Πήγαμε «Προδοσία» και απολαύσαμε ένα μοντέρνο διαμάντι μπροστά σε άδεια καθίσματα

Πέμπτη βράδυ σε ένα άδειο Δημοτικό Θέατρο, ήμασταν ανάμεσα στους μόλις επτά τυχερούς θεατές που χειροκρότησαν το θίασο της «Προδοσίας». Ηταν ένα ακούσια «πριβέ» ανέβασμα- μάλιστα ως την έναρξη δεν ξέραμε εάν θα παιχθεί το έργο λόγω αυτής της ελάχιστης απήχησης.  Και τελικά ανταμειφθήκαμε παρακολουθώντας τέσσερις απολαυστικούς, υπερταλαντούχους νέους ηθοποιούς «να τα δίνουν όλα» , τόσο συγκινητικά, μπροστά στα άδεια καθίσματα. Και αυτό, όταν μετά από καιρό, υποδεχόμαστε από το ΔΗΠΕΘΕ μια παράσταση που αξίζει να προκαλεί κοσμοσυρροή.

Καταρχήν μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε τον βρετανό νομπελίστα συγγραφέα και ακτιβιστή Χάρολντ Πίντερ μέσα από ένα διάσημο έργο του (1978). Ένα κείμενο-«διαμάντι» για τις ανθρώπινες σχέσεις και τελικά για το «ποιος προδίδει ποιόν» με τις επιλογές του. Οι κεντρικοί ήρωες εξαπατούν τους αγαπημένους τους αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Η γυναίκα του ερωτικού τριγώνου είναι σύζυγος του ενός και ερωμένη του άλλου. Ξεδιπλώνονται αντίστροφα εννέα σκηνές έτσι ώστε να βλέπουμε αρχικά το τέλος του παράνομου δεσμού και στο φινάλε τη γέννησή του. Με το έργο αυτό, το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας παρέχει θεατρική παιδεία συστήνοντας έναν από τους κορυφαίους του παγκόσμιου δραματολογίου. Κατά την άποψή μας αυτό θα έπρεπε συστηματικά να είναι το πρωταρχικό του μέλημα ώστε να καλλιεργηθεί το κοινό με μεγάλους συγγραφείς και μετά να γίνονται «πειράματα» με δευτερεύοντα έργα, συρραφές, θεατρικοποιήσεις κλπ. Ενδεικτικό είναι πως η «Προδοσία» πρωτοανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Πήτερ Χολ και είναι από τα πλέον εμβληματικά έργα του Πίντερ.

Τα τρία βασικά πρόσωπα λένε ψέματα, αλλάζουν στάση απέναντι στα πράγματα, εξαπατούν με τις σκέψεις, τις πράξεις, τις εξομολογήσεις τους ακόμα και με τις σιωπές τους.  Δεν προδίδουν δηλαδή μόνο τους συντρόφους και τη φιλία τους αλλά και την υπαρξιακή τους ταυτότητα. Το επιδραστικό πέρασμα του χρόνου συμβάλει κι αυτό αμείλικτα στην αντιφατικότητά τους.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Ζαμπουλάκης που τα τελευταία τέσσερα χρόνια διδάσκει στη σχολή του ΔΗΠΕΘΕ μας ως καθηγητής υποκριτικής, έχει θητεύσει σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και «κουβαλάει» διεθνείς διακρίσεις. Προσέγγισε την «Προδοσία» με σύγχρονη, ερεθιστική ματιά χρησιμοποιώντας το αλληγορικό εύρημα της παράλληλης κινηματογραφικής καταγραφής των συμβάντων, απομονώνοντας μάλιστα με συμβολικές στάσεις στιγμές των διαλόγων. Ταυτόχρονα γίνονται πελώριες ασπρόμαυρες προβολές των μεγάλων κοινωνικοπολιτικών γεγονότων των seventies.Τα αφαιρετικά πάνελ – σκηνικά και η όλη αισθητική συνέβαλαν σε ένα stylish οπτικό αποτέλεσμα επικαιροποιημένων μέσων, που συμβαδίζει επιτέλους με την εποχή μας. Οι πρωταγωνιστές, όλοι με μεγάλη εκφραστική άνεση και αμεσότητα μας γοήτευσαν. Στο επίκεντρο βέβαια η ελληνοβελγίδα Αουρόρα Μαριόν, μια καλλονή με εξωτικά χαρακτηριστικά, η οποία περιφέρεται ακόμα και νεγκλιζέ ξεσηκώνοντας τα βλέμματα, ενώ επιπλέον κινείται και τραγουδάει υπέροχα.

Είναι κρίμα που λόγω της τακτικής των τελευταίων ετών με συνεχή προπαγανδιστικά  θεάματα αλλά και μετά την πρόσφατη δυσφημιστική ειδησεογραφία λόγω των θλιβερών δηλώσεων της διεύθυνσης, το ΔΗΠΕΘΕ έχει χάσει τον κόσμο που το ακολουθούσε παλιότερα. Είναι κρίμα λόγω αυτού του στιγματισμού, να μην πηγαίνει κόσμος στο Απόλλων όταν πραγματικά αξίζει τον κόπο και κυρίως όταν το ΔΗΠΕΘΕ εκπληρώνει την αποστολή του.

*Η «Προδοσία» (συνεχίζεται Τετάρτη- Κυριακή έως 15 Ιανουαρίου) και διεκδικεί δικαιωματικά την προσοχή του ευρύτερου κοινού. Σπεύστε.