Το τέλος (;) της ενισχυμένης εποπτείας

Η Ελλάδα, προκειμένου να αποφύγει τη χρεωκοπία από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 αλλά και την μεγάλη αύξηση του δημοσίου χρέους κατά την περίοδο 2004-2008, βρέθηκε ξαφνικά αναγκασμένη από τους δανειστές αλλά και την τότε οικονομική κατάσταση, σε έναν αναπόφευκτο δρόμο.
Να ακολουθήσει τρία προγράμματα διάσωσης, τα οποία οδήγησαν σε βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή και αυστηρή λιτότητα, έχοντας ως αποτέλεσμα την ύφεση της οικονομίας και την συρρίκνωση των εισοδημάτων των πολιτών με οδυνηρά αποτελέσματα στην κοινωνική συνοχή και την φυγή μεγάλου ποσοστού εργατικού δυναμικού στο εξωτερικό.
Τα συνεπακόλουθα αποτελέσματα ήταν πολλά, όπως η εκτόξευση της ανεργίας στην χώρα σε ποσοστό 27,3 το 2013 και οι δραστικές περικοπές σε συντάξεις. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες επέδειξαν σημαντικές αντοχές και αποδέχθηκαν τα προγράμματα διάσωσης, τα οποία περιλάμβαναν μεταρρυθμίσεις, αλλά περιείχαν και αστοχίες εκ μέρους των δανειστών, οι οποίοι παραδέχθηκαν σε εκθέσεις τους τα λάθη στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης. Μετά από τρία μνημόνια, όπου οι θυσίες του ελληνικού λαού ήταν πολύ μεγάλες, το 2018 η Ελλάδα σταμάτησε να εξαρτάται από δάνεια διάσωσης, κάνοντας το πρώτο βήμα για την οριστική έξοδο από τα μνημόνια. Εντούτοις, βρισκόταν υπό το καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας με τριμηνιαίες αξιολογήσεις. Από την 21η Αυγούστου, η χώρα μας θα είναι υπό επιτήρηση κάθε εξάμηνο και όχι κάθε τρίμηνο, όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταματά να ελέγχεται. Η χώρα θα παραμένει υπό παρακολούθηση, όπως συμβαίνει και με τις άλλες χώρες των προγραμμάτων διάσωσης, την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Κύπρο και την Πορτογαλία. Αντικείμενο ελέγχου αποτελεί η συνετή δημοσιονομική πολιτική για μείωση του χρέους, η αύξηση των πρωτογενών πλεονασμάτων, οι πολιτικές για την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας το 2023 και η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων. Σαφώς δίδεται μια εικόνα θετικής προοπτικής της χώρας προς τους επενδυτές και τις αγορές, όμως έπειτα και από τις διαδοχικές κρίσεις (υγειονομική, ενεργειακή) χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή ώστε να μην υπεισέλθει η χώρα σε νέο φαύλο κύκλο .
Θα αναρωτηθούμε, χρειάζεται κάτι περισσότερο;
1. Απαιτείται εθνική υπευθυνότητα στην διαχείριση των οικονομικών της χώρας έτσι ώστε να μην υπονομευτεί εκ νέου το μέλλον της και να μην καθηλωθούν τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα.
2. Οι παθογένειες που οδήγησαν στην υπερδεκαετή αυτή κρίση, είναι ανάγκη να οδηγήσουν σε μια νέα εθνική συνεννόηση καθώς είναι σαφές σε όλους πια, που οδήγησαν οι διχασμοί του παρελθόντος ανεξάρτητα από επί μέρους πολιτικές ερμηνείες.
3. Η χώρα οφείλει να δείξει το δρόμο στις παραγωγικές της τάξεις, να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της απέναντι στον πολίτη, χωρίς να προβάλλει την εικόνα ενός κράτους-δυνάστη που απαιτεί περισσότερες θυσίες από εκείνες τις υπηρεσίες που μπορεί να παρέχει.

Αλλιώς, ο δρόμος είναι θα είναι χωρίς επιστροφή.