχειρηματικότητας) και έχοντας αφ' ετέρου "γεμίσει" την προσωπική μου ζωή με οικογένεια και φίλους, θα προέτρεπα κάθε νέο, αφού πρώτα  δοκιμάσει τον εργασιακό στίβο, να αποφασίσει - αν του ταιριάζει βέβαια -  να "πάρει την ζωή στα χέρια του", να εξωτερικεύσει την δημιουργικότητά του και να φτιάξει μόνος του το επαγγελματικό και προσωπικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα εκφράζεται και θα ζει!

Ποιος είναι ο προσωπικός σας τρόπος αντιμετώπισης των καθημερινών εμποδίων που ορθώνονται στη δραστηριότητα της επιχείρησής σας; Και ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της επιχειρηματικότητας σε έναν κλάδο όπως η εστίαση, αλλά και ιδιαίτερα στον χώρο του catering που δραστηριοποιείται η δική σας εταιρεία;

Κάποιος θα πρέπει να διαχωρίσει την επιχειρηματικότητα του μεγέθους πχ βιομηχανιών και εταιρειών με 200-300+ εργαζόμενους, που αφορά στο 40-50% της εθνικής μας οικονομίας και της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας που αφορά στο 90% της Ελληνικής επιχειρηματικής κοινότητας. Δηλαδή, των ανθρώπων που επιχειρούν μεμονωμένα.

Δραστηριοποιούμενος λοιπόν στον χώρο της μικρομεσαίας εστίασης θα έλεγα πως ο συγκεκριμένος κλάδος έχει μοναδικές ιδιαιτερότητες και χαρακτηριστικά που δεν συναντάμε εύκολα σε άλλους τομείς.

Για παράδειγμα, μέχρι πρόσφατα, δεν υπήρχαν καθόλου αλυσίδες φαγητού, ποτού και διασκέδασης εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης! Δεν μιλάμε για franchise. Μιλάμε για καθετοποιημένες αλυσίδες με κεντρικό management της καθημερινότητας. Σε μια χώρα που καθημερινά πωλούνται περισσότερα από 5 εκατομμύρια (!) σουβλάκια και πίτες με γύρο, δεν υπάρχει μια καθετοποιημένη αλυσίδα στον τομέα της ψησταριάς. Σε μια χώρα που καθημερινά πωλούνται ίσως και 12-13 εκατομμύρια καφέδες δεν βρίσκουμε - ακόμα- σχεδόν καμία αλυσίδα εκτός της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας.

Γιατί; 

Κατά πρώτον, διότι πρόκειται για έναν τομέα δουλειάς, πολύπλευρο από την φύση του, με τοπικά χαρακτηριστικά και διαχείριση καταναλωτικών προτιμήσεων που διαφέρουν από περιοχή σε περιοχή.

Κατά δεύτερον, ο κλάδος έχει το πιο δαιδαλώδες και αντιφατικό θεσμικό και νομικό πλαίσιο στην Ευρώπη! Τα "κενά" της νομοθεσίας και οι αναχρονιστικοί νόμοι δημιουργούν συνθήκες που οι αλυσίδες δεν μπορούν να λειτουργήσουν εύκολα. 

Πχ. κάθε πόλη και άλλη κανονιστική λειτουργίας εστίασης. Το βασικότερο όλων όμως είναι πως είμαστε ένας λαός, που "δεν μπαίνουμε σε καλούπια". Μπορεί, πχ οι Βρετανοί να έχουν αλυσίδες pub (μπυραριών), αλλά εμείς δεν θα έχουμε εύκολα "αλυσίδες καφενείων"!

Έτσι, και η επιχείρηση μας είναι προσωποκεντρική ως προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων και των καθημερινών εμποδίων. Και είναι επίσης προσωποκεντρική στον τομέα των πωλήσεων καθώς οι πελάτες θέλουν την "επαφή" για να νιώσουν σιγουριά. Ιδίως στον υπό-κλάδο του catering ο πελάτης μας θέλει να "αγοράσει" την προσωπική μας φροντίδα και εμείς του "πουλάμε" ... "ζεστασιά"!

Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, θα θυμίσω ένα ευφυέστατο σχόλιο του συναδέλφου Γιώργου Κοτοπούλη, που λέει πως "στην δουλειά μας πρέπει να είμαστε σερβιτόροι, λογιστές, μάγειρες, οικονομολόγοι, λαντζέρηδες, δικηγόροι κτλ κτλ...." και θα προσθέσω πως πρέπει να είμαστε και "λίγο ψυχολόγοι".

Ο κόσμος έχει ανάγκη την εστίαση για να ξεφεύγει, να χαλαρώνει, να γεμίζει μπαταρίες για ανταπεξέλθει στην δύσκολη καθημερινότητα. 

Δεν μπορούμε παρά να ολοκληρώσουμε αυτή την συνέντευξη με μια ερώτηση για το παρόν αλλά και τα μελλοντικά σχέδια της Fakalos Catering. Πού σας βρίσκουμε και πού θέλετε να φτάσετε;

Σε μία διαρκώς μεταβαλλόμενη αγορά, η Fakalos Catering βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση για να ‘διαβάζει’ τις νέες τάσεις και να διαφοροποιείται ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς.

Έτσι, με τον ιθύνοντα νου του τομέα του styling της Fakalos Catering, Νάντια Κωνσταντινίδη, δημιουργήσαμε το νέο μας ‘παιδί’, το ‘De_Tales Elevated Rentals’.

Μία εταιρεία με rentals, δηλαδή μία επιχείρηση ενοικίασης highendεξοπλισμών εκδηλώσεων, από ιδιαίτερα τραπέζια και καρέκλες, έως μοναδικά τραπεζομάντηλα και πετσέτες, από σερβίτσια, πιάτα και sousplats έως ποτήρια και ξεχωριστά έπιπλα.

Η τάση πλέον είναι σε μικρότερες εκδηλώσεις, πχ γάμους με λιγότερα άτομα, αλλά μεexclusive ΄στήσιμο’.

Η ‘εικόνα’ παίζει πλέοντον κυρίαρχο ρόλο, σε αντίθεση με την τάση του ‘όγκου’, του ‘υπερμεγέθους’ και της ‘πληθώρας’ του προείχαν τις περασμένες δεκαετίες.

Πλέον, ‘less is more’!

Βασικά…. ‘The – exclusive - less, is more’!

Και το μέλλον, δείχνει πως θα είναι εκεί: στην εξειδίκευση στην διαφορετικότητα και στην μοναδικότητα της στιγμής.

_ 

Ο Δημήτρης Φάκαλος αποφοίτησε από το τμήμα Ευρωπαϊκών Σπουδών (B.A European Business Law) από το University of London (joint course των Royal Holloway, City University & SOAS). Στην συνέχεια ταυτόχρονα με το ΜΒΑ in Management στο LSE, εργάστηκε στην IDV (International Distillers & Vintners -  μετέπειτα DIAGEO) στο Λονδίνο.

To 2003 επέστρεψε στην Πάτρα, όπου και ξεκίνησε την ενασχόλησή μου με το catering, συνεχίζοντας μία οικογενειακή παράδοση ενασχόλησης με την παραγωγή τροφίμων και γλυκών και ενώνοντας δυνάμεις με τον τότε κορυφαίο της αγοράς, Σπύρο Στεργίου.

Απέκτησε δύο παιδιά, τον Σπύρο και τον Κωνσταντίνο το 2010.