Πάτρα: Τιμήθηκε η Μνήμη της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως

Σε κλίμα βαθειάς συγκινήσεως τελέστηκαν στην Αποστολική πόλη των Πατρών, τα ιερά Μνημόσυνα, του αοιδίμου μαρτυρικού τελευταίου Αυτοκράτορος της Κωνσταντινουπόλεως, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των συμπολεμιστών του, ηρώων και μαρτύρων, οι οποίοι έπεσαν επί των επάλξεων της Βασιλίδος των πόλεων, υπερασπιζόμενοι τα ιερά και τα όσια του Γένους μας, από τις βαρβαρικές ορδές των Οθωμανών το 1453.

Ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, τέλεσε τήν Θεία Λειτουργία στόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Ναό Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος, Πατρῶν, συλλειτουργοῦντος τοῦ σεβασμιοτάτου Μητροπολίτου Κινσάσας κ. Θεοδοσίου. Στό μέσον τοῦ Ναοῦ ἐπί ηὐτρεπισμένου βάθρου δαφνοστόλιστος εἶχε τοποθετηθεῖ ἡ εἰκών τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου καί δίσκος μετά κολλύβων, ἐνῶ δέσποζαν οἱ Σημαῖες, Βυζαντινή καί Ἑλληνική.

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, ο κ.κ. Χρυσόστομος κήρυξε τόν θεῖο λόγο, ἀναφερθείς στήν Δεσποτική ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου καί ἐν συνεχείᾳ μίλησε γιά τήν ἃλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία ἦτο μεγίστη συμφορά οὐχί μόνο γιά τό Ἒθνος μας, ἀλλά συμφορά παγκόσμιος...

«...Μνήμη τῆς ἁλώσεως σήμερα», τόνισε ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πατρών στο κήρυγμα του το πρωί της Πέμπτης 29-5-2025 στον Ιερό Ναό της Αναλήψεως στο Ψαροφάι.

Ἡ πόλις ἑάλω. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι χάσαμε τὰ μάτια μας, τὸ θησαυρό μας τὸν ἀνεκτίμητο. Χάσαμε τῆς οἰκουμένης τὸν στέφανο καὶ τὸν ἀδάμαντα. Χάσαμε τὴν Ἁγιά Σοφιά μας, «τὸν τῆς οἰκουμένης ὀφθαλμόν», ὡς χαρακτηρίζει τὴν μεγάλη Ἐκκλησιά μας ὁ Ἁγιώτατος Πατριάρχης  Φώτιος. Χάθηκε ἡ παλιά της δόξα. Μόνο ἂν μπῆ κανεὶς στὴν Ἁγιά Σοφιὰ θὰ μπορέσῃ νὰ καταλάβῃ τὸ μεγαλεῖο τοῦ Γένους, ἀλλὰ καὶ τὴν συμφορά του.

Τὸ φῶς ἐσβέσθη. Τὰ ψηφιδωτὰ ἐκαλύφθηκαν. Ἡ Θεία Λειτουργία ἔπαψε καὶ δὲν τελεῖται πιά. Ἀλλ’ ὄχι, τί λέγω, ὄχι,  ἡ δόξα λάμπει. Κλεῖστε τὰ μάτια σας καὶ ταξιδέψτε ἐκεῖ καὶ θὰ δῆτε τὸ Σταυρὸ νὰ λάμπη στὴν κορυφὴ τοῦ τρούλου, τὸν οὐρανὸ νὰ ἀκουμπάει στοὺς ἀέρινους θόλους καὶ τὸν ἥλιο νὰ χρυσοστεφανώνει τὸ καμάρι τῆς φυλῆς μας. Κλεῖστε τὰ μάτια ἀδελφοί μου καὶ ναί, θὰ δῆτε τὸν Πατριάρχη, νὰ μπαίνη μεγαλοπρεπῶς καὶ νὰ ευλογῇ, νὰ λειτουργῇ χρυσοφορεμένος καὶ τὸν αὐτοκράτορα στὸν Θρόνο. Κλεῖστε τὰ μάτια σας καὶ θὰ ἀκούσετε τοὺς πολυμελεῖς χοροὺς τῶν ψαλτῶν νά ψάλλουν οὐράνιες – ἐπίγειες  μελωδίες, ποιὸς ξέρει, μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους «Τὸν Δεσπότην καὶ τὸν Ἀρχιερέα .....» καὶ ὅλος ὁ Λαός, οἱ χιλιάδες τῶν Ρωμηῶν νά εὐγνωμονοῦν τήν Παναγία. «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῶ τὰ νικητήρια». Κλεῖστε τά μάτια σας καί θά ἀκούσετε φωνές Ἑλλήνων καί θά δῆτε πατήματα Ρωμηῶν.

Ναί, ναί, τὸ κάλλος τῆς Ἅγια Σοφιᾶς, παραμένει ἀνέπαφο, ἀμείωτο, ζῆ μέχρι σήμερα καὶ θὰ ζῆ ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος.

Τὸ κάλλος της ζῆ μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ μετὰ τὴν ἅλωσι καὶ καλλιεργεῖ σ’ὅλους τούς Ὀρθόδοξους Λαοὺς τὸν Ὀρθόδοξο Πολιτισμὸ καὶ τὸ Ὀρθόδοξο Ρωμαίϊκο ἦθος. Αὐτὸ τὸ κάλλος, θέρμανε τὶς καρδιὲς τῶν σκλάβων, αὐτὸς ὁ σταυρὸς πύργωσε τὴν ἐλπίδα, αὐτὸ τὸ φῶς ἀπὸ τὸ Ἅγιο Βῆμα τῆς Ἁγιά- Σοφιᾶς φώτισε στὰ σκοτάδια τετρακόσια ὁλόκληρα χρόνια .

Σ’αὐτὸ τὸ φῶς, σ’ αὐτὸ τὸ κάλλος, ὀφείλουμε τὴ λευτεριά μας.

Αὐτὸ τὸ φῶς αὐτὸ τὸ κάλλος ποὺ τὸ κράτησαν οἱ πατέρες μας τόσες καὶ τόσες γενηές, καλούμεθα νὰ τὸ ἐγκολπωθοῦμε καὶ νὰ τὸ κρατήσουμε, ἰδιαίτερα σήμερα ποὺ ἡ νεοελληνικὴ παιδεία προβάλλει τὸν ἐξευρωπαϊσμό μας ὡς τὴν μεγάλη ἰδέα τοῦ Ἔθνους...καί ἐσυνέχισε:

Ἡ Πόλις ἑάλω, ἀλλά δέν παραδόθηκε. Εἶναι ζωντανή. Ὁ Βασιληάς δέν εἶναι μαρμαρωμένος, ἀλλά ζεῖ μέσα στίς καρδιές ὅλων ὅσοι αἰσθάνονται Ρωμηοί. Ἡ Κωνσταντινούπολη ζεῖ σέ ὅλα τά πλάτη καί μήκη τῆς γῆς, ὅπου σήμερα ὑπάρχει Ρωμαίϊκή ψυχή καί καρδιά...

...Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, εἶναι ὁ Ἱερός πυρήνας γύρω ἀπό τόν ὁποῖο ἐνοῦται τό ὄνειρο ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων γιά τήν ἀνάσταση τῆς πεπτωκυίας σκηνῆς.

Εἶναι ἡ ἱερά Ἑστία τοῦ Γένους, ἡ ὁποία πιστεύομεν ἀκραδάντως, ὅτι χάριτι Θεοῦ, θά παραμένῃ παρά τίς δυσκολίες, ἀναμμένῃ γιά νά θερμαίνῃ καί νά φωτίζῃ τοῦ γένους τήν πορεία καί τίς ψυχές μας.

Τό Πατριαρχεῖο παρά τά κατά καιρούς δεινά καί τά προβλήματα τά ὁποῖα ἀντιμετώπισε καί ἀντιμετωπίζει ἀποδείχτηκε, εἶναι καί θά παραμένῃ ὁ συνεκτικός δεσμός τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, Ἑλλήνων καί μή, πάνω ἀπό Ἔθνη, χρώματα, γλῶσσες καί φυλές, συνεχίζοντας τόν ρόλο του ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου καί τῆς σωτηρίας τῶν Ἀνθρώπων.

Ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, θά παραμένῃ ὁ Ἥλιος τῆς ζωῆς μας, καί τό ἱερό ὁρόσημο τῆς πορείας μας. Θά εἶναι ὁ εὐλογημένος προορισμός μας καί τά πάντα στή ζωή μας θά ὑφαίνονται γύρω ἀπ’αὐτήν. Ὅλοι θέλουν νά τήν ἐπισκεφθοῦν καί ὅσες φορές καί ἐάν πᾶνε, εἶναι σάν νά τήν ἐπισκέπτωνται γιά πρώτη φορά. Ἡ ψυχή ἕλκεται ἀπό τό μεγαλεῖο της καί τήν πνευματική της ἀκτινοβολία καί λαμπρότητα.

Ὅσοι δέν πρόφτασαν νά πᾶνε ἤ δέν θά μπορέσουν νά τήν ἐπισκεφθοῦν, τήν ἔζησαν καί τήν ζοῦν μέ τόν δικό τους συγκλονιστικό, ἐσωτερικό βιωματικό τρόπο.

Ὅσο καί ἄν κάποιοι σήμερα ἀγωνίζονται νά ἀμβληνθοῦν οἱ ὅποιες ἀναφορές στήν κοιτίδα τοῦ Γένους καί στίς ἀλησμόνητες πατρίδες, πρέπει νά γνωρίζουν ὅτι στό αἷμα τῶν Ἑλλήνων, ὑπάρχει ἡ ρίζα, ἡ φύτρα ἡ πνευματική, ἡ ἕνωση μέ τά ζώπυρα τοῦ πολιτισμοῦ μας καί τῆς ἱστορίας μας...

Μνήμη τῆς ἁλώσεως σήμερα, Ἀδελφοί μου.

Καὶ ἂν ἡ Πόλις ἑάλω, οὐδ’ἐπὶ στιγμὴν ἐσβέσθη ἡ πνευματική της ἀκτινοβολία, οὐδέποτε ἔπαψε νὰ εἶναι ἡ προκαθημένη τῆς ἀγάπης μας, αὐτὴ ἡ βρυσομάνα, πού ἀκόμα σκλαβωμένη, ποτίζει καὶ σήμερα καὶ θὰ ποτίζη γιά πάντα τοῦ Γένους μας τὶς Ἅγιες ρίζες.